Οδός Εθνάρχη Μακαρίου. (Κάνηθος. Από το 1956)
Μακάριος ο Γ΄: Αρχιεπίσκοπος Κύπρου (1950-1977) και Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας 1960-1977, το κοσμικό του όνομα Μιχαήλ Μούσκου (1913 Πάφος-1977 Λευκωσία).
Αρχικά, σπούδασε Θεολογία και έγινε διάκονος από 13 ετών το 1938, πέρασε τα ιερατικά στάδια με Βυζαντινές αρχές και παραδόσεις, και το 1950 χειροτονήθηκε Αρχιεπίσκοπος Κύπρου. Υπήρξε Εθνάρχης της Κύπρου και ένθερμος οπαδός της μεγάλης ιδέας του Ελληνισμού. Το 1955 μπήκε στον ένοπλο αγώνα κατά των Άγγλων αποικιοκρατών, τασσόμενος στο πλευρό της πατριωτικής οργάνωσης ΕΟΚΑ συνεργαζόμενος με το στρατηγό Διγενή Γρίβα. Κατηγορήθηκε για τις αυτονομιστές ιδέες του απ’ το Βρετανικό Βασίλειο, συνελήφθη από τους Εγγλέζους κατακτητές, φυλακίστηκε και εξορίσθηκε στα νησιά Σεϋχέλλες το 1957, διότι θεωρήθηκε υπόλογος για τα όσα συνέβαιναν εις βάρος των κατεχόμενων Εγγλέζων. Συμμετείχε στο κίνημα των Αδεσμεύτων. Άλλοτε μιλούσε για Ένωση με την Ελλάδα, και άλλοτε για Αυτοδιάθεση του νησιού.
Το 1959 υπόγραψε μια συνθήκη ανεξαρτησίας, η οποία ποτέ δεν εφαρμόσθηκε, επειδή ποτέ ο ίδιος δεν την αποδέχτηκε. Κατέφυγε πολλές φορές στον ΟΗΕ χωρίς ανταπόκριση. Αποδέχτηκε την διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία. Έζησε το 1974 το πραξικόπημα του Σαμψών στις 15 Ιουλίου, που οργανώθηκε από τη χούντα της Ελλάδας και τους πάτρωνές της Αμερικανούς. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να βρουν την ευκαιρία οι Τούρκοι και να κάνουν εισβολή στις 20 Ιουλίου του ’74, κατέχοντας έκτοτε το 40% του νησιού σκοτώνοντας χιλιάδες και ξεκληρίζοντας 200.000 Έλληνο Κύπριους σε πρόσφυγες
Ο Μακάριος διέθετε βαθιά ελληνική συνείδηση, και ήταν σεβαστός με την ιερατική του αμφίεση. Έγραψε το «Κύπρος Αγία Νήσος» και (εκτός των άλλων διακρίσεων) ανακηρύχθηκε και διδάκτορας πολλών πανεπιστημίων (Βοστώνης, Αθηνών, Θεσσαλονίκης, κ.τ.λ.). Πέθανε από καρδιά το 1977.