Οδός Κύπρου. ( Από το 1959)
Κύπρος και Κυπρίς: Νησιώτικη χώρα της Ανατολικής Μεσογείου με πρωτεύουσα την χωρισμένη με την πράσινη γραμμή από το 1974 Λευκωσία. Το μεγαλύτερο ελληνικό νησί και τρίτο σε μέγεθος της Μεσογείου, με την ονομασία του οφειλόμενη είτε στην Κύπρις (την κόρη του βασιλιά Κινύρα) είτε στην Κύπρια Αφροδίτη (που πιστευόταν μυθολογικά ότι αναδύθηκε μέσα από της Κύπρου τα αφρόεντα ύδατα της περιοχής της Πάφου) είτε στο ορυκτό κυπρίτης (χαλκός).
Από τα ελληνικά φύλα που εγκαταστάθηκαν στο νησί πρώτοι φαίνεται πως ήταν οι Αρκάδες γύρω στο -1400 και ακολούθησαν οι Δωριείς. Προς τούτο δηλωτικό είναι και η τοποθεσία Αχαιών (από τέλους του Τρωικού πολέμου) ακτή της Δυτικής Κύπρου. Είναι η περίοδος που το νησί εξελληνίζεται και χρησιμοποιεί ντόπιο ελληνικό αλφάβητο, και την ιδιάζουσα στον συλλαβισμό ελληνική γλώσσα.
Στο διάβα της μακραίωνης ιστορικής πορείας του νησιού λαοί και λαοί πέρασαν από το έδαφός της: Αιγύπτιοι (το -569), Πέρσες (στα χρόνια του Ξέρξη), Μακεδόνες του Μεγάλου Αλεξάνδρου και οι επίγονοί του Πτολεμαίοι, Ρωμαίοι (-58 έως 330), Βυζαντινοί, Φράγκοι και Ενετοί, Τούρκοι, Εγγλέζοι και από το 1974 παραμένει κατεχόμενο το 40 ο/ο το βόρειο τμήμα της νήσου από τους Τούρκους.
Η Κύπρος άμεσα ή έμμεσα συμμετείχε σ’ όλες τις μεγάλες του έθνους στιγμές, και συνάμα εγέρθηκε δυναμικά για την ένωσή της με τη μητέρα Ελλάδα. Κατά την επανάσταση του 1821 οι Κύπριοι υπέστησαν πολλές διώξεις και αρκετοί έχασαν τη ζωή τους. Μεταξύ αυτών και ο Αρχιεπίσκοπος Κυπριανός, που απαγχονίστηκε από τους μαινόμενους Τούρκους. Παρ’ όλα αυτά, πολλοί Κύπριοι έσπευσαν στη Νότια Ελλάδα για να βρεθούν στο πλευρό των αγωνιζόμενων Ελλαδιτών το 1821. Το ίδιο συνέβη και κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους, και κατά τη Μικρασιάτικη Εκστρατεία όπως και στην περίοδο του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου (πάνω από 5.000 εθελοντές) βρέθηκαν στην Εθνική Αντίσταση.
Στο νησί πρωτοκατοίκησε ο γιος του Σουλεϊμάν του μεγαλοπρεπή ο σουλτάνος Σελίμ το 1570, σημαδιακή χρονιά για την Κύπρο το 1878, οπότε η Τουρκία την παραχώρησε στους Εγγλέζους αποικιοκράτες και αυτοί το 1914 όταν η Τουρκία συμμάχησε με τους Γερμανούς προσάρτησε το νησί, και ως σήμερα στο έδαφός της κατέχουν την μεγάλη στρατιωτική βάση της Δεκέλειας, και είναι το μάτι και το αυτί σήμερα των Άγγλο αμερικάνων στην Α. Μεσόγειο. Οι Κύπριοι το 1950 έκαναν δημοψήφισμα για την τύχη του νησιού, αλλά το αίτημα για την ένωση δε το αποδέχθηκαν οι Βρετανοί κυρίαρχοι, και συνάμα εφάρμοσαν ανελέητη βία κατά των Κυπρίων Αγωνιστών όπως με πρώτα μέλη οι πρώτο-μάρτυρες Καραολής –Δημητρίου που απαγχονίστηκαν. Το 1954 υπό το Στρατηγό Γρίβα συγκροτήθηκε η ΕΟΚΑ (Εθνική Οργάνωση Κυπρίων Αγωνιστών) και δυναμικά αγωνίστηκε για την αυτοδιάθεση και ένταξη του νησιού στον ελλαδικό κορμό. Οι αποικιοκράτες εντείνουν τη βία, τους εξευτελισμούς και τις διώξεις, φυλακίζουν και απαγχονίζουν Αγωνιστές, εξορίζουν τον Εθνάρχη Μακάριο. Ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος έγραψε την δική του ιστορία στην Κύπρο, σκεπτόμενος πρώτα σαν κύπριος και μετά σαν ελλαδίτης, καλή ή κακή θα την κρίνουν οι ιστορικοί. Μεγάλο μέρος της θητείας του ως πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας το διέθεσε ως μέλος των Αδέσμευτων Χωρών. Η περίοδος της εθνεγερσίας κρατάει ως το 1959, οπότε η Κύπρος εντάσσεται στον κατάλογο των ανεξάρτητων κρατών, σαν Κυπριακή Δημοκρατία, αλλά υπό την προστασία των Εγγλέζων, των Ελλήνων και των Τούρκων.
Θυμάμαι τις σχολικές διαδηλώσεις που κάναμε με σύνθημα την Ένωση. Μετά το πραξικόπημα της χούντας, κατά του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου 15 Ιούλη του 1974, το εκμεταλλεύεται με τον καλύτερο τρόπο η ‘‘προστάτιδα’’ Τουρκία, καταματώνοντας το νησί και υποτάσσοντας το βόρειο τμήμα του κυπριακού εδάφους δημιουργώντας 200.000 πρόσφυγες και χιλιάδες αγνοημένους ελληνοκύπριους.
Ως υπηρετών στην Πολεμική Αεροπορία από 1962 μέχρι το 1987 θάθελα να πω τις βιωματικές μου στιγμές που έζησα για την Κύπρο. Τις περισσότερες επιφυλακές που είχαμε, τις είχαμε για το κυπριακό πρόβλημα. Το ’74 ήταν γνωστό πως θα γινόταν κάτι στις 20 Ιουλίου διότι την προπροηγούμενη ημέρα Πέμπτη βρεθήκαμε ένα σμήνος από ένστολους αεροπόρους να πετάμε, αφού περάσαμε το Ηράκλειο της Κρήτης χωρίς να γνωρίζουμε τον προορισμό, και αυτός φάνηκε όταν προσγειωθήκαμε στο αεροδρόμιο του Καστελίου καμουφλαρισμένο μέσα στις ελιές. Το πρόγραμμα ήταν να περιμένουμε ανήμερα του προφήτη Ηλία ημέρα Σάββατο την απόβαση στην Κ. και από τα χαράματα τα αεροσκάφη F-84 της Πολεμικής μας Αεροπορίας ήταν φορτωμένα με πολεμικό υλικό, για απογείωση, μάλιστα επειδή δεν έφθαναν τα καύσιμα να επιστρέψουν, θα έκαναν εγκατάλειψη οι χειριστές σε ορισμένες συντεταγμένες στην θάλασσα περιοχές για διάσωση. Βάλαμε τα χέρια μας και βγάλαμε τα μάτια μας, -με το πραξικόπημα 15ης Ιουλίου- μόνοι μας δώσαμε την ευκαιρία στους τούρκους να αρπάξουν την μισή Κ. Η κυπριακή καταστροφή το ’74 ήταν για τον ελληνισμό ότι η Μικρασιατική καταστροφή του 1922. Από μια επίσκεψη στο νησί αισθάνεσαι την ανάσα του θηρίου δίπλα σου, αν τυχόν και χρειασθεί περισσότερο ζωτικό χώρο να γίνεται εφιάλτης; Θα τον έχει αυτόν τον χώρο, χωρίς καμιά αντίρρηση.
Το σύνθημα διαμαρτυρίας ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ παραμένει για το 40 % του κατεχόμενου βορείου τμήματος της Κύπρου. Το 1983 το κατεχόμενο βόρειο τμήμα αυτοαποκαλείται ψευδοκράτος [Τ.Δ.Β.Κ.] Με απόφαση του ΟΗΕ η Ελλάδα, η Τουρκία και η Μεγάλη Βρετανία αυτές οι τρείς χώρες, οι δυο τελευταίες από το πουθενά να θεωρούνται οι Εγγυήτριες Δυνάμεις της Κύπρου. Αυτή την εγγύηση την ερμηνεύουν σύμφωνα με τα συμφέροντά τους, και ενεργούν με δολιότητα και θρασύτητα οι Τούρκοι. Το 2004 γίνεται μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τι κέρδισε; την ίδια χρονιά απορρίπτεται το σχέδιο ΑΝΑΝ, που δήθεν προέβλεπε τη δόμηση ομόσπονδης δημοκρατίας. Θάθελα να πιστεύω πως ελληνισμός δόλια και με ευγένεια -διπλωματικά- απορρίπτεται από την διεθνή σκηνή.
Η οδήγηση των οχημάτων γίνεται εθιμικά στα αριστερά όπως συμβαίνει σ’ όλες τις κοινοπολιτείες της Μ. Βρετανίας.