Οδός Μπαλαλαίων.(Κέντρο. Από το 1900.)
Μπαλαλαίοι: Οικογένεια κλεφτών και αγωνιστών της Εύβοιας με τόπο καταγωγής της το Αφράτι της Χαλκίδας. Με χώρο εγκατάστασης και δράσης κυρίως τη Βόρεια Εύβοια στους Γαλατσάδες. Απόφοιτοι της στρατιωτικής σχολής του Αλή πασά εστάλησαν απ΄ τον Αλή να καθυπόταξαν την Β. Εύβοια. Εγκατέλειψαν την Αυλή του Αλή, και τα είκοσι πέντε συνολικά άτομα της οικογένειας εγκαταστάθηκαν στους Γαλατσάδες και την Κοκκινομηλιά της Βόρειας Εύβοιας, εντάχτηκαν από την πρώτη στιγμή στον Αγώνα, έχοντας δικό τους ένοπλο σώμα κλεφτών. Στάθηκαν στο πλευρό του αφιχθέντος οπλαρχηγού Αγγελή Γοβιού, βοηθού του Ο. Ανδρούτσου και διαδραμάτισαν καθοριστικό και γενναίο ρόλο στο νικηφόρο αποτέλεσμα της μάχης των Βρυσακίων στις 15 Ιουλίου 1821, κατά την οποία κατατροπώθηκε η στρατιά του Ομέρ Βρυώνη. Λίγο μετά όμως, αναβίωσε ένας μικρός εμφύλιος, η φιλοδοξία της εξουσίας και της καχυποψίας, όπως παλιά ίσως πάθη μεταξύ του Αγγελή Γοβγιού και του ηγέτη της οικογένειας των Μπαλαλαίων Θανάση Μπαλαλά. Εγκαταλείπουν το στρατόπεδο των Βρυσακίων, τραβούν προς στη Λίμνη και από εκεί κυνηγημένοι αποσύρονται στον πύργο των Μαντανικών του τόπου καταγωγής τους. Ο Γοβιός με λίγους συντρόφους του, τους προσβάλλει αιφνιδιαστικά και χάνουν τη ζωή τους τα τέσσερα από τα πέντε αδέρφια της οικογένειας Μπαλαλά, μια εγκληματική και μελανή ενέργεια του Γοβιού. Στη ζωή μένει ο μικρότερος, ο οποίος –όπως διαδιδόταν– συνεργαζόταν με τους Τούρκους για να εκδικηθεί την οικογενειακή τραγωδία των Μπαλαλαίων. Αυτό είχε ως συνέπεια την ενέδρα της 28ης Μαρτίου 1822, που φέρνει το θάνατο του Κώτσου Δημητρίου και των αδελφών Γοβιού (Αγγελή και Αναγνώστη), πράγμα καταστροφικό για τον Ευβοϊκό Αγώνα και για τον Γοβιό. Επί της οδού των Μπαλαλαίων. υπάρχει ένας Μεσαιωνικός πύργος ύψους 25 μ. ένα εμβληματικό κτήριο βενετσιάνικης κατασκευής, και που στην κορυφή υπάρχει πολεμική σειρήνα προειδοποίησης συναγερμού από 1937 εκεί λες και προειδοποιούσε για την επερχόμενη πολεμική θύελλα όπου το 1940 / 41 με ήχους – ουρλιάσματος προκαλούσε φόβο και τρόμο αλλά και προσκαλούσε τον κόσμο της Χαλκίδας να κρυφθεί, έφερε λέγεται και δημοτικό ρολόι και σεισμογράφο, την μεγαλύτερη χαρμόσυνη ήχηση την είχε με το τέλος της γερμανικής ναζιστικής Κατοχής της Χαλκίδας – Εύβοιας τον Οκτώβριο του 1944.