Οδός Κοζάνης. (Από το 1978)
Κοζάνη: Πόλη και πρωτεύουσα του ομώνυμου νομού της Δυτικής Μακεδονίας, που βρίσκεται στους πρόποδες του Βερμίου σε υψόμετρο 700 μ. Λέγεται πως το 1390 κάτοικοι της Ηπείρου από την Πρεμετή – Κοσδιάνη ίδρυσαν τον συνοικισμό Κόζνιανη, που μετονομάστηκε με τον καιρό σε Κοζάνη, που συγκατοίκησαν μαζί με ντόπιους Βλάχους κτηνοτρόφους. Κατά τον 17ο αιώνα αναπτύχθηκε το εμπόριο με τις βαλκανικές και ευρωπαϊκές χώρες, καθώς και στα γράμματα. Το 1904–1908 υπήρξε κέντρο του Μακεδονικού αγώνα. Σήμερα, διαθέτει σπουδαία βιβλιοθήκη με 150.000 εκδόσεις, όπως και την πρωτότυπη Χάρτα του Ρήγα Φεραίου, αλλά και οθωμανικά φιρμάνια και βυζαντινά χρυσόβουλα, αφού έχει καθιερωθεί να λέγεται Κοζάνη η πόλη του βιβλίου. Η Κ. απελευθερώθηκε από τους Τούρκους κατά τη διάρκεια των Βαλκανικών πολέμων, στις 11 Οκτωβρίου του 1912.
Καθώς το μεγαλύτερο μέρος του νομού είναι ορεινό, πολλοί κάτοικοί του καταπιάνονται με γεωργοκτηνοτροφικές εργασίες. Σημαντικά οικονομικά οφέλη για τον τόπο προέρχονται από τη λειτουργία των εντόπιων λιγνιτωρυχείων και του εργοστασίου της ΔΕΗ, που εγκαταστάθηκε εκεί το 1952 καταναλώνοντας τεράστιες ποσότητες λιγνίτη, και παράγει ηλεκτρικό ρεύμα, παράλληλα ρυπαίνοντας ασύστολα την περιοχή. Πλην της Κοζάνης άλλοι σημαντικοί οικισμοί του νομού είναι: τα Σιάτιστα με τα φημισμένα γουναράδικα, και η Πτολεμαΐδα με τα εργοστάσια παραγωγής αζωτούχων λιπασμάτων. Κύριος ποταμός του τόπου είναι ο Αλιάκμονας, όπου έχει κατασκευαστεί και ο μεγάλος υδροηλεκτρικός σταθμός του Καρδαμακίου. Παράλληλα, προσφέρει τα πλούσια νερά του στις γεωργοκτηνοτροφικές καλλιέργειες της περιοχής. Ο Αλιάκμονας είναι ο μεγαλύτερος σε μήκος ποταμός της Ελλάδας, με τις πηγές του να μαζεύουν τα νερά από το Βέρμιο και τον Βόρρα. Ο νομός Κοζάνης, ήταν ενιαίος με την επαρχία Γρεβενών, μετέπειτα [1964] μετονομάστηκε σε νομό Γρεβενών. Σε μεγάλο του μέρος διασχίζεται από την Εγνατία οδό. Η κρόκο παραγωγή της Κ. κατέχει την πρώτη θέση πανελλήνια και παγκόσμια. Συμπτωματικά βρέθηκαν συστάδες τάφων του -5ου αιώνα μ’ ένα περίεργο και πρωτοφανές έθιμο νεκροί να έχουν συντροφιά τους παρακείμενα προσφιλή ζώα όπως άλογα, σκύλους γουρούνια.