Οδός Φλωρίνης.
Φλώρινα: Πόλη και έδρα του ομώνυμου νομού της Δυτικής Μακεδονίας, της οποίας το όνομα προέρχεται από το λατινικό Φλώρα, που σχετίζεται με τη θεά της βλάστησης Φλώρα, και η οποία ιέρειά της είχε τη φροντίδα της Χλωρίδας, στοιχεία ταιριαστά προς το πολύ πράσινο της περιοχής. Στα μακεδονικά χρόνια ο Φίλιππος ιδρύει την Ηράκλεια την σημερινή πόλη Φ.
Η Φλώρινα βρίσκεται σε υψόμετρο 666 μ. και είναι μια όμορφη, πράσινη πόλη με κεραμόσκεπα κτίρια. Νομός με τι πολλές λίμνες [ μεγάλη και μικρή Πρέσπα, Βεγορίτιδα, Χειναδίτιδα κ.α.] και με τα γνωστά βουνά Βίτσι, Βόρρα. Ευρήματα δείχνουν πως η πόλη άκμαζε ήδη από τα χρόνια του βασιλιά Φιλίππου Β΄ της Μακεδονίας. Αργότερα η πόλη και η ευρύτερη περιοχή θα περάσει στα χέρια των Ρωμαίων, των Βυζαντινών και των Τούρκων, οι οποίοι με την απειλή των εκτελέσεων θα εξισλαμίσουν πολλούς από τους κατοίκους της. Με τον καιρό, όμως, θα αποκτήσουν τη συμπάθεια των Τούρκων και θ’ αναπτύξουν το εμπόριο με τις βόρειες πόλεις Σκόπια, Μοναστήρι και Οχρίδα, αλλά και πέραν αυτών. Η τρομοκρατία κατά των κατοίκων του τόπου θα επιστρέψει το 1821 με την κήρυξη του Αγώνα της Εθνικής Παλιγγενεσίας.
Το 1862 με τις ευλογίες της Υψηλής Πύλης, και την επιμονή της Ρωσίας (συνθήκη Άγιου Στέφανου) θα δημιουργηθεί αυτόνομο Βουλγαρικό κράτος στο οποίο θα ενταχθεί και η περιοχή της Φλώρινας. Κατά τα επόμενα χρόνια δημιουργείται το Βουλγαρικού Κομιτάτο, που επιχειρεί την αυτονομία και της εκκλησίας από το Οικουμενικό Πατριαρχείο, καταπιέζοντας υπέρμετρα τον Έλληνα παπά και δάσκαλο της περιοχής, να προσπαθεί ν’ αλλοιώσει την εθνική συνείδηση των κατοίκων του τόπου. Παράλληλα, πιέζονται αφόρητα οι Πατριαρχικοί της Φλώρινας, της Οχρίδας και του Μοναστηρίου από την Βουλγάρικη Εξαρχία –αυτοκέφαλη ορθόδοξη εκκλησία- να γίνουν Σχισματικοί ν’ αποσπασθούν απ’ το οικουμενικό Πατριαρχείο, και να αποκτήσουν βουλγάρικη εθνικό θρησκευτική συνείδηση, στο τέλος τον 19ο αιώνα.
Αυτό θα συντελέσει στην αντίδραση των Ελλήνων και στην έναρξη ενός οργανωμένου εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος, γνωστού ως Μακεδονικός Αγώνας, στο οποίον έλαμψαν προσωπικότητες όπως ο Παύλος Μελάς, που έχασε τη ζωή του στα 1904. Την επόμενη δεκαετία θα έρθουν οι Βαλκανικοί πόλεμοι, οι οποίοι στις 7 Νοεμβρίου 1912 θα δώσουν στη Φλώρινα την πολυπόθητη λευτεριά, εντάσσοντάς την στον εθνικό κορμό της Ελλάδος.
Στην γενικότερη περιοχή υπήρχαν -και υπάρχουν- οι Αρουμάνοι μια βλαχόφωνη μειονότητα, κατάλοιπα της Ρωμαϊκής εποχής -που λόγω της λατινόφωνης γλώσσας την εκμεταλλεύτηκαν οι Ρουμάνοι– και το 1941 με την ναζιστική κατοχή, εθνικιστικά στοιχεία δημιούργησαν το βλαχόφωνο Πριγκιπάτου της Πίνδου – Μακεδονίας, και αυτά τα σταγονίδια είναι ακόμα εκεί, και έχουν σελίδα με την ονομασία ‘’Δημοκρατία της Μακεδονίας.’’ μετά την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας
Στον μετονομαζόμενο Εμφύλιο Πόλεμο 1946-49 η περιοχή δεινοπάθησε από τις ελληνοελληνικές μέχρις εσχάτων πολεμικές συγκρούσεις, αντιπροσωπεύοντας τον καπιταλισμό και τον κομμουνισμό, με τον Εθνικό στρατό από την μια πλευρά του λόφου, και τον ονομαζόμενο Δημοκρατικό στρατό, από την άλλη, με την ήττα και υποχώρηση του δεύτερου -όπως το θέλουν οι του ΕΑΜ- στην Αλβανία στις 29 Αυγούστου του 1949.
Ο νομός Φλώρινας είναι γεωργοκτηνοτροφικός, έχει πολλά δάση, συνορεύει με την πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας να κατέχει δια συνοριακά μέρος της Λίμνης των Πρεσπών, που αποτελεί σημαντικό αξιοθέατο του τόπου μαζί με το Νυμφαίο και το Πισοδέρι. Ακόμη διαθέτει αξιόλογες ιαματικές πηγές και το πόσιμο μεταλλικό νερό, το Ξινό Νερό.