Οδός Τερτσέτη,
Τερτσέτης Γεώργιος (1800 Ζάκυνθος – 1874 Αθήνα): Λόγιος, ποιητής, αγωνιστής του 1821, δικαστικός, και βαθύτατα δημοτικιστής, χάρη στην γνωριμία του με το Διονύσιο Σολωμό. Σπούδασε νομικά και φιλολογία στο Μιλάνο (1816-1820), όπου ενστερνίστηκε τις φιλελεύθερες ιδέες των ευρωπαϊκών κινημάτων και συνεπαρμένος απ’ αυτές επέστρεψε στη Ζάκυνθο το 1820, όπου μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία. Με την έναρξη της επανάστασης περνάει στη Ρούμελη για να προσφέρει τις υπηρεσίες του, -πολέμησε όσο μπορούσε και όπου μπόρεσε- αλλά επειδή ήταν φιλάσθενος – -ασθενικής κράσης,- αποσύρθηκε από τον ένοπλο αγώνα. Μετά το 1830 διορίζεται σε διάφορες υπηρεσίες, ενώ ιστορική έμεινε η άρνησή του, ως μέλος του πενταμελούς δικαστικού συμβουλίου, μαζί με τον Πρόεδρο του δικαστηρίου Πολυζωίδη, να υπογράψει τη θανατική καταδίκη για εσχάτη προδοσία των επαναστατών Θεόδωρου Κολοκοτρώνη και του Πλαπούτα (το 1834). Αμέσως μετά βροντοφώναξε για να ακουσθεί, ’’το σώμα μου μπορείτε να το κάνετε ότι θέλετε, τον στοχασμό μου και την συνείδησή μου δεν μπορείτε να την πειράξετε.’’ Η Αντιβασιλεία του εθνικού κράτους τον έστειλε στα δικαστήρια για αυτήν την άρνησή του, αλλά αθωώθηκε αργότερα.
Για να συμπληρώσει τη μόρφωσή του, ξαναφεύγει στο εξωτερικό, απ’ όπου επιστρέφει το 1843. Στη συνέχεια, εκδίδει το περιοδικό ‘’Ρήγας’’ και εκλέγεται βουλευτής Ζακύνθου (το 1864).
Στο πνευματικό του έργο συγκαταλέγονται οι ποιητικές του δημιουργίες ’’Φίλημα’’ (1833), ‘’Άλλη Γλώσσα’’(1834), ‘’Τ’όνειρο του Βασιλέως’’ (1853), αλλά και τα Απομνημονεύματα των Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, και Νικηταρά, από τους οποίους –εν όσο ζούσαν– προνόησε να ζητήσει να του αφηγηθούν τα γεγονότα του ’21, έτσι όπως εκείνοι τα βίωσαν και πολλαπλά καθόρισαν τον Αγώνα. Επηρεάσθηκε από την γλώσσα που χρησιμοποιούσε ο συμπατριώτης του Διονύσης Σολωμός την δημοτική, και ως βουλευτής αγόρευε πάντα στη δημοτική γλώσσα, ενώ για τον ετήσιο εορτασμό της Εθνικής Επετείου της 25ης Μαρτίου ανελάμβανε μονίμως την εκφώνηση του πανηγυρικού της ημέρας .