Οδός Κυκλάδων. [Πειραϊκή – Πατραϊκή]
Κυκλάδες: Το σύμπλεγμα είναι σε διάταξη και συνέχεια των δυο παράλληλων ευθειών (άμα προσέξεις στον χάρτη φαίνεται) το ένα είναι αυτό της Εύβοιας και το άλλο του Σουνίου και γι’ αυτό ξεχωρίζουν σε Δυτικές και Ανατολικές Κυκλάδες. Το όνομά τους το έλαβαν στην αρχαιότητα εξαιτίας της κυκλικής από μέρους τους περιβολής του ιερού νησιού της Δήλου, όπου γεννήθηκε ο ηλιοφόρος θεός Απόλλων και η ωραιότερη των ωραίων θεά και δίδυμη αδερφή του Αφροδίτη. Όλα τα νησιά του Αιγαίου που τα ανεμοδέρνει ο βοριάς, δεν φέρνουν τα σπίτια σκεπές με κεραμίδια. Το κυρίως χωριό η λεγόμενη Χώρα δεν βρίσκεται συνήθως παραλιακά αλλά σε κρησφύγετο μέρος, κρυμμένη από τα μάτια των πειρατών, και του βοριά ανέμου.
Πρωτεύουσα του νησιώτικου συμπλέγματος των Κυκλάδων είναι η Ερμούπολη της Σύρου, και ως νομός διαιρείται σε οκτώ επαρχίες: της Άνδρου, της Θήρας, της Κέας, της Μήλου, της Νάξου, της Πάρου, της Σύρου και της Τήνου, βέβαια με το διοικητικό σύστημα Καλλικράτης που εφαρμόσθηκε από το 2010 αυτές οι επαρχίες έγιναν περιφέρεια. Από τα δεκάδες νησιά και βραχονήσια των Κυκλάδων κατοικούνται περί τα 30 : Φολέγανδρος, Κίμωλος, Ίος, Αμοργός, Ανάφη, Αντίπαρος, Άνδρος, Τήνος, Μήλος, Γυάρος, Σύρος, Πάρος, Αντίπαρος, Νάξος, κ.ά. Υπάρχουν και οι Μικρές Κυκλάδες,[ Κουφονήσι, Ηράκλεια, Σχοινούσα, Δονούσα, Κέρος.]
Η γεωμορφολογία του τόπου, το κλίμα, το καταλυτικό θαλάσσιο και αρμονικό προς τον περιβάλλοντα χώρο ανθρωπογενές περιβάλλον των Κυκλαδονήσων, σε συνάρτηση και με τις πλούσιες αρχαιότητες του τόπου, ωθούν τους κατοίκους των Κυκλάδων στην ενασχόλησή τους κατά πρώτον με το θαλάσσιο στοιχείο, την αλιεία, είτε με την κτηνοτροφία, και κατά τις τελευταίες δεκαετίες υποσκέλισε τις παραδοσιακές εργασίες των νησιωτών και πλέον αποτελεί την κύρια πηγή βιοπορισμού τους ο τουρισμός.
Τον -5ο αιώνα ιδρύθηκε η Κυκλαδική συμμαχία, η οποία αναμείχθηκε στο Ληλάντιο πόλεμο της Εύβοιας, καθώς συντάχθηκε με τους Χαλκιδείς.
Στα Κυκλαδονήσια εμφανή είναι τα αποτυπώματα της κατακτητικής ή εποικιστικής παρουσίας πολλών φυλών και λαών: των Ιώνων, των Δρυόπων, των Περσών, των Μακεδόνων, των Ρωμαίων, των Βυζαντινών, των πειρατών, των Βενετσιάνων, των Φράγκων, και των Τούρκων.
Βέβαια εδώ, ήδη από τις απαρχές της τρίτης χιλιετίας της αρχαιότητας, ανθούσε ο πολιτισμός των πολιτισμών του Αιγαίου, ο Κυκλαδικός, με κέντρο το πανελλήνιο ιερό της Δήλου και με τη λατρεία του ωραιότερου διδύμου των θεών, του Απόλλωνα, και της Αφροδίτης. Γεγονός, που πολύπλευρα πιστοποιείται από τα εναπομείναντα αρχαιολογικά ευρήματα, μεταξύ των οποίων σημαίνουσα θέση έχουν: το κολοσσιαίο άγαλμα του Διονύσου (ύψους 10,5 μ.), ο Κούρος και η Αφροδίτη της Μήλου, τα πολυάριθμα κυκλαδικά ειδώλια (τα ποικίλων μεγεθών και μοναδικής αφαιρετικής πλαστικότητας λατρευτικά ή αναθηματικά αγαλμάτια ή ευμεγέθη αγάλματα, με ένα εξ αυτών να έχει ύψος 1,80μ.), οι περίφημες τοιχογραφίες και οι οικιστικοί σχηματισμοί της Θήρας, κ. ά.
Σημαντικό μέρος των ευρημάτων της μεγάλης εποχής του κυκλαδικού κόσμου φιλοξενούνται στο υπαίθριο Αρχαιολογικό Μουσείο της Δήλου, στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης, στο μουσείο Γουλανδρή στην Αθήνα είτε ως προϊόντα αρχαιοκαπηλίας, όπως βλέπουμε σε μεγάλα μουσεία του κόσμου όπως του Λούβρου – Αφροδίτη της Μήλου – των Παρισίων και της Ν. Υόρκης.
Ο Κυκλαδικός και ο Μινωικός πολιτισμός, με τα πολλά κοινά τους στοιχεία, θεωρείται πως έσβησαν με την έκρηξη του ηφαιστείου της Θήρας, όπως και ο Πλάτωνας σε κείμενό του μνημονεύει, κάνοντας λόγο για σεισμό που εξαφάνισε τη λαμπρή «Ατλαντίδα». Αυτή η τρομερή έκρηξη άφησε πίσω της με το σημερινό όνομα τη Σαντορίνη με την καλντέρα της, έναν τόπο μοναδικής ομορφιάς παγκοσμίως, θεωρούμενος ως ένα από τα μνημειώδη θαύματα θέτοντας υποψηφιότητα για τα παγκόσμια θαύματα της φύσης. Το κάθε νησί, είναι ομορφότερο από τ’ άλλο, και όλα μαζί αγκαλιάζουν τους περισσότερους παγκόσμιους επισκέπτες. Λόγω του άγονου και άκαρπου εδάφους των ξερονησιών οι Τούρκοι δεν έφεραν αποίκους γεωργούς, και αυτό ήταν ότι καλύτερο για όλα τα νησιά.
Στα χρόνια του 1821 έλαμψε με τη δράση της η πλούσια Κυκλαδίτισα αρχόντισσα Μαντώ Μαυρογένους, [1796-1860]. Το 1830 ενσωματώθηκαν με την Ελλάδα.
Ένα μεγάλο πρόβλημα των κυκλαδίτικων νησιών είναι το χώμα – χούμο όπως το αποκαλούν, που έγινε είδος προς εξαφάνιση από όλα σχεδόν τα νησιά. Λόγω πρωτίστως της εγκατάλειψης της καλλιέργειας της γής, με άλλες πιο προσοδοφόρες εργασίες βλέπε τουρισμός, οι βροχές παρασύρουν ότι μπορούν, οι ξερολιθιές που μπορούσαν να συγκρατήσουν το χώμα εύλογο είναι τώρα να μη μπορούν να κάνουν αυτό που έκαναν κάποτε.