Οδός Καβάφη. (Από το 1958)
Καβάφης Κων/νος: Κορυφαίος νεοέλληνας Αλεξανδρινός ποιητής με τις ιδιότυπες συμπτώσεις στις ημερομηνίες. (29 Απριλίου 1863 – 29 Απριλίου 1933).
Κάνοντας μια πορεία εξόδου από τα όρια της Αλεξάνδρειας το 1872 ταξιδεύει στην Αγγλία, αργότερα επιστρέφει στην Αίγυπτο και 10 χρόνια μετά πηγαίνει στην Κωνσταντινούπολη, στον τόπο καταγωγής της μητέρας του, όπου και αρχίζει να στιχουργεί στην ελληνική, αλλά και την αγγλική γλώσσα. Μετά από καιρό ξαναεπιστρέφει στην Αλεξάνδρεια και εργάζεται ως δημοσιογράφος. Ύστερα από τον αλλεπάλληλο χαμό συγγενικών του προσώπων (αδελφός του, μητέρα του, παππούς του και άλλα πέντε αδέλφια του) ο χαρακτήρας του λύγισε σε τέτοιο βαθμό που δεν μπορούσε να ελέγχει τα συναισθήματα του. Μιλάει Αγγλικά, Γαλλικά και εργάζεται στις αρδεύσεις των δημοσίων έργων της Αιγύπτου. Εκείνη τη δύσκολη περίοδο της ζωής του έρχεται στην Αθήνα και γνωρίζεται με τους ομότεχνους, συγγραφείς Ξενόπουλου και Καζαντζάκη. Βραβεύεται με το παράσημο του Φοίνικα από το δικτάτορα Πάγκαλο. Και αυτό, για τα θαυμάσια ποιητικά του έργα ‘‘Τείχη’’, ‘’Δέησης’’ ‘’Δάκρυα’’, ‘’Περιμένοντας τους Βαρβάρους’’. Ο ρομαντισμός στα έργα του είναι εμφανής όπως και ο αισθησιακός ερωτισμός του. Τα έργα του τα ξεχώρισε σε ιστορικά, σε αισθησιακά της αναπόλησης, και σε φιλοσοφικά. Από τις μνήμες του και από την αναπόληση προειδοποιεί με τα ποιήματα για τα μελλούμενά του. Σχεδόν όλα τα έργα του αναφέρονται στο αύριο, στην ζωή που επιθυμούσε να ζήσει. Στο μικρό σε αριθμό έργο του (μόλις 154 ποιήματα) ο πρωτοπόρος για την εποχή του, μίλησε για τον έρωτα, το θάνατο, τη βία, τη μέθη της εξουσίας, τη λαμπροσύνη της Ελληνιστικής εποχής, από την οποία ποικιλοτρόπως εμπνεύστηκε. Έζησε μόνος, μοναχικός λεύτερος και αυτό το βλέπουμε στα ποιήματά του. Ο συμπολίτης και λογοτέχνης Τσίρκας τον θεώρησε ότι προηγήθηκε της εποχής του με τα τολμηρά του έργα. Ο Σεφέρης διέκρινε στα έργα του την ενότητα της ψυχής και των αισθημάτων του. Αρρωσταίνει από καρκίνο του λάρυγγα και πεθαίνει ανήμερα των γενεθλίων του 70 χρόνων 29 Απριλίου 1933. Πολλά από τα έργα του κυκλοφόρησαν μετά τον θάνατο του. Δημιούργησε μια ποίηση ολότελα διαφορετική στην γλώσσα, στον στίχο, με μια λιτότητα αινιγματική.
Τα 154 έργα του τα οποία είναι σε ιδιότυπη – ξεχωριστή γλώσσα γραμμένα και διαχωρίζονται σε: ιστορικά της αρχαίο ρωμαϊκής εποχής όπως ’’Τρώες’’ σε φιλοσοφικά και σε αισθησιακά, δεν ασχολήθηκε με το πρόσφατο παρελθόν π.χ. το 1821.
Μοναχικός, μονήρης, έβλεπε τον κόσμο από μακριά, όπως ήθελε, είρωνας, παράδοξος, αινιγματικός, ηδονικός, ευφάνταστος και στοχαστικός ποιητής. Ο Καβάφης μέσα στο έργο του αποκάλυψε την πληγή του, αλλά και τα τρωτά της καλογυαλισμένης αστικής τάξης.
Εν κατακλείδι, ο αλεξανδρινός ποιητής έγινε το αξεπέραστο σύμβολο του στοχασμού και της ηδυπάθειας, με χαρακτηριστικά την ξεχωριστή στιχουργία, τη φιλοσοφική ειρωνεία, την ασίγαστη λαγνεία, την εγωκεντρική παθογένεια, τα φοβικά έναντι των γυναικείων δεσμεύσεων σύνδρομα, την αρχετυπική του πορεία στα πρότυπα του σύγχρονου ανθρώπου των πόλεων.
Τα έργα του μεταφράστηκαν σε πολλές γνωστές γλώσσες.
Η ντροπαλότητά του δεν του επέτρεπε να εκδηλώσει τις προθέσεις του, σαν εγωκεντρικός και είρωνας απέφευγε τις γυναικείες δεσμεύσεις, και δεν τον άγγιζε η γυναικεία ηδονή, την βιολογική τοιαύτη την εύρισκε στην αυτοϊκανοποίηση έλεγαν οι δικοί του, μπορεί να υπήρχαν ενδείξεις, αλλά αποδείξεις δεν υπήρχαν για ομοφυλοφιλία, είχε την πρόθεση, χωρίς να την κάνει πράξη, όπως δεν υπήρχαν ομοφυλοφιλικά σκάνδαλα, όπως ισχυρίζονταν οι φίλοι του. Όμως η διαδιδομένη ομοφυλοφιλία του η ιδιότυπη συγγραφή τον έκαναν αποκρουστικό. Φιλοσοφικά μάλλον πλατωνικά λέγεται πως μέσα στο γενικό υπήρχε το ειδικό, και η υπέρβαση του συγκεκριμένου, όπως και αν ερμηνεύεται. Το αρχείο του αλεξανδρινού ποιητή βρίσκεται φροντισμένο από τον καθηγητή Γ. Π. Σαββίδη, στην Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών – Ίδρυμα Ωνάση.
Παρέμεινε ως ο παγκόσμιος Αλεξανδρινός ποιητής.
Χαρά και μύρο της ζωής μου η μνήμη των ωρών
Που πήρα και κράτηξα την ηδονή ως την ήθελα
Χαρά και μύρο της ζωής μου εμένα που αποστράφηκαν
Την κάθε απόλαυση ερώτων της ρουτίνας .. Κ. Καβάφης.