Οδός Καββαδία. (Από το 1988)
Καββαδίας Νικόλαος: Ποιητής (1910 Μαντζουρία – 1975 Πειραιάς), ο οποίος θεωρείται απ’ τους πλέον αντιπροσωπευτικούς εκπροσώπους του εξωτισμού.
Ο Ν. Καββαδίας γεννήθηκε στη Ματζουρίας της Βόρειας Κίνας στα όρια με την Ρωσία, εκεί είχε γραφείο εμπορίου ο πατέρας του, και επέστρεψαν στην Κεφαλονιά με την έναρξη του Α’ ΠΠ. Ανδρώθηκε στην Κεφαλονιά, και αργότερα στην Αθήνα. Αρχικά, εργάστηκε ως λογιστής και παραλλήλως δημοσίευε τα λογοτεχνικά του δημιουργήματα, όμως στα 1939 μπαρκάρισε σε φορτηγό πλοίο, απ’ όπου προέρχονται οι μεγάλες του εμπνεύσεις και δημιουργίες. Επέστρεψε για τον πόλεμο του 1940 κι απ’ την εμπειρία του γράφει το ‘’Πούσι’’ που αναφέρεται στην φασιστική αγριότητα στο Δίστομο, και στα σκοτεινά χρόνια του εμφυλίου. Η ποίησή του χωρίς αμφιβολία είναι εν πολλοίς θαλασσινή και σχετίζεται κυρίως με τις εργασίες και την ζωή που έκαμε στα καράβια. Χαρακτηρίζεται, μάλιστα, από ένα έντονο εξωτικό στοιχείο, όπου αποτυπώνονται εικόνες εξαίσιες από τα διάφορα τοπία που συνάντησε και από τα ανεξίτηλα τοπία επηρέασαν τη ζωή του. Είχε ακατανίκητη αγάπη για την θάλασσα, με θεματολογία το υγρό στοιχείο σαν μάνα, ερωμένη, φιλενάδα, πόρνη. Γνωστότερα έργα του το «Μαραμπού» (1933) και «Πούσι» (1947). Άλλα του έργα το «Τραβέρσο», που είναι γραμμένο σε δεκασύλλαβο στίχο και η «Παραμυθία του Φιλίππου», που έχει χτιστεί σε δεκατρισύλλαβους στίχους. Πολλά από τα ποιήματά του προδημοσιεύτηκαν στο περιοδικό της «Μεγάλης Ελληνικής Εγκυκλοπαίδειας». Στα έργα, που άφησε πίσω του, διαφαίνεται η ξεχωριστή ποιητική του φυσιογνωμία με την αξεπέραστη ιδιωματική ναυτική και εν γένει θαλασσινή γλώσσα και ατμόσφαιρα. Ασχολήθηκε και με τον φασισμό του Φράνκο στην Ισπανία του 1936-1939 με την εξόντωση των κομμουνιστών της Σαγιονάρα, και την εκτέλεση του συναδέλφου του νεαρού Γκαρσία Λόρκα.
Αγάπησε τραγούδησε την θάλασσα ερωτικά, εξωτικά, μαγευτικά, πικρά, όσο κανένας άλλος από του ποιητές μας.
Τότε αυτός προσπάθησε να διώξει από το νου του
Την ξωτική που αγάπησε τόσο βαθειά, ομορφιά
Κι από κοντά του εξάλειψε ότι δικό της είχε
Έμεινε όμως στης καρδιάς της θέας η ζωγραφιά… Ν, Καββαδίας.