Οδός Κοραή.
Κοραής Αδαμάντιος (1748 Σμύρνη – 1833 Παρίσι): Μια από τις μεγαλύτερες πνευματικές φυσιογνωμίες του νεότερου ελληνισμού. Πήρε μεγάλη μόρφωση, γνώριζε έξι ξένες γλώσσες. Βρέθηκε στην Ολλανδία για ανώτερες σπουδές /Λατινικά, αλλά η μεγάλη του αγάπη ήταν η αρχαία ελληνική γραμματεία. Όταν έγινε η Γαλλική Επανάσταση, ονειρευόταν πως και η πατρίδα του θα ’χει ανάλογη τύχη με μια Ελληνική Εξέγερση.
Ως κορυφαίος διδάσκαλος του Γένους που ήταν, έγραψε και εξέδωσε πολλά σημαντικά έργα, ανάμεσά τους, οι «Λόγοι του Ισοκράτη», το «Περί ανέμων και υδάτων (1820)», το «Δράξασθε της Παιδείας», στο οποίο αναφερόταν στη χειραφέτηση της παιδείας κατά τα πρότυπα της αρχαίας ελληνικής παιδείας, και κυρίως σύμφωνα με τις διδαχές του Σωκράτη, του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη.
Ζώντας για χρόνια στη Γαλλία, όπου το έργο του ιδιαιτέρως εκτιμήθηκε, ευτύχησε να τιμηθεί από τη Γαλλική Ακαδημία Γραμμάτων και Επιστημών με βραβείο που του χορήγησε, συνοδευόμενο με το ποσό των 5.000 φράγκων, που το διέθεσε για την Εθνική Αφύπνιση. Ως σώφρων δάσκαλος, που ήταν, αντιτάχθηκε στον εξαρχαϊσμό της ελληνικής γλώσσας και για ετούτο πολεμήθηκε από τους αρχαϊστές, εκείνος επεδίωκε να χρησιμοποιούν στην καθομιλούμενη με δανεικές αρχαίες λέξεις. Δεν έβλεπε με καλό μάτι, την Ελληνική Επανάσταση γιατί θεωρούσε πως δεν ήταν ακόμη ώριμη για να αρχίσει, παρ’ όλο που παρότρυνε τους φιλέλληνες να βοηθήσουν τους Έλληνες. Δύσπιστος δείχτηκε και απέναντι στον Καποδίστρια για τον αυταρχισμό του, αλλά πολύ περισσότερο προς το Βαυαρό Όθωνα με τις ελάχιστες δημοκρατικές ευαισθησίες του. Έζησε στην αλλαγή σελίδας του Νέου Ελληνισμού και πονούσε για τη διαπαιδαγώγηση των νέων. Αφιέρωσε την καριέρα του, τις φιλοδοξίες του, στο διαφωτισμό του Γένους και με το έργο του παρότρυνε τους Έλληνες να ομονοήσουν μπροστά στις ξένες υποσχέσεις, που μόνο στο δικό τους συμφέρον απέβλεπαν. Στο ‘’Λόγιο Ερμή’’ περιοδικό που αρθρογραφούσε παρότρυνε την παιδευτική επιμόρφωση των συμπατριωτών του που θα βοηθούσε στην ανεξαρτησία τους. Αν και αρχαιολάτρης πίστευε και στο χριστιανικό δόγμα και στην ανακαίνιση της εκκλησίας.
Ο Αδαμάντιος Κοραής – μια άγρυπνη και ασυμβίβαστη φωνή του Γένους, ένας αγνός δημοκράτης με αρχαϊκή πίστη, ένας φιλοσοφημένος αρχαιολάτρης και βαθύς γνώστης της αρχαιοελληνικής γραμματείας, ένας ακέραιος φιλόλογος και πολύ καλός γιατρός. Αφήνει την τελευταία του αναπνοή στο Παρίσι στις 6 Απριλίου του 1833, ύστερα από σύντομη ασθένεια λίγο πριν υπογραφεί το φιρμάνι της Απελευθέρωσης της νότιας και κεντρικής Ελλάδος. Τά βαλε με τον Κωστή Παλαμά διότι όπως έλεγε άλλο Ρωμιός και ρωμιοσύνη και άλλο Έλληνας και ελληνισμός. Θεωρήθηκε ξενολάγνος και εκπρόσωπος της Εσπερίας και αντί για Έλληνας εκφραζόταν σαν Γραικός όπως τον αποκαλούσαν οι Φράγκοι, Οι Νεογραικίλοι μιλώντας την καθαρεύουσα αποδείκνυαν την αρχαία ελληνική καταγωγή τους, υποστήριζε. ‘Ότι μας αποκαλούσαν Γραικίλους ισχυριζόταν πως οι Φράγκοι το έκαναν για να μας ξεχωρίζουν από τους ομόθρησκους – χριστιανούς των Βαλκανίων. Είχε να λέει πως μεταξύ Γραικούς Ρωμιούς και Έλληνες να μη μας ξεχωρίζει κάτι. Όταν του ανατέθηκε η ονομασία των κατοίκων του εν προκειμένου ελληνικού έθνους – κράτους, εκείνος αποφάνθηκε χωρίς κανένα δισταγμό Έλληνες, και τους παρότρυνε να διαβάζουν τους αρχαίους φιλοσόφους. Δεν έζησε στην Ελλάδα και όμως ζούσε από κοντά όλα τα προβλήματά της και συμμετείχε ενεργά σ’ αυτά ποικιλοτρόπως, πολλά τον βασάνιζαν, και υπέφερε γιαυτό.
Το άγαλμά του κοσμεί την πρυτανεία έμπροσθεν του πανεπιστημίου Αθηνών.
Φίλοι μου συμπατριώται/ Δούλοι θα μαστε ως πότε
Των αχρείων Μουσουλμάνων/των Ελλήνων των τυράννων
Εκδικήσεως η ώρα/έφθασε ω φίλοι τώρα