Οδός Βαλαωρίτη.

Βαλαωρίτης Αριστοτέλης ποιητής : (1824 Βαλαώρα Ευρυτανίας – 1857 Λευκάδα). Από τη γενέτειρά του Βαλαώρα έλαβε και το επίθετό του.
Γόνος πλούσιας οικογένειας πολιτικών της εποχής από πατέρα του Βουλευτή. Σπούδασε στην Ευρώπη και η μόρφωσή του ήταν τέτοια, που τον ωθούσε να γράφει ποιήματα στα οποία εκφραζόταν η αγωνία του για τον κόσμο της εποχής του και για τα προβλήματά του. Ζώντας στην Ευρώπη, μπορούσε να ‘χει άμεση αντίληψη με το τι συνέβαινε στον κόσμο, και ποικιλοτρόπως να εκφράζεται.
Τα συγγραφικά – ποιητικά του έργα εμπνευσμένα από τον αγώνα του 1821, τα έγραψε στη δημοτική. Κάποια από αυτά είναι: «Τα Στιχουργήματα» (1847), «τα Μνημόσυνα» (1857), «Αστραπόγιαννος» (1866), «Βίος και έργα», «Κυρά Φροσύνη» κ.ά. Σ’ όλα τα έργα του μιλάει συλλογικά με το εμείς και όχι με το εγώ, δηλαδή σαν πατριώτης Έλληνας, που καημός του ήταν να ενωθούν τα Επτάνησα με την Ελλάδα. Βλέποντας στην Ευρώπη τα κινήματα, ανησυχούσε για το δρόμο της Ελλάδας μέσα στην Ευρώπη. Μελαγχολικός πεισιθανάτιος δημιουργός, ο Βαλαωρίτης, διότι έχασε νωρίς τους γονείς του, παράχωσε όπως μνημονεύει στο έργο του ‘’Τα μνημόσυνα’’ τα τρία του παιδιά, γι’ αυτό και βρισκόταν διαρκώς βουτηγμένος στη θλίψη. Όμως, παρ’ όλα αυτά δεν του λείπουν οι λόγοι της αισιοδοξίας, οι εμποτισμένοι από την πολύχρωμη ευρωπαϊκή νοοτροπία, στοιχεία που αναφαίνονται σε αρκετά από τα ποιήματά του.
Διετέλεσε και βουλευτής Επτανήσων κατά την εποχή της Αγγλοκρατίας της Επτανήσου, εξαπολύοντας στη Βουλή πύρινους λόγους εναντίον τους, λέγοντας προς τους κατακτητές: «Δεν θα πουλήσω την ψυχή μου προς εσάς», εννοώντας πως η πατρίδα του ήταν υπεράνω όλων.

Δυο τυχαίοι στοίχοι, του μεγάλου μας ποιητή.
Η μάνα σφίγγει το παιδί βαθειά στην αγκαλιά της
Είναι χρόνοι δίσεκτοι και τρέμει μην το χάσει..
Ο ύπνος είναι θάνατος και μνήμα το κρεβάτι..
Κι χώρα κοιμητήριο κι νύχτα ρημοκλήσι.