Οδός Καρδίτσας. (Από το 1978)
Καρδίτσα: Πρωτεύουσα του ομώνυμου νομού της Θεσσαλίας – άλλοτε Θεσσαλιώτιδας. Αποτελεί σημαντικό τμήμα του θεσσαλικού κάμπου, αρδευόμενο από τα νερά της τεχνητής λίμνης Πλαστήρα (Μέγδοβα), ενισχύοντας τη γεωκτηνοτροφική παραγωγή της περιοχής (βαμβάκι, τεύτλα, κ.ά.). Παλαιότερα, παρείχε τη μεγαλύτερη παραγωγή δημητριακών στην Ελλάδα, και αποτελούσε μέρους του θεσσαλικού σιτοβολώνα. Τμήμα του εδάφους δυτικά του νομού είναι ορεινό και καλύπτεται από την οροσειρά της Πίνδου. Διαθέτει και τα περίφημα ιαματικά λουτρά του Σμοκόβου, που είναι κατάλληλα για τη θεραπεία των ρευματικών παθήσεων . Η τεχνίτη λίμνη Ταυρωτού που έγινε το 1959 με ιταλικές αποζημιώσεις για τον πόλεμο του 1940, έγινε πάνω στο συμμαχικό αεροδρόμιο της κατοχής του 1940. Ήταν επιθυμία του στρατάρχη Ν. Πλαστήρα από το 1935, και που σήμερα αποκαλείται λίμνη του Πλαστήρα, λέγεται και φράγμα του Μέγδοβα και το διαχειρίζεται η Δ.Ε.Η.
Η πόλη της Καρδίτσας το 1944 ελευθερώθηκε από τον στρατό του ΕΛΑΣ για λίγες μέρες. Φημίζεται για την οργάνωση των ποδηλατοδρόμων της, λόγω βέβαια και του επιπέδου του εδάφους της, αλλά πιστεύω είναι η διάθεση των υπεύθυνων της πόλης, με το θαυμάσιο άλσος με τη ρήση παύση λύπης κοινώς το Παυσίλυπον.
Στα πεδινά του νομού κατοικούν μέλη της κοινωνικής ενότητας με τις δικές τους συνήθειες με τις δικές τους φορεσιές αυτές των Καραγκούνηδων. Όπου η συνεννόηση γινόταν με τις κινήσεις του κεφαλιού αντί ομιλίας ή από το κάρα κεφαλή κουνούν από τούρκικο καρά μαύρος, κάτοικος του κάμπου για τους Τούρκους, ίσον καραγκούνης.
Καρδίτσα πατρίδα του Γ. Καραϊσκάκη εθνικού ήρωα του 1821 και του μαύρου καβαλάρη του 1922 Ν. Πλαστήρα