Οδός Τρικούπη.
Τρικούπης Χαρίλαος (1823 Ναύπλιο –- 1896 Κάννες): Γόνος της επιφανούς οικογένειας Τρικούπη από το Μεσολόγγι, με τις πιο γνωστές προσωπικότητες τους πολιτικούς Σπύρο και τον γιο του Χαρίλαο. Ο πατέρας του Σπυρίδων Τρικούπης ήταν μια μεγάλη πολιτική – ιστοριογραφική φυσιογνωμία .
Ο Χαρίλαος σπούδασε νομικά, εντάχθηκε στο διπλωματικό κλάδο και ως διπλωματικός ακόλουθος της ελληνικής πρεσβείας στο Λονδίνο, το 1853 διαπραγματεύτηκε την παραχώρηση – εκχώρησης των Ιονίων νήσων που κράτησε οκτώ χρόνια γεμάτα διαμεσολαβήσεων πράγμα που οριστικοποιήθηκε το 1864. Την επόμενη χρονιά εκλέχτηκε βουλευτής Μεσολογγίου και ανέλαβε το Υπουργείο Εξωτερικών στην κυβέρνηση Κουμουνδούρου. Πολέμησε με πάθος τους ραδιούργους και λογάδες -Έλληνες πολιτικούς- και τις βασιλικές ραδιουργίες του Όθωνα. Μάλιστα, με πρότασή του στη Βουλή ψηφίστηκε το Δόγμα της Δεδηλωμένης, σύμφωνα με το οποίο τη διακυβέρνηση της χώρας ανελάμβανε το πλειοψηφούν κόμμα και όχι το αρεστό στον ανώτατο άρχοντα της χώρας.
Οι συντηρητικοί αντίπαλοί του κατάφεραν να τον φυλακίσουν για τις αρχές της Δεδηλωμένης του. Μετά την αποφυλάκισή του χρημάτισε για χρόνια πρωθυπουργός της Ελλάδας. Το έργο του αναγεννητικό και ουσιαστικό για τον τόπο: αναδιοργάνωσε τις κρατικές υπηρεσίες, εισήγαγε μεταρρυθμίσεις στη δημόσια διοίκηση, στη φορολογία και στις ένοπλες δυνάμεις, προχώρησε στην εκτέλεση μεγάλων δημόσιων έργων (σιδηρόδρομοι, Ηλεκτρική εταιρεία, ο υπόγειος ηλεκτρικός Σιδηρόδρομος, διώρυγα της Κορίνθου, αποξήρανση λίμνης Κωπαΐδας), προώθησε τις αρχαιολογικές ανασκαφές, υπήρξε φανατικός οπαδός της Μεγάλης Ιδέας ταξίδεψε στις Βαλκανικές χώρες το 1891, και με απαράμιλλο σθένος διεκδίκησε τα καταπατημένα ελληνικά εδάφη από τη σουλτανική Τουρκία. Με διάταγμά του το 1893 ιδρύθηκαν οι στρατιωτικές παραγωγικές σχολές Ευελπίδων, Αστυνομίας Πόλεων Χωροφυλακής Αγροφυλακής, Μείωσε τους βουλευτές από 250 σε 150. Αποπεράτωσε 994 χλμ. σιδηροδρομικής γραμμής.
Εκφώνησε το 1893 από το βήμα της Βουλής το «Δυστυχώς πτωχεύσαμε», εξ αιτίας της οικονομικής κρίσης, των μεγάλων δημοσίων χρεών, και της ανελέητης πίεσης που δικαίως και αδίκως –τις περισσότερες φορές– δεχόταν από τους πολιτικούς του αντιπάλους. Άλλη μνημειώδης του ρήση παρέμεινε το: «Η Ελλάς θέλει να ζήσει και θα ζήσει.»
Το 1895 αποτυγχάνει στις εκλογές, δεν εκλέγεται ούτε Βουλευτής, –πικραμένος για την αχαριστία και την υπονόμευση– αυτοεξορίζεται. Επιστρέφει κατόπιν πιέσεων της λαϊκής βάσης, και το 1896 εκλέγεται για τελευταία φορά. Την ίδια χρονιά αποβιώνει στις Κάννες της Γαλλίας. Ο θάνατός του συγκλονίζει το Πανελλήνιο, τόσο όσο κανενός άλλου Έλληνα πολιτικού, παράλληλα με την χαρά που προσέδωσε στον Ελληνικό λαό ο Ολυμπιονίκης στους Νέο Ολυμπιακούς του 1896 της Αθήνας στον Μαραθώνιο, Σπύρος Λούης. Οι Έλληνες κλαίνε για τον Μεγάλο Πολιτικό, και χαίρονται για τον ολυμπιονίκη. Μια άλλη μεγάλη του επιθυμία ήταν η σύνδεση με γέφυρα το Ρίο με το Αντίρριο κάτι που εγκαινιάσθηκε συμπτωματικά λίγο πριν από τους δεύτερους Ολυμπιακούς Αγώνες στην Ελλάδα του 2004.
Δίχως άλλο, θεωρείται ο πιο ολοκληρωμένος Έλληνας πολιτικός, και 7 φορές Πρωθυπουργός, πράγμα που επιβεβαιώνεται από το τι παρέλαβε και τι παρέδωσε στον τόπο. Τη διορατικότητά του, την πολιτική του πρακτική, τα οράματα και τις διπλωματικές του πρακτικές, προσπάθησε –30 χρόνια αργότερα– να εφαρμόσει και τα κατάφερε ο Ελευθέριος Βενιζέλος[1864-1936]. Δεν παντρεύτηκε, αλλά συζούσε με παντρεμένες, η αδελφή του η Σοφία τον φρόντιζε μέχρι το τέλος της ζωής του. Η σπάνια πολιτικό διπλωματική του διορατικότητα βοήθησαν τη νέο συσταθείσα χώρα. Χαρακτηρίστηκε αυστηρός, δύσκαμπτος, ανυποχώρητος φορομπήχτης. Καλύτερα, έλεγε ν’άμαι χρήσιμος στην πατρίδα παρά αγαπητός στον λαό.
Πολλά κοινά σημεία είχε με τον μετέπειτα εξ’ ίσου άξιο κρητικό πολιτικό Ελευθέριο Βενιζέλο τόσο εν ζωή όσο και μετά θανάτεια όπως: Χάνουν τις τελευταίες τους πολιτικές εκλογές, και δεν εκλέγονται ούτε καν βουλευτές. Πεθαίνουν και οι δυο αυτοεξόριστοι στη Γαλλία, αφού διπλασίασαν το νέο ιδρυθέν Ελλ. Έθνος –κράτος, και το διοργάνωσαν σε ευρωπαϊκά πρότυπα, με τον θάνατο δεν επετράπη η σορός του πρώτου να μεταφερθεί με δημόσια δαπάνη από την Γαλλία –αλλά με έξοδα του Ανδρέα Συγγρού, όπως και η σωρός του Ε. Βενιζέλου -δημιουργού της Μεγάλης Ελλάδας- δεν επετράπη να διέλθει από το Παρίσι μέσω Αθηνών για Κρήτη, – η Αθήνα ήταν πόλη που τον ανέδειξε,- για λαϊκό προσκύνημα. Ο Εξοστρακισμός του δίκαιου Αριστείδη εδώ φαίνεται να λέει ‘’ότι προεξέχει βάλλεται’’ που ήταν πρωτίστως βασιλική επέμβαση για τον Τρικούπη.