Οδός Σκιάθου. (Αλωνάκι. Από το 1959.)
Σκιάθος: Νησί του Παπαδιαμάντη και του συμπλέγματος των Βορείων Σποράδων, γειτονικό της Εύβοιας, στην οποία ανήκει εκκλησιαστικά, αλλά διοικητικά περιλαμβάνεται στους τόπους του νομού Μαγνησίας.
Πρώτοι κάτοικοι της Σκιάθου θεωρούνται οι Πελασγοί και Κρήτες, αργότερα οι Χαλκιδείς, μαζί με την Α’ και Β’ Αθηναϊκή Συμμαχία. Στη συνέχεια, έρχονται οι Πέρσες με τον Ξέρξη όπου έκτισε το λιμάνι φέρει τ όνομά του, οι Μακεδόνες καταστρέφουν τα νησί για να μη βρουν προμήθειες οι Ρωμαίοι, στην συνέχεια οι Βυζαντινοί, οι Ενετοί και οι Τούρκοι από το 1538.
Το 1807 στο νησί συγκεντρώθηκαν οι οπλαρχηγοί Κολοκοτρώνης, Ανδρούτσος Μιαούλης, Θύμιος Παπαβλαχάβας Καρατάσος, Περραιβός κ.ά. μαζί με τους Δασκάλους του Γένους, έχοντας ως θέμα τους τη μορφή της προελληνικής σημαίας και αποφάσισαν να έχει φόντο γαλάζιο μ’ ένα λευκό σταυρό στη μέση.
Το 1823 εγκατέλειψαν οι Τούρκοι το νησί, και το 1829 παραχωρήθηκε το σύνολο των Σποράδων στο νεοσύστατο ελληνικό κράτος. Το 1944 πυρπολήθηκε από τους Γερμανούς το Μπούρτζι, το οποίο βρίσκεται στον κατάφυτο λοφίσκο που δεσπόζει του λιμανιού της Χώρας της Σκιάθου.
Στην πρωτεύουσα του νησιού βρίσκεται το σπίτι του μεγάλου Σκιαθίτη πεζογράφου Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη. Ο τόπος τούτος είναι πατρίδα, επίσης, του πεζογράφου, συγγραφέα Αλέξανδρου Μοραϊτίδη [1860-1929], αλλά και του δημοδιδασκάλου, λαογράφου, ιερέα και καταγραφέα του σκιαθίτικου πολιτισμού, Γεωργίου Ρήγα [1844-1960].
Σήμερα, κύρια απασχόληση των κατοίκων είναι ο τουρισμός με πλέον ανεπτυγμένη περιοχή τις όμορφες Κουκουναριές.
Υπ, Για τα 100 χρόνια από τον θάνατό του Παπαδιαμάντη να θυμηθούμε ένα χαρακτηριστικό δίστιχο.
Η φιλοδοξία είναι νόσος των χορτάτων
και η λαιμαργία νόσημα των πεινασμένων.