Οδός Ανδρούτσου. (Κάστρο.)

Οδυσσέας Ανδρούτσος: 1790 Ιθάκη – 1825 Αθήνα. Ο σπουδαιότερος και επιφανέστερος αγωνιστής του 1821, γιος οικογένειας Αρβανιτών αρματολών. Μεγάλωσε και ανδρώθηκε μέσα σε μια σπηλιά στην Παρνασσίδα μαζί με την οικογένεια του. Οι συνθήκες τον ανάγκασαν να γίνει σκληρός, τολμηρός, γενναίος κάνοντας πράξεις που ζήλευαν οι γραφιάδες κοτζαμπάσηδες. Από 17 χρονών ήταν στην αυλή του Αλή Πασά και εκτελούσε χρέη δερβέναγα [αρχηγός φρουράς]. Αργότερα σαν αρχηγός στη μάχη της Γραβιάς διακρίθηκε για τη γενναιότητά του. Είχε μυηθεί στη Φιλική Εταιρεία το 1818. Το 1821 σαν οπλαρχηγός, κυνηγούσε οπουδήποτε τους τούρκους, τον Ομέρ Βρυώνη, τόσο στο Μεσολόγγι, όσο και στην Ακρόπολη τον Δράμαλη στην Εύβοια και στη Θεσσαλία. Ιδιαίτερα στην Εύβοια συνεργάστηκε με τους Ευβοιώτες οπλαρχηγούς Ν. Κριεζώτη, Νεόφυτο και με τον φιλέλληνα Φαβιέρο στην Κάρυστο.
Όταν πληροφορήθηκε πως οι τούρκοι έσπαγαν τις κολόνες του Παρθενώνα για να πάρουν το μολύβι, εκείνος ο οποίος πολιορκούσε την Ακρόπολη βρήκε και έδωσε μολύβι στους τούρκους ώστε να σταματήσουν να καταστρέφουν τον ιερό ναό της Αθηνάς.
Συκοφαντήθηκε και κυνηγήθηκε για την περίφημη οργάνωση «καπάκια», ότι δηλαδή είχε ύποπτες συνεννοήσεις με τους τούρκους. Προσφέρθηκε να δώσει εξηγήσεις απέναντι στο σύνδρομο Κωλέττη – Γκούρα. Εκείνοι τον έκλεισαν φυλακή στην Ακρόπολη, παρά τις εξηγήσεις, τον βασάνισαν και τον εκτέλεσαν στις 5 Ιουνίου 1825 και διέδωσαν ότι αποπειράθηκε να δραπετεύσει και σκοτώθηκε στα τείχη της Ακρόπολης, όμως όπως ομολόγησε πολύ αργότερα ο φρουρός –Καλατζής- της Ακρόπολης, τον εκτέλεσε ο Γκούρας. Δεν είναι ούτε ο πρώτος, ούτε ο τελευταίος που όπως καθιερώθηκε να λέγεται «η μάνα Ελλάδα τρώει τα παιδιά της». Η επιτροπή εκδουλεύσεων των αγωνιστών κατέταξε τον Οδ. Ανδρούτσο στην εξαίρετη τάξη μαζί με τους οπλαρχηγούς Θ. Κολοκοτρώνη, Γ. Καραϊσκάκη και Μ. Μπότσαρη.