Οδός Μικράς Ασίας. (Από το 1993)
Μικρά Ασία: Χερσόνησος της Δυτικής Ασίας ή τ’ακρογιάλια του Ομήρου, ή τα απέναντι παράλια, που καταλήγει στον Εύξεινο Πόντο, στο Βόσπορο και στο Αιγαίο πέλαγος μέχρι την Αλεξανδρέττα. Και από το 1922 μετά των εκδίωξη των γηγενών Ελλήνων ανήκει καθαρόαιμα πλέον στο κράτος της Τουρκίας. Απ’ τους πρώτους λαούς που εγκαταστάθηκαν εκεί, φαίνεται πως ήταν οι Χετταίοι (από το -2.000 ως το -1200),ακολούθησαν οι Κάρες, οι Πελασγοί, οι Λυδοί. Εδώ έγινε ο Τρωικός πόλεμος του Ομήρου και ο θάνατος του άτρωτου Αχιλλέα. Σειρά είχαν οι Πέρσες και οι Μήδοι μέχρι τον -5ο αιώνα. Όμως πριν τον -8ο αιώνα σημαντικό τμήμα των Μικρασιάτικων παραλίων προς την πλευρά του Αιγαίου κατοικήθηκε από τα ελληνικά φύλα των Αιολέων, των Δωριέων και των Ιώνων, με κυριότερες ιδρυθείσες πόλεις: την Έφεσο, τη Σμύρνη, τη Μίλητο, την Αλικαρνασσό, το Βυζάντιο. Την ίδια περίοδο στα παράλια του Εύξεινου Πόντου αναπτύσσονται οι ελληνικές πόλεις: Σινώπη, Ηράκλεια κ.ά. Στην Μ. Ασία έδρασαν μεγάλοι πνευματικοί άνδρες, που διέπρεψαν στα γράμματα, τις τέχνες, τη φιλοσοφία, τις επιστήμες, με τα πιο λαμπρά ονόματα τον Όμηρο τον Αναξίμανδρο τον Θαλή τον Μιλήσιο. Ο Μικρασιατικός πολιτισμός προπορεύτηκε του ελλαδικού της ηπειρωτικής Ελλάδος με τις παραπάνω πόλεις και με τους αντίστοιχους φιλοσόφους.
Η βλογημένη ιωνική περιοχή ταχτικά δεχόταν τα περσικά πλήγματα και αρκετές ελληνικές πόλεις της Μικρασίας βρίσκονταν υπό τη δεσποτεία των Περσών, μέχρις ότου ήρθε ο Μέγας Αλέξανδρος και τους εξεδίωξε. Κατά τους επόμενους αιώνες στις περιοχές του Πόντου βασίλευαν οι ελληνίζοντες Μιθριδάτες βασιλείς που υπερασπίστηκαν την Ελλ. ελευθερία. Ο Μιθιδράτης ο ΣΤ’ από φόβο μήπως τον δηλητηριάσουν οι εχθροί του, έπαιρνε δόση βαθμιαία ενισχυμένη με δηλητήριο για την εξάσκηση και στην αντοχή στο δηλητήριο σε περίπτωση της έμμονης δηλητηρίασης. Και όταν χρειάσθηκε να δηλητηριασθεί επειδή νικήθηκε από τον ρωμαίο αυτοκράτορα Πομπήιο, δεν τα κατάφερε, διότι ο οργανισμός είχε πάθει ανοσία, και διέταξε στρατιώτη να τον ξιφουλκήσει. Από αυτή την θεωρία προέκυψε ο μιθριδατισμός. Το 1071 στο Ματζικέρτ κοντά στη σημερινή Αρμενία έγινε μάχη μεταξύ των αυτοκρατορικών δυνάμεων του Ρωμανού του Δ΄ και αυτών του σελτζούκου σουλτάνου Αρσλάν, με νίκη των Σελτζούκων Τούρκων και με την σύλληψη του βυζαντινού αυτοκράτορα, και την απελευθέρωσή του με αντάλλαγμα την παγιωμένη επικυριαρχία της Μικράς Ασίας από τους Τούρκους. Μετά τους Ρωμαίους. οι Σταυροφόροι το 1204 κατέλυσαν την Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Η έδρα μεταφέρεται στην Τραπεζούντα στη λεγόμενη των Κομνηνών αυτοκρατόρων χώρα. Η Μικρασία επί Οθωμανικής Αυτοκρατορίας αποκαλείται Ανατολία.
Σελτζούκοι και Οθωμανοί Τούρκοι, Μογγόλοι και Άραβες συχνά στρέφονται κατά της Μικρασίας, η οποία από το 1453 κυριαρχείται από τους Οθωμανούς Τούρκους με την κατάληψη της Πόλης [Εάλω της Πόλης]. Πολλούς χρόνους μετά, στα 1919, αρχίζει ν’ ανθίζει για δυο τρία χρόνια το χαμόγελο των Ελλήνων της Μικράς Ασίας με τη γνωστή Μικρασιατική Εκστρατεία των αισιόδοξων Ελλήνων, και έφερε μια ολιγόχρονη ανακούφιση. Με τις παραπλανητικές διπλωματικές διεργασίες των Αγγλογάλλων ‘‘συμμάχων’’ και Ιταλών επακολούθησε η Μικρασιατική Καταστροφή. Ως πρώην αξιωματικός υπηρετήσας στην Πολεμική Αεροπορία, θυμίζω πως η τότε πρωτοποριακή αεροπορία στρατού, έλαβαν μέρος ανάλογα με τις δυνατότητές της βοηθώντας στην προσπάθεια των στρατιωτικών δυνάμεων να φέρουν εις πέρας μάταια την αποστολή τους.
Το δίδυμο Μικρασιατική Εκστρατεία – Μικρασιατική Καταστροφή έδεσε. Δυο λόγια για την διαφορά μεταξύ εκστρατείας και πολέμου, η εκστρατεία είναι μια επιθετική εκτός συνόρων πολεμική ενέργεια όπως ο ελληνοτουρκικός πόλεμος του 1919 στην Μικρά Ασία, Πόλεμος είναι μια πολεμική σύρραξη για την στήριξη των εθνικών συνόρων, αλβανικός πόλεμος, και βαλκανικός τοιούτος. Το 1922 έγινε η ανεξίτηλη ιστορική ημερομηνία, το δραματικότερο γεγονός για τον Ελληνισμό μετά την Άλωση της Πόλης το 1453. Η μάχη στο Αφιόν Καραχισάρ στις 30 Αυγούστου 1922 μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων ήταν μαρτυρική και καθοριστική για τον Ελληνισμό. Εκεί χάσαμε τα πάντα, και οι δολοπλόκοι και ληστρικοί Τούρκοι εξασφάλισαν την Νεοτουρκική δημοκρατία, μάλιστα την εορτάζουν ως επέτειο της νίκης κατά των απίστων. Μια καταστροφή, που δεν μετά γνώρισε η Aθάνατη Ελληνική Φυλή, στην ιστορία της, που γνώρισε το ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ ενός εκατομμυρίου χριστιανών να λείπουν σύμφωνα με τις απογραφές του 1911 και 1928 από τον ξεριζωμό και τις σφαγές των Ελλήνων της φωτοδότριας Ιωνίας Γης και του Πόντου. Ύστερα από 3.000 χρόνια λαμπρής παρουσίας στην πλήρως εξελληνισμένη Μικρά Ασία σίγασε η Ελληνική φυλή. Έτσι, οι Νεότουρκοι του Κεμάλ Ατατούρκ από τη μια έσπειραν με χιλιάδες νεκρούς το έδαφος της Ιωνίας και τα παράλια της Σμύρνης, και από την άλλη εκατοντάδες χιλιάδες Μικρασιάτισες εκδιώχθηκαν από τις πατρογονικές τους εστίες για να πορευτούν ως πρόσφυγες στην καταρρακωμένη ελλαδική χώρα. οι άνδρες τους κρατήθηκαν για να βοηθήσουν με τον θάνατό τους στα τάγματα εργασίας, για να ορθοποδήσει η νεοϊδρυθείσα τουρκική δημοκρατία του Κεμάλ. Τα οστά των χιλιάδων εξαφανισμένων ανδρών ύστερα από πλειοδοτικό διαγωνισμό, που τον κέρδισαν οι γάλλοι, 160 χιλιάδες τόνοι οστών και με την έγκριση της τότε ελληνικής κυβέρνησης Μιχαλοκοπούλου μεταφέρονται στη Γαλλία για λίπασμα, αφού πρώτα αλεθοποιήθηκαν.
Οι Ρωμιοί οι γκιαούρηδες οι άπιστοι, οι Γιουνανιστάν στην Τουρκία οι τουρκόσποροι πρόσφυγες στην Ελλάδα. Η Ειμαρμένη μας εργαζόταν για μας χωρίς εμάς νυχθημερόν από την μέρα που πατήσαμε το πόδι μας στην Σμύρνη, δεν μας ήθελε ο θεός του πολέμου και της ειρήνης, – διότι εκεί μας έστειλαν ως τοποτηρητές, οι δήθεν σύμμαχοι για τους γηγενείς Έλληνες, και όχι για επεκτατικό πόλεμο που επιχειρήσαμε. Δεν μπορούσε να κρατηθεί το προτεινόμενο Χριστιανικό Μικρασιατικό Κράτος στα ματωμένα χώματα, όπως προτεινόταν. Μας έμεινε η δοξασία. ’’Οι Αλησμόνητες Πατρίδες.’’ της Μεγάλης Ιδέας. Βαρύτατες ευθύνες καταλογίζονται στους πολιτικούς και στρατιωτικούς ηγέτες, όταν οι πρώτοι με τον ύπαρχο Στεργιάδη ζητούσε διαβατήρια από τους Ρωμιούς για να εκπατρισθούν, και το όσοι λιγότεροι έρθουν στην Ελλάδα τόσο καλύτερα ούρλιαζε ο πρωθυπουργός Δ. Γούναρης. Δεν πρόβλεψαν – δεν διέθεσαν επί πλέον πλεούμενα για την απομάκρυνση των συνωστισμένων στην προκυμαία της Σμύρνης; όπως τους ήθελε αργότερα η ιστορία της στ’ τάξης του Δημοτικού το 2006. Και αυτό από μια καθηγήτρια της ιστορίας, προς δήθεν κατάπαυση της μισαλλοδοξίας μεταξύ των δυο χωρών.
Εκεί που ο Ελληνισμός της Μικράς Ασίας είχε διαρκή παρουσία 3.000 χρόνων και σε πανύψηλο πνευματικό κοινωνικό πολιτιστικό επίπεδο, επικράτησαν η σαρία και ο φερετζές. Οι χριστιανοί μικρασιάτες δεν ανταλλάχτηκαν όπως πρόβλεπε η μετέπειτα συνθήκη της Λωζάνης – αλλά εξεδιώχθησαν, εν τούτοις οι μουσουλμάνοι της Ελλάδας, έφυγαν με τη ησυχία τους, ανταλλάχτηκαν. Όσο για την ανταλλαγή λες και ήταν ‘’ζωντανά’’ και κάνανε τραμπάλα. Η ανταλλαγή είχε προαποφασισθεί από το 1914 μετά από τους βαλκανικούς πολέμους, και προέβλεπε κάτ’ αρχή τον επαναπατρισμό των βαλκανικών μουσουλμάνων από τις περιοχές που απελευθερωνόταν από τους σέρβους και τους έλληνες. Αλλά ξέσπασε ο Α’ Π. Πόλεμος και δεν υλοποιήθηκε τότε αυτή η συμφωνία. Το 1924 όμως οι της Καππαδοκίας χριστιανοί έλληνες κατάφεραν με κάμποσα υπάρχοντα και έφθασαν ομαλά στον Πειραιά. Για την ανταλλαγή φαίνεται να δικαιώνεται αργότερα ο εθνάρχης Βενιζέλος που επέμεινε να πραγματοποιηθεί, διότι θα συνέβαινε στην Μικρασία, ότι συνέβη και στην Κωνσταντινούπολη αργότερα το 1955 με τα γνωστά πογκρόμ, και οι μουσουλμάνοι στην Ελλάδα θα ήταν σήμερα εκατομμύρια όπως συμβαίνει στην Θράκη μας. Και αποτελειώθηκε η μικρασιατική καταστροφή με την συμφωνία πρωθυπουργών Ε. Βενιζέλου και Ι. Ινονού πασά το 1930, με τον όρο να μη απαιτηθεί ουδεμία επιπλέον αποζημίωση. Υπεράνω όπως πάντα ό μεγαλόκαρδος έλληνας που έχασε τις ατράνταχτες περιουσίες των ελλήνων, να αποζημιωθεί με τα χαμόσπιτα των μουσουλμάνων ελλήνων; Εκεί ακούσθηκε η φράση ο καλός ο φράχτης κάνει τους καλούς γείτονες. Καλός γείτονας ο Τούρκος, το βλέπουμε κάθε τόσο να μας αμφισβητεί και να διεκδικεί, όλα τα νησιά του Αιγαίου διότι λέει είναι προέκταση της Μικρασίας.
Το 1997 η Ελληνική. Βουλή αναγνώρισε την μικρασιατική εξόντωση του Ελληνισμού να τιμάται ως ημέρα μνήμης στις 14 Σεπτεμβρίου ημέρα της πυρπόλησης της Σμύρνης.
Η Ελλάδα κάηκε κατακάηκε, ‘’στην Ελλάδα δεν απομένει καμιά ελπίδα’’ όσοι μας βοήθησαν έκαναν πίσω και τους Έλληνες τους παρέσυρε το κύμα.’’ Μικρασιάτικος καημός. Οτιδήποτε μικρασιάτικο με καθηλώνει χωρίς να μπορώ να ερμηνεύσω, τη συμπάθειά μου, θέλεις επειδή εκεί βρέθηκε ο πατέρας μου τότε, θέλεις επειδή η γυναίκα μου έχει μικρασιάτικες ρίζες;
Τέρμα, μάς αποτέλειωσε το όνειρο της Μεγάλης Ιδέας, η θάλασσα των δυο ηπείρων και των πέντε θαλασσών που υλοποιήθηκε με την Συνθήκη των Σεβρών το 1920 στις 28 Ιουλίου/ 10 Αυγούστου με το Γρηγοριανό ημερολόγιο – με το τέλος του Α’ Π. Πολέμου – που μας παραχωρούσε την Α. Θράκη και την περιοχή της Σμύρνης, αλλά τότε χάθηκε και το μεγάλο έπαθλο η βασιλεύουσα Πόλη. Με τον Ε. Βενιζέλο στο αποκορύφωμα της ιστοροπολιτικής του καριέρας να καταρρέει. Όμως αποδείχθηκε ένα φιάσκο, χάρτινη η συνθήκη των Σεβρών, αργότερα ο στρατηγός Ντε Γκώλ είπε για την συνθήκη ‘’πως ήταν σαν την νεαρή τριανταφυλλιά που της έπεσαν όμως τα τριαντάφυλλα.’’ Λίγο, έως καθόλου κράτησε, κάθ’ ότι ο νέος άτυπος εθνικιστής αρχηγός της Τουρκίας Κεμάλ την απέρριψε. Στις 24 Ιουλίου 1923 με την αναγκαία Συνθήκη την Λωζάννης να επιστρέφονται οι περιοχές που είχαν παραχωρηθεί, όπως Ίμβρος Τένεδος, Α. Θράκη στην Τουρκία, Β. Ήπειρος στην Αλβανία, και κατά τον τρόπο που γνωρίζουμε η Κύπρος, και αρχίζει το μαρτύριο του ξεριζωμού των Ελλήνων της Μικρασίας.
Μ. Ασία χώρα του πόνου και της ελπίδας, λίκνο της χριστιανοσύνης των Αποστόλων, των αγίων, των οικουμενικών Συνόδων, των βυζαντινών – ρωμαικών Αυτοκρατόρων, των επιστημόνων, των καλλιτεχνών του αθλητισμού, ο αθώος αυθορμητισμός, και πάνω από όλα η μεγάλη καρδιά των μικρασιατών. Αυτοί οι αθώοι κουβαλούσαν την κακή μοίρα, και στο κάθε βήμα να τους περιμένει στην γωνία, ότι το χειρότερο, από τα σφάλματα των ηγετών μας. Να αναλύσω το: όταν θυμάσαι ευχάριστες στιγμές είναι ειρωνεία της τύχης για τους πρόσφυγες. Αυτοί που έζησαν στα παλάτια με όλα τα καλούδια της ‘’Ευρώπης,’’ έφυγαν βιαστικά με κάθε τι το πλεούμενο, – αν και αυτό ήταν δυσεύρετο – χωρίς τροφή, νερό, άυπνοι για μέρες μες στη θάλασσα με ξεκληρισμένες οικογένειες, άλλοι πέθαιναν στην διαδρομή από χολέρα, τύφο, ευλογιά, με παρέα τις ψείρες, έφθασαν χωρίς ρούχα, χρήματα στην ελλαδική ξέρα. Η Αθήνα άλλαξε όψη, με τις βράκες με τις τούρκικες και αρμένικες κουβέντες. Από τα μεγαλεία, στην ουρά για μια φραντζόλα, και διαμονή σε τσίγκινες παράγκες. Βλέπω σε μια φωτογραφία της εποχής που τα θεωρεία της Λυρικής Σκηνής να έχουν μετατραπεί σε κατοικίες ‘’τυχερών προσφύγων’’
Τα ζητήματα των διαπροσωπικών σχέσεων των κατοίκων της Ιωνίας όσο ζούσαν εκεί όπως, αρραβώνες, γάμοι, διαζύγια, τα επέλυε η θρησκευτική χριστιανική κοινότητα, η προσφυγή στα οθωμανικά δικαστήρια εθεωρείτο κοινωνική -προσωπική προσβολή.
Σε κάθε μικρασιάτη πρόσφυγα υπάρχει μια σκιά μνήμης στην ψυχή του, ο εξευτελισμός του στην πατρίδα Ελλάδα, η παράγκα, η καραντίνα, ο ανεπιθύμητος ξένος, η ανέχεια, όλα αυτά μαζί με την προσδοκία της επιστροφής του στην γενέτειρα γη φούντωναν το μυαλό, την ψυχή του.
Μαζί με όλα τα δεινά που επέστησαν, έφεραν και τον πολιτισμό τον ευρωπαϊκό με όλα τα άγνωστα για την μάνα Ελλάδα και τους ελλαδίτες έφεραν την μεγάλη καρδιά τους γεμάτη αφέλεια και καλοσύνη, έφεραν επιστημονικό προσωπικό μηχανικοί, δικηγόροι, γιατροί. γνώσεις από βιομηχανικές επιχειρήσεις εμπειρίες από την καλλιέργεια πρότυπων ειδών φυτικών και γεωργικών εδώδιμων προϊόντων, ανέβασαν την ποιότητα της κοινωνικής μας ζωής. Έφεραν την λυπημένη χαρά, την διασκέδαση, το τραγούδι, έφεραν τον έρωτα, που όλα αυτά ήταν άγνωστα στην μητροπολιτική Ελλάδα. Και δω τίθεται το ερώτημα, η Ελλάδα πήγε στους έλληνες ή οι έλληνες πήγαν στην Ελλάδα; Θάλεγα πως η κακιά η μοίρα τους έφερε δυστυχώς για καλό μας, να ανεβάσουν τον ελληνισμό στον κόσμο, ελλαδίτες και μικρασιάτες πρόσφυγες μαζί προχώρησαν στο καλύτερο αύριο. Το φόρο τιμής και σεβασμού, που αποδίδουμε σε όλους εκείνους που χάθηκαν, στην βαθιά πληγή σε κείνους που ξεριζώθηκαν
Οι σύμμαχοί μας οι Γάλλοι που κρατούσαν γύρω στις 34.000 έλληνες αιχμαλώτους τους παρέδωσαν στους τούρκους, και από αυτούς οι 18.000 κατόρθωσαν να φθάσουν κουρελήδες στην πατρίδα. Οι περιουσίες των χριστιανών ελλήνων της Ιωνίας συμψηφίστηκαν για τις αποζημιώσεις του πολέμου του 1897. Και για τις καταστροφές του μικρασιατικού πολέμου του 1922 οι τούρκοι απαιτούσαν αποζημίωση, και τότε ο Βενιζέλος είπε στο Ινονού πασά πως θα διατάξει τον ελληνικό, στρατό που έδρευε στον Έβρο ποταμό να καταλάβει την Α. Θράκη, και έτσι απέρριψε την πρότασή του. Και κάτι για τον πληθυσμό της Πόλης, ο τότε επίσκοπος της Καππαδοκίας πρότεινε να αναλάβει εκείνος την ορθόδοξη πατριαρχεία του Φαναριού και να ανταλλαγούν οι Κωνσταντινοπολίτες αντί των Καππαδόκων. Και ενώ ήμασταν κερδισμένοι στο Μεγάλο Πόλεμο έναντι της Τουρκίας με την ήττα στον μικρασιατικό πόλεμο, και με τις απατήσεις από τον πόλεμο του 1897 βρεθήκαμε χαμένοι σε όλα. Δυο λόγια για τον Κεμάλ αυτόν τον δαιμόνιο τούρκο αξιωματικό, πολλοί τον θέλουν με εβραίικες ρίζες, που εξελίχθητε σε δικτάτορα και μεταρρυθμιστή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, την οποία πίστευε πως είχε επηρεαστεί από την βυζαντινή, και την θεωρούσε περισσότερο ρωμαϊκή, παρά Οθωμανική του σουλτάνου Οσμάν χώρα, που τον κατήργησε. Εφάρμοσε το γρηγοριανό ημερολόγιο, αντί της ισλαμικής χρονολόγησης, Απαγόρευση την ισλαμική ενδυμασία, κατήργησε το ιερό αλφάβητο του Ισλάμ. Θεωρούσε τις παραδόσεις σύμπλεγμα κατωτερότητας, οι παραδόσεις, ναι μεν αλλά φρενάρουν την προκοπή. Κατήργησε, τον χαλίφη και τα θρησκευτικά δικαστήρια, Θα μπορούσε όμως να εφαρμόσει το ότι η Τουρκία ανήκει στους τούρκους χωρίς την εξόντωση εκατομμυρίων αλλόθρησκων. Με την Συνθήκη της Λωζάννης ο Κεμάλ έκραξε, τους ξεριζώσαμε τους άπιστους, σύμφωνα με το οργανωμένο εθνικιστικό Δίκαιο της Τουρκίας, και η Τουρκία ανήκει στους τούρκους. Το μόνο καλό που ξεπήδησε από τις μεταρρυθμίσεις που έκανε στο νεοϊδρυθέν έθνος – κράτος ήταν ότι δεν έχουμε σήμερα δίπλα μας ένα κράτος τύπου Ιράν με όλα τα συνεπακόλουθα άσχετα που με τον μουσουλμάνο σουλτάνο Ερντογάν έγινε φανατικότερο μουσουλμανικό κράτος από το Ιράν.
ΥΣ. Ερωτήματα: Εάν δεν επιχειρούσαμε αυτή την εκστρατεία , πώς θα ήταν η κατάσταση σήμερα; μήπως θάταν καλύτερα; ή πριονίσαμε το κλαρί που καθόμασταν; Κι αυτό το διακηρύττω δυνατά πως οφείλεται στην αχαριστία του εκλογικού σώματος στις εθνικές εκλογές του 1920 που δεν ψήφισε Ε. Βενιζέλο. Ένα μεγάλο ΓΙΑΤΙ; Γιατί πήγαμε στην Μ. Ασία γιατί δεν βοηθήσαμε τους εκεί Έλληνες – χριστιανούς στην μεγάλη έξοδό τους; Γιατί τους αφήσαμε στη μοίρα τους, Γιατί; Και μη νομίζετε πως φταίνε οι ξένοι, οι σύμμαχοι αυτοί ενδιαφέρονταν για τα δικά τους στρατηγικά συμφέροντα. Αλλά και οι Μπολσεβίκοι – Ρώσοι οι ομόθρησκοι, μας πρόδωσαν δίνοντας πολεμική βοήθεια στον πονηρό Κεμάλ, και αυτό γιατί συμμετείχαμε με την αντάντ στον Πόλεμο του 1919 κατά της επανάστασης των Μπολσεβίκων έναντι του τσάρου της Ρωσίας. Επί πλέον η φαγωμάρα μας, ο διχασμός Κωνσταντίνου – Βενιζέλου, τα κουρασμένα δέκα πολεμικά χρόνια από τους βαλκανικούς πολέμους του 1912- 13, οι στρατιώτες μας και οι συγγενείς των είχαν εξαντληθεί, ψυχικά και σωματικά, και έδωσαν στον Γούναρη την κυβέρνηση που έταξε στους ψηφοφόρους, να φέρει πίσω τα παιδιά τους και όχι στον Βενιζέλο την πρωθυπουργία στις εκλογές του 1920, με όλα τα γνωστά επακόλουθα.
Λένε για τα παραπάνω ότι ο διορατικός Βενιζέλος προείδε, τον αφανισμό των χριστιανών της Μ. Ασίας, που προέκυπτε ως εκδίκηση για τον μουσουλμανικό αφανισμό στα Βαλκάνια το 1912 -13 από τους χριστιανούς των Βαλκανίων, και γιαυτό με οποιονδήποτε τρόπο προσπαθούσε να συμμαχήσει και με τον διάβολο προκειμένου να διασώσει τον πληθυσμό της Ιωνίας. Με τον Βενιζέλο οι Ιταλοί είχαν πάρε δώσε και με την απώλεια της κυβέρνησης το 1920 και οι Ιταλοί εγκατέλειψαν τους Έλληνες στην Μ. Ασία, και πήγαν με τους κεμαλικούς. Πολλοί κοστολογούν αυτή την καταστροφή στον καημό της Μεγάλης Ιδέας. Είτε έτσι είτε αλλιώς η εκστρατεία ήταν επιβεβλημένη για την αποκατάσταση του γένους.
Για την μικρασιατική καταστροφή μια Επαναστατική Επιτροπή θεώρησε υπεύθυνους τους τρείς πρώην πρωθυπουργούς και τέσσερες πρώην υπουργούς και ένα στρατιωτικό και τους παρέπεφτε σε έκτακτο στρατοδικείο και εκτέλεσε τους έξι εξ ου και η ‘’δίκη των έξ’’
Οι σύμμαχοι – πανάθεμά τους είναι εκείνοι που δεν μας επέτρεψαν να προελαύνουμε για τη ανακατάληψη της Κωνσταντινούπολης.
Κάτι που ισχυρίζονται οι τούρκοι ότι έχουν δικαιώματα στο Αιγαίο, είναι μια υπόσχεση των συμμάχων- νάτοι πάλι οι φίλοι μας οι σύμμαχοι- νά’χουν δικαιώματα συγκυριαρχίας στο Αιγαίο πέλαγος, ας όψεται ο προδότης Σημίτης ως πρωθυπουργός που υπέγραψε ανάλογα δικαιώματα στο Αιγαίο.
Έχουμε το σύνδρομο του ηττημένου από την Τουρκία;
Γιατί να μη ζητάμε αποζημιώσεις για τα όσα δεινά υπέστημεν από τους τούρκους τόσο στην Mικρασία όσο και στον Πόντο, όσο και παντού; Αυτό αποτελεί εθνικό καθήκον απέναντι στο έθνος και στη μνήμη εκείνων που έχασαν την ζωή τους. Και ένα παράπονο από την βυζαντινολόγο Ελένη Γλικατζή Αλβελέρ διότι δεν υπάρχει μια έδρα του βυζαντινού και μικρασιατικού πολιτισμού σε ελληνικό Πανεπιστήμιο, ενώ υπάρχει παρόμοια σε ξένα Πανεπιστήμια.