Οδός Φαβιέρου. (Κάστρο. Από το 1900.)
Φαβιέρος Κάρολος (1785 – 1855): Γάλλος στρατιωτικός, απ’ τους ειλικρινέστερους και πλέον αγνούς Φιλέλληνες.
Το 1822 το κομιτάτο του Λυδικού της Γαλλίας, που έστελνε Φιλέλληνες στην επαναστατημένη Ελλάδα, επέλεξε το Φαβιέρο μαζί με άλλους απότακτους στρατιωτικούς. Οι απότακτοι ήταν ναπολεόντειοι που πρωτοστάτησαν ένοπλα στο κυβερνών κόμμα. Έφθασε το 1825 στο Ναύπλιο, και σε συνεργασία με τους Έλληνες οπλαρχηγούς ανέλαβε την διοίκηση του 4ου Στρατιωτικού Σώματος. Έλαβε μέρος με επιτυχία στη μάχη του Χαϊδαρίου (26 Αυγούστου 1826). Συμμετείχε επί τρίμηνο στην πολιορκία της Ακρόπολης με 530 άνδρες, Έμεινε εγκλωβισμένος και συνθηκολόγησε για ν’ αφεθεί ελεύθερος. Πολέμησε και στην Εύβοια με το τακτικό του σώμα, προσπαθώντας να απελευθερώσει δύο μεγάλα κάστρα στα νότια του νησιού. Σημαντικότερο, αλλά ατυχές, ήταν το εγχείρημά του στην Κάρυστο, που κατέφυγε στο Λυκόρεμα Μαρμαρίου και διασώθηκε με τον κύριο όγκο του στρατεύματός του από το Νικόλα Κριεζώτη.
Βοήθησε στην οργάνωση του πρώτου τακτικού ελληνικού στρατιωτικού σώματος. Για τη συνολική του προσφορά χαρακτηρίστηκε ως ο μεγαλύτερος Φιλέλληνας στρατιωτικός, δείχνοντας απαράμιλλα δείγματα ειλικρίνειας, ευσυνειδησίας, και γενναιοφροσύνης.
Είχε διαφωνίες με τον Κυβερνήτη Καποδίστρια, κι έφυγε από την Ελλάδα το 1828, και επέστρεψε το 1839. Τότε, πολιτογραφείται Έλληνας, ανακηρύσσεται επίτιμος Έλληνας πολίτης, και για τις υπηρεσίες του προς το Γένος του αποδίδεται από το βασιλιά Όθωνα ο μεγαλόσταυρος του Σωτήρα.
Ο θάνατός του το 1855 γέμισε συγκίνηση το Πανελλήνιο, κηρύχθηκε τριήμερο πένθος στον Ελληνικό στρατό και με εντολή του Υπουργείου Εσωτερικών προτεινόταν να δοθεί το όνομά του σε βασικούς δρόμους των πόλεων της χώρας.
Σήμερα την οδό Φαβιέρου την δώσανε σ’ άλλο όνομα από ότι έμαθα. Οδός Δούκα.