Οδός Ικαρίας. (Από το 1976)
Ικαρία: Παλαιότερα λεγόταν Μάκρη, βρίσκεται στο Νοτιοανατολικό Αιγαίο και ανήκει στο νομό Σάμου. Το όνομά της το οφείλει στο γιο του Δαίδαλου Ίκαρο, που χάθηκε στο πέλαγος όταν επεχείρησαν πατέρας και γιος πετώντας να διαφύγουν απ’ το Λαβύρινθο, όπου ήταν φυλακισμένοι από το βασιλιά της Κνωσού Μίνωα. Όμως, τα κέρινα φτερά του Ικάρου που έφκιασαν μόνοι τους πατέρας και γιός, έλιωσαν από τη ζέστη του ήλιου και έπεσε στην περιοχή, τιμωρημένος από την παράβαση της πατρικής εντολής ο Ίκαρος να μη σηκωθεί πολύ ψηλά πλησιάζοντας τον καυτερό ήλιο. Η μυθολογία λέει επίσης πως στην Ικαρία ο Πλούτωνας άρπαξε την Περσεφόνη, την κόρη της Δήμητρας, και την πήγε στο βασίλειό του στον Άδη.
Από την Ικαρία πέρασαν διάφοροι κατακτητές, μεταξύ των οποίων και οι Τούρκοι (1521). Το 1821 συνεδρίασαν σ’ αυτό το νησί του Αιγαίου οι Φιλικοί για να πάρουν σημαντικές αποφάσεις για τον Αγώνα. Το 1912 κηρύχθηκε εντόπια επανάσταση ανεπιτυχώς για την ένωση του νησιού με την Ελλάδα.
Φημισμένες από την αρχαιότητα είναι οι δέκα θερμές ιαματικές πηγές της νήσου, με τα πλούσια θειούχα και ραδιενεργά τους στοιχεία. Λέγεται πως το φυσικό νερό τους χαρίζει ζωντάνια και μακροζωία, συνάμα με το δεν βαριέσαι έχει ο θεός χαλαρώνουν, αυτάρκης λαός, με χαρακτηριστικό να φορούν βράκες οι γεροντότεροι και τα κρυμμένα καταλύματα, τα ονομαστά καμάρες – χυτά σε απομακρυσμένους βράχους σπιτάκια, απέφευγαν παλαιότερα στα δύσκολα χρόνια τους πειρατές.
Οι Ικαριώτες το 1912 επί πρωθυπουργίας του Παύλου Κουντουριώτη αυτονομήθηκαν για 4 μήνες με δική τους διοίκηση, με δικαστές.
Ξερονήσι, όπου από το 1946 μέχρι 1949 ήταν το νησί τόπος εξορίας των κομμουνιστών, εκεί συνέθεσε το τραγούδι <Βράχο –βράχο τον καημό> μου ο Μ. Θεοδωράκης. Μέχρι τελευταία το εμπόριο γινόταν με ‘’αλλαξιά’’ με ανταλλαγή προϊόντων ήταν δηλαδή το νησί χωρίς νόμισμα. Χαρακτηρίζονται, ναυτικοί, φιλότιμοι, αριστερόφρονες, υπερήλικες, με βαριά προφορά, και λένε πως η Κεντρική Πολιτεία τους ξέχασε.