Οδός Αστυπάλαιας. (Από το 1976)

Αστυπάλαια: Δωδεκανησιακό νησί μεταξύ Αμοργού και Καλύμνου. Λόγω του σχήματός της αποκαλείται η Πεταλούδα του Αιγαίου. Μια Κυκλαδίτισα στην όψη νήσος με το λευκό και το γαλάζιο να κυριαρχεί, στοιχεία βέβαια που λείπουν από τα Δωδεκάνησα. Απ’ την Ιταλική κατοχή της έμεινε το ‘‘Σταμπάλια’’.
Σύμφωνα με την παράδοση, φέρει τ’ όνομα της νύμφης Αστυπάλαιας, κόρης του Φοίνικα και σύζυγος του Ποσειδώνα. Ως πρώτοι κάτοικοι φέρονται οι Κάρες, θαλασσοπόρος λαός της Μ. Ασίας (Λυδία) και στη συνέχεια οι Μεγαρείς – Δωριείς, που φέρονται ως άποικοί της. Επίσης, και ο Μυκηναϊκός πολιτισμός άφησε τα αποτυπώματά του στο νησί, όπως φαίνεται και από τα αγγεία που αποκαλύφθηκαν. Το 1537 περιήλθε στους Τούρκους. Το 1821 βοήθησε στον Αγώνα, όμως μέχρι το 1948 ήταν υπό Ιταλική κατοχή. Η Χώρα είναι η έδρα του νησιού και ξεχωρίζει: με το Ενετικό της κάστρο το φαράγγι του Αι Γιάννη, και τον κυλινδρικό της ανεμόμυλο, και με τις 365 εκκλησιές και ξωκλήσια. Ύστερα από διάνοιξη θεμελίων οικοδομής βρέθηκαν δυο νεκροταφεία, ένα ενηλίκων στο Κάτσαλο, και το μοναδικό βρεφικό στην Ελλάδα στη θέση Κυλήνδρα με 2,758 βρέφη μέχρι δυο ετών θαμμένα – εκχυτρισμένα σε αγγεία[από την χύτρα], για νάχουν την ‘’αίσθηση’’ ότι βρίσκονται στην μητρική μήτρα, πιθανολογείται ότι είναι από -8ο αιώνα.