Οδός Φριζή. (Κάστρο. Από το 1946.)
Φριζής Μαρδοχαίος (1893 Χαλκίδα – 1940 Πρεμετή Ηπείρου): Συνταγματάρχης του πεζικού, Ισραηλινής καταγωγής Έλληνας πολίτης, πτυχιούχος της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το όνειρό του ήταν να γίνει Αξιωματικός παρά τις ρίζες του, και το 1914 αποφοιτά απ’ την σχολή των εφέδρων Αξιωματικών και κατατάχθηκε στο στράτευμα το 1915, μετείχε στον Α’ Παγκόσμιο πόλεμο στην Ουκρανία, και στη Μικρασιατική εκστρατεία, οπότε κατά την οπισθοχώρηση του ελληνικού στρατού τον Αύγουστο του 1922 συνελήφθη αιχμάλωτος και παρέμεινε σκλάβος των Τούρκων για ένα χρόνο. Για τις στρατιωτικές υπηρεσίες του αυτής της περιόδου τιμήθηκε με τον Πολεμικό Σταυρό Γ΄ τάξεως.
Σαν ξέσπασε ο Ελληνοϊταλικός Πόλεμος του 1940, ξαναβρέθηκε στην πρώτη γραμμή του μετώπου, έχοντας πλέον το βαθμό του Αντισυνταγματάρχη. Ως διοικητής αποσπάσματος της 8ης Μεραρχίας αντιτάσσει σθεναρή άμυνα, δείχνει υπέρμετρη γενναιότητα, θάρρος και αυταπάρνηση, ανατρέπει την ιταλική προέλαση και συλλαμβάνει αιχμαλώτους 200 Ιταλούς Αλπινιστές στρατιώτες. Όμως, σε μια πορεία του ελληνικού στρατού προς την Πρεμετή στις 5 Δεκεμβρίου 1940, ενώ βρίσκεται επάνω στο λευκό άλογο και προσπαθεί να βοηθήσει τους στρατιώτες του να καλυφθούν από τις απανωτές επιθέσεις των ιταλικών βομβαρδιστικών. Ως καβαλάρης ήταν εύκολος στόχος σαυτό βοήθησε δυστυχώς λένε και άσπρο άλογό του, όπου ένα από αυτά βομβαρδιστικό εφορμά κατά των θέσεων του στρατεύματός του και τον τραυματίζει θανάσιμα. Είναι ο πρώτος Έλληνας ανώτερος Αξιωματικός που πέφτει στο πεδίο της μάχης, κατά τον πόλεμο του 1940.
Μετά θάνατον τιμάται με το Χρυσό Αριστείο Ανδρείας, τα οστά του μεταφέρονται στη Θεσσαλονίκη, προτομές και ανδριάντες κοσμούν τόπους που σχετίζονται με αυτόν τον άξιο Έλληνα. Ιδιαίτερος έφιππος ανδριάντας -όπως τον βρήκε ο θάνατος- κοσμεί την γενέτειρά του την Χαλκίδα [πλατεία Πυροσβεστικής].
Το 1940 υπηρετούσε στο 44 Τάγμα Πεζικού στο Ρέθυμνο και οι Ρεθυμνιώτες τον θυμούνται σαν ένα αξιοσέβαστο οικογενειάρχη και άξιο αξιωματικό με το που σκοτώθηκε ο Μαρδοχαίος η ορφανή οικογένεια μετακόμισε στην Θεσσαλονίκη, και η χήρα μητέρα διαισθανόμενη τον επερχόμενο κίνδυνο του ολοκαυτώματος ζητάει από τον κατά σύμπτωση ρεθυμνιότικης καταγωγής προϊστάμενο της δημαρχίας, η οικογένεια της να πολιτογραφεί ελληνικής ιθαγένειας, όπως και έγινε και γλύτωσαν από το Άουσβιτς.