Οδός Μουσών. ( Καράμπαμπας. Από το 1991)
Μούσες: Θεές της αρχαιότητας. Υπάρχουν πολλές εκδοχές τόσο για την καταγωγή τους, όσο και για τον αριθμό τους. Οι γνωστότερες ήταν οι εννέα, και προσωποποιούσαν διάφορες πνευματικές και καλλιτεχνικές δεξιότητες. Θεωρούνταν θυγατέρες του Δία και της Μνημοσύνης ή τ’ Ουρανού και της Ρέας, ενώ ως τόπος γέννησής τους αναφέρονταν τα Πιέρια όρη, γι’ αυτό αποκαλούνταν και Πιερίδες κάτ΄ άλλους τις βρίσκουμε στον Ελικώνα εξ ού και Ελικωκίδες. Η Κλειώ λατρευόταν ως προστάτης της ιστορίας, η Ευτέρπη της λυρικής ποίησης, η Θάλεια της κωμωδίας, η Μελπομένη της τραγωδίας, η Τερψιχόρη του χορού, η Ερατώ της ερωτικής ποίησης, η Πολύμνια της θρησκευτικής ποίησης, η Ουρανία της αστρονομίας και η Καλλιόπη της επικής ποίησης. Ο Παυσανίας όπως και ο Ησίοδος τις ήθελαν νάναι τρείς: η Μνήμη, η Μελέτη, και η Αηδή, και ο συνδυασμός των ήταν απαραίτητος στο τραγού

Στους Δελφούς ο Απόλλωνας χρειαζόταν τις Νήτη, Μέση, και Υπάτη που παραλληλίζονται με τις τρεις χορδές της λύρας.
Όλοι οι φιλόσοφοι μνημόνευαν και εξυμνούσαν τις εννέα Μούσες. Το ίδιο έκαμαν και ο Όμηρος στην Ιλιάδα και την Οδύσσειά του, αλλά και οι Ρωμαίοι συγγραφείς, που έβλεπαν τις Μούσες να ομορφαίνουν και να εμπνέουν τη ζωή των δημιουργών, προσωποποιώντας τις φυσικές πνευματικές δυνάμεις και έννοιες,, δίνοντας ζωντάνια και παραστατικότητα στο λόγο και στη δημιουργικότητά τους. Μούσες – νεράιδες/νερά, δοξασίες για τους ρομαντικούς/ αλαφροΐσκιωτους. ‘Όπου γάμος και χαρά θα λέγαμε σήμερα ήταν εκεί για να δώσουν χαρά. Η ρήση μ’ εμπνέεις ‘’είσαι η μούσα μου’’ τα λέει όλα.