Οδός Εθνικής Συμφιλιώσεως.
Εθνικής Συμφιλίωσης: Προήλθε ως αποτέλεσμα των προσπαθειών της αποπομπής των διχαστικών συνεπειών του αδελφοκτόνου εμφυλίου εθνικού πολέμου, που ταλάνισε τον ελλαδικό χώρο κατά τη μεταπολεμική περίοδο (1946-1949), με την αλληλοσφαγή των δυνάμεων του Εθνικού Τακτικού Στρατού και του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (του ΕΛΑΣ). 1946-1949 ένας εφιάλτης, ο εχθρός, οι κομμουνιστές αντάρτες ήταν παντού και πουθενά, σαν τον φόβο που φυλάει τα έρημα. Κομμουνιστικό συμμοριτοπόλεμος, ανταρτοπόλεμος ή Εμφύλιος όπως καθιερώθηκε για εθνικούς λόγους να αποκαλείται, ήταν η χαριστική βολή στην ψυχορραγούσα πατρίδα από την πενταετή Ναζιστική Κατοχή.
Ο εμφύλιος ήταν μια συνέχεια του ψυχρού πολέμου της Σοβιετικής Ένωσης και της Αμερικής, χωρίς να μπορεί η ελληνική. κυβέρνηση να ελέγξει την κατάσταση, να επιβάλλει την τάξη, και το ΚΚΕ απέναντί της να θεωρεί ξενοκίνητες τις κυβερνητικές ενέργειες, λες και εκείνοι δεν ήταν ξενοκίνητοι.
Η Εθνική Συμφιλίωση υπήρξε επιτακτική ανάγκη για την επανένωση του ελληνικού πληθυσμού μετά από την ήττα που υπέστησαν στις 29 Αυγούστου του 1949 στις κορυφογραμμές του Γράμμου οι ομάδες των ανταρτών, υποχώρηση την θέλουν οι ηττημένοι. Ήταν οι ίδιες δυνάμεις του ΕΑΜ, που λίγα χρόνια πριν είχαν πρωτοστατήσει στον αντιστασιακό αγώνα κατά των Γερμανών δυναστών, και ήταν μια δύναμη προοπτικής για την Ελλάδα, μα τώρα βρίσκονταν – απέναντι- από τη μεριά των σφαιρών επιρροής του κόσμου εκείνη της Μόσχας, και του δύσμοιρου αλλά στρατηγικού βαλκανικού χώρου, και την πλήρωσαν οι παράπλευρες δυνάμεις με περίπου 50.000 χιλιάδες νεκροί όλοι Έλληνες. Κατά την επάρατο και αδελφοκτόνα αυτή περίοδο, με τις επαχθείς πράξεις από αμφότερες τι πλευρές υποβίβασαν τον Έλληνα στα ζωώδη ένστικτά του. Γεγονός που στοίχισε στην πατρίδα πολύ αίμα, πολύ δάκρυ, πολύ πόνο, εξορίες φυλακές, και εκτελέσεις, διχόνοια, οπισθοδρόμηση, κι ένα ταμπού που να μας κυνηγάει από τις κορυφογραμμές του Γράμμου και του Βίτσι. Θάθελα να προσθέσω δυο λόγια για αυτόν τον ‘’κακό χαμό’’ όπως άκουσα να τον λένε στην Κύπρο, που αντιμετωπίζεται ως παρελθόν που ακόμα επιβιώνει στο παρόν, σαν νάναι πρόσφατο διότι εμείς που ζήσαμε και να θέλουμε να ξεχάσουμε δεν μπορούμε κάθ’ ότι έχουμε ανοιχτές πληγές που μας πονάμε, και από την αφάνεια στη εμφάνειά του το πρόβλημα είναι δω, διότι δεν ήταν μόνο ο λεγόμενος Εμφύλιος αλλά όλα μεταμφυλιοπολεμικά και από δυο πλευρές, λόγου χάριν το 1974 μου ζήτησαν από την υπηρεσία μου πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων για την γυναίκα που επιθυμούσα να παντρευτώ, το τραύμα πέρα από πραγματικό είναι συναισθηματικό και ιδεολογικό πολιτισμικό. Και με το πέρας του πολέμου είχαμε εκτοπίσεις, στρατοδικεία, ιδρύθηκαν τα στρατόπεδα στα ξερονήσια που έκλεισαν τους ηττημένους του εμφυλίου κομουνιστές, είχαμε και εκτελέσεις, για πνευματικό επαναπρογραμματισμό, όπως δικαιολόγησαν αυτούς τους επαίσχυντους χώρους κράτησης.
Για ποια Εθνική Συμφιλίωση μιλάμε, όταν εξ’ αργού συναθροίζονται κάθε χρόνο στις επετείους – 29 Αυγούστου- στο Γράμμο και στο Βίτσι οι ‘’πατριώτες’’ και σφαγιάζουν τη συμφιλίωση , μπροστά στις μνήμες των Ελλήνων που έχασαν τη ζωή τους, δυστυχώς για τα συμφέροντα των μεγάλων Άγγλο Αμερικάνων και των τότε Σοβιετικών. Όμως οι Εγγλέζοι σύμφωνα με την συμφωνία της Μόσχας το 1944, των Τσόρτσιλ και Στάλιν οι Βρετανοί επέμειναν σ’ αυτή, και με την χωρίς άμεση επέμβαση των Αμερικανών θα είχαμε διαφορετικό πολιτικό καθεστώς, κάτι στο οποίο προσδοκούσε ο Στάλιν. Η ζωή μας ήταν ανάλογη με τις πεποιθήσεις των, διότι απ’ το 1821 ήταν, και είναι εδώ ο αγγλοσάξονες. Και αυτό το είδαμε αμέσως με την αναχώρηση των γερμανών με τα Δεκεμβριανά οι βρετανοί έτρεξαν να προκάνουν την κατάληψη της Αθήνας από τον στρατό του ΚΚΕ, και είχαμε 10.000 νεκρούς στα Δεκεμβριανά του ΄44. Έφυγε η μια κατοχή ανέλαβε καθήκοντα αμέσως η άλλη. Συμμοριτοπόλεμος λεγόταν στην ανταρτομάνα Ελλάδα ο αλληλοσφαγμός, ύστερα από απόφαση του ΟΗΕ, αλλά από το 1989 η τότε κυβέρνηση Συνεργασίας τον αποκάλεσε Εμφύλιο.
Οι ιστορικοί χωρίς αριστερές και δεξιές αγκυλώσεις θα πρέπει να ξετυλίξουν τον μίτο της Αριάδνης και να αποδώσουν υπεύθυνα στην ιστορία την ευθύνη των παρατάξεων απέναντι στον ελληνικό λαό. O Εμφύλιος σπαραγμός είναι μια σκοτεινή πλευρά της ελληνικής. ιστορίας που η συλλογική μνήμη έχει βάλει στο περιθώριο, αυτά τα τραγικά γεγονότα. Τα παιδιά πλήρωσαν με το παραπάνω την ελληνική, τραγωδία 30.000 παιδιά εκτοπίστηκαν στις ανατολικές χώρες της Ευρώπης, και άλλα τόσα περισυλλέγησαν στις παιδουπόλεις της βασίλισσας Φρειδερίκης. Τα παιδιά που ενηλικιώθηκαν στο παραπέτασμα εκπαιδευόταν στα ιδανικά του κομουνισμού, αργότερα δεν μπορούσαν να επαναπατρισθούν λόγω κοινωνικών φρονημάτων. Από τα παιδιά της Φρειδερίκης πολλά ξεπουλήθηκαν –υιοθετήθηκαν από οικογένειες της Αμερικής. Εγώ έζησα όλα τα βασανιστικά γεγονότα διότι ήμουν 7 με 9 χρόνων όταν εκτυλισσόταν. Και να θέλω να τα ξεχάσω δεν μπορώ. Περισσότερα για την περίοδο 47- 49 θα δείτε στον επίλογο αυτής της εργασία.