Οδός Χιμάρας. (Από το 1971)
Χιμάρα: Ελληνική κωμόπολη της Βόρειας Ηπείρου, το όνομα της οποίας μνημονεύεται από την Άννα την Κομνηνή, αναφέροντας ότι εκεί βρισκόταν η έδρα της επισκοπής Βουθρωτού – Χιμάρας, μετέπειτα Οχρίδας, επί Βασιλείου του Βουλγαροκτόνου. Παροικία με έξι χωριά στους πρόποδες των Ακροκεραύνιων ορέων κι’ είναι χτισμένη πάνω στην αρχαία Χιμαίρα.
Η περιοχή αυτή από το 1518 πέρασε στην κυριαρχία των Τούρκων. Με πολλές εξεγέρσεις κατά των Τούρκων κατάφεραν να τους παρασχεθούν προνόμια. Πολλοί κάτοικοί της, με τη βαθιά ελληνική τους συνείδηση, συμμετείχαν ενεργά στην επανάσταση του 1821, ενώ κατά τη διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων του 1913 διακήρυξαν την ανεξαρτησία τους, παραμένοντας σε καθεστώς ελευθερίας ως το 1921. Κατά το Β’ Παγκόσμιο πόλεμο η Χιμάρα ελευθερώθηκε από τον ελληνικό στρατό στις 22 Δεκεμβρίου 1940 και παρέμεινε υπό ελληνικό έλεγχο μέχρι τον Απρίλη του 1941, οπότε πέρασε στα χέρια του Άξονα. Οι Εγγλέζοι σύμμαχοί μας, αν και επανειλημμένα μας είχαν υποσχεθεί την παραχώρησή της στην Ελλάδα, για τις πολύτιμες υπηρεσίες κατά των δυνάμεων της φασιστικής Ιταλίας, τελικά την προσέφεραν στους Αλβανούς.
Ο Κοσμάς ο Αιτωλός ίδρυσε σχολείο την Ακροκεραύνιο Σχολή το 1775.
Οι Χιμαριώτες διατήρησαν από το 1914 μέχρι το 1922 την αυτονομία τους με προσωρινή κυβέρνηση με ηγέτη τον Χρ. Ζωγράφο, σε αντίδραση της ένταξής τους στο νέο σύστατο Αλβανικό Κράτος.
Η Ελληνική μειονότητα είχε και έχει προβλήματα με την γλώσσα και την εκπαίδευση αλλά και με την θρησκεία τόσο με το καθεστώς του κομμουνιστή Ερμέρ Χότζα όσο και σήμερα..Πατρίδα του χρυσού κατ’ επανάληψη ολυμπιονίκη και βορειοηπειρώτη Πύρου Δήμα στην άρση βαρών, όπως και του ποδοσφαιριστή της Εθνικής Σωτήρη Νίνη, το 1915.