Οδός Καραϊσκάκη.
Καραϊσκάκης Γεώργιος (1780 Μαυρομάτη Καρδίτσας – 1827 Φάληρο): Κορυφαία μορφή της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, αρχιστράτηγος και ηγέτης των επαναστατικών δυνάμεων της Στερεάς Ελλάδας.
Γεννήθηκε στο Μαυρομάτη Καρδίτσας [ από κυνηγημένη μάνα [καλόγρια αργότερα, ] και γιός του οπλαρχηγού Καραίσκου, ζούσαν μέσα σε σπηλιά, και υιοθετήθηκε από οικογένεια Σαρακατσαναίων. Την καταγωγή του διεκδικούν και άλλοι τόποι για δικούς τους λόγους.
Μόλις οι δυνάμεις του το επέτρεπαν κι ένιωσε πως ανδρώθηκε, 15λάχρονος ήδη βγήκε στο βουνό δίπλα στον Κατσαντώνη και αμέσως διακρίθηκε για το θάρρος και την εξυπνάδα του. Μετά την σύλληψη του Κατσαντώνη από τους Τούρκους, δημιούργησε δική του ομάδα, και αργότερα μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία. Βρέθηκε και αυλή του Αλή πασά των Ιωαννίνων κι’ έμαθε να διαβάζει, και σε μια ρήση αναφοράς του Πασά τ’ απαντάει ‘’Αν μέχεις για αφεντικό κάνε με αφεντικό , αν μέχεις για δούλο κάνε με δούλο’’. Στη συνέχεια, συνεργάσθηκε και συμπολέμησε κατά των Τούρκων με τους κορυφαίους του Αγώνα: Οδυσσέα Ανδρούτσο, Μάρκο Μπότσαρη, Κίτσο Τζαβέλα, Νικόλα Κριεζώτη. Φίλος με τον πολιτικό Κωλέττη, αλλά εχθρός του Μαυροκορδάτου ο οποίος ασυστόλως τον κατηγορούσε πως είχε σχέσεις με τον Αλή Πασά, τον θεωρούσε εχθρό της πατρίδας, και πως διέρρεε δήθεν τα μυστικά του Αγώνα. Κατά τη διάρκεια του Αγώνα που σαν έδρα είχε το στρατόπεδο της Ελευσίνας, ήρθε σε αντιπαράθεση για τον τρόπο αντιμετώπισης των Τούρκων με τον αρχηγό του τακτικού γαλλικού στρατού, φιλέλληνα Κάρολο Φαβιέρο και με τον Άγγλο διοικητή των ελληνικών στρατευμάτων στρατηγό Τζωρτζ. Του αφαιρέθηκαν όλα τα αξιώματα, αλλά αργότερα τα του τα επέστρεψαν.
Μετά την πτώση του Μεσολογγίου, έγινε αρχιστράτηγος και αρχηγός των επιχειρήσεων κατά του Κιουταχή, οποίος με πολυάριθμα στρατεύματα πολιορκούσε την Ακρόπολη των Αθηνών, και επί 10 μήνες πάσχιζε με κλεφτοπόλεμο να τον αντιμετωπίσει. Παράλληλα, είχε και σημαντικές πολεμικές επιτυχίες στη Ρούμελη (Δίστομο και Αράχοβα). Στις 22 Απριλίου του 1827, παραμονή της επίθεσης κατά των δυνάμεων του Κιουταχή στην περιοχή του Ανάλατου – Νέου Φαλήρου λαβώθηκε σοβαρά και έχασε τη ζωή του την επομένη (23 Απριλίου 1827), ανήμερα της ονομαστικής του εορτής. Ξεψυχώντας, άφησε ως παρακαταθήκη ετούτα τα λόγια: «Εγώ πεθαίνω, όμως σεις πρέπει να’ σθε μονοιασμένοι για την πατρίδα». Ακόμη λέγεται πως λίγο πριν είχε ομολογήσει: «Ξέρω ποιοί με φάγανε και άμα ζήσω, θα τους γαμήσω.» Από το συγγενικό του περιβάλλον έγινε λόγος πως ο θάνατός του οφειλόταν σε δολοφονική ενέργεια δια χειρός των ανταγωνιστών του Μαυροκορδάτου ένα μυστικό που δεν πρόκανε να τους το εξομολογηθεί. Αναμφίβολα, η πρόωρη απώλειά του -57 χρονών- σ’ αυτό το κομβικό και ιδιαιτέρως ρευστό περιβάλλον για τα πράγματα του Αγώνα άφησε τεράστιο κενό τόσο στην Αθήνα όσο και σ’ όλη την υπόλοιπη Ρούμελη, όπου πλέον αλώνιζε ελεύθερα ο Κιουταχής. Και συν τοις άλλοις ακολούθησε και η πανωλεθρία των ελληνικών στρατευμάτων στον Ανάλατο του Φαλήρου, στον σημερινό Φλοίσβο.
Ο Γεώργιος Καραϊσκάκης ή ο γιος της καλόγριας όπως τον αποκαλούσαν οι σύντροφοί του, χαρακτηρίστηκε ως μεγάλη στρατηγική φυσιογνωμία, αλλά και: ιδιαιτέρως έξυπνος, γενναίος, τολμηρός, μεγαλόψυχος, φιλόδοξος, αισχρολόγος, οξύθυμος, βλάσφημος-βωμολόχος. Η Επιτροπή Εκδουλεύσεων του Αγώνα τον χαρακτήρισε ως έναν από τους εξαίρετους της Ελληνικής Επανάστασης. Τιμής ένεκεν ο Δήμος του Πειραιά δίνει το όνομά του Γ, Καραϊσκάκης στο γήπεδο ποδοσφαίρου του Ν, Φαλήρου.