Οδός Μαυροκορδάτου. ( Καράμπαμπα. Από το 1992)
Μαυροκορδάτος Αλέξανδρος (1791 Κωνσταντινούπολη – 1865 Αίγινα): Γόνος παλαιάς και μεγάλης αριστοκρατικής ελληνικής Φαναριώτικης οικογένειας λογίων, πολιτικών και αγωνιστών, βυζαντινής καταγωγής με χιώτικες ρίζες. Διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην επανάσταση του 1821 και στις μετέπειτα πολιτικές εξελίξεις. Εκφραστής της Αγγλικής πολιτικής διατέλεσε 4 φορές πρωθυπουργός, αμφιλεγόμενης πολιτικής προσωπικότητας.
Ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος τελειώνοντας την Μεγάλη του γένους Σχολή, συνεχίζει στην Ευρώπη στην Πίζα της Ιταλίας, και έγινε διπλωμάτης. Απ’ τη Βλαχία, όπου είχε διορισθεί γραμματέας κοντά στον θείο του αργότερα, κατέβηκε στο Μεσολόγγι, με σκοπό να βοηθήσει στην οργάνωση της Ελληνικής Επανάστασης και ιδιαίτερα του στρατού της. Το 1819 ο Τσακάλωφ μέλος της Φ Εταιρείας τον μυεί στην Εταιρεία. Ως εκπρόσωπος της Ρούμελης το 1822 ορίστηκε Πρόεδρος της Εθνικής Συνέλευσης. Μαζί με τον λόρδο Μπάιρον οργάνωσαν με επιτυχία την άμυνα του Μεσολογγίου κάτι που το είχαν ανάγκη οι οπλαρχηγοί. Συντόνιζε την όλη πολιτική κατάσταση της Ελλάδας και ως πιστός φίλος των Άγγλων ζήτησε τη βοήθειά τους πρώτα για την συμφιλίωση και τον τερματισμό του εμφυλίου μεταξύ στρατιωτικών και πολιτικών το 1824 -25, βοήθησε για την χορήγηση δανείου το 1825 από τις ευρωπαϊκές χώρες- Αγγλία. Ήταν εμπνευστής και συντάκτης του εγγράφου υποταγής – λένε – των Ελλήνων στο εγγλέζικο άρμα, και πρωταγωνιστής στις εμφύλιες διαμάχες ,και από τότε έχουμε εδώ τους Άγγλους. Προς τούτο, αλλά και την όλη πολιτεία του έναντι των Επαναστατών Ελλήνων, ‘‘Νεκροθάφτη των Αγωνιστών’’, τον αποκαλεί ο Πατριδοφύλακας Μακρυγιάννης. Κατάφερε να καταργήσει την αυτοτέλεια των οπλαρχηγών κάτι που δυσαρέστησε όσους επέζησαν. Σύμμαχος του Κουντουριώτη και των Κοτζαμπάσηδων έλεγχε το παρασκήνιο των πολιτικών εξελίξεων.
Διορίσθηκε για την άρθρωση του νέου Ελλ. Συντάγματος του 1843. Μετά την επανάσταση του 1843 έγινε Αντιπρόεδρος της βουλής. Είχε πολλούς φίλους μα πιο πολλούς εχθρούς. Με τις γνωριμίες του πίστευε πως οι Μεγάλες Δυνάμεις της Ιερής Συμμαχίας του Μέντερνιχ θα βοήθαγαν για την ευνοϊκή επέμβαση υπέρ της Ελλάδος, αλλά εκείνες πρόσεχαν τα συμφέροντά τους. Θεωρούνταν έξυπνος διπλωμάτης και αρκετά φιλόδοξος κατηγορώντας όσους του φράζανε τον δρόμο, όπως έκανε με τον Υψηλάντη, Καποδίστρια, αλλά και με δολοπλόκο και ραδιούργο τρόπο πίστευε πως θα άνοιγαν οι δρόμοι για την κατοχύρωση της εξουσίας του. Φέρθηκε δόλια στον Γ. Καραϊσκάκη συνέργησε στην δολοφονία του Ανδρούτσου. Έκανε καλό στην Ελλάδα και κακό σ’ ορισμένους Έλληνες, Τα κατάφερνε στα βουλευτικά παρά στα στρατιωτικό πολεμικά. Ο απόγονος των εξ’ απορρήτων του Φαναρίου πέθανε στην Αίγινα το 1865, και η ζωή του χαρακτηρίσθηκε ‘’βιος και πολιτεία.’’