Οδός Ναϊάδων. (Από το 1991)
Ναϊάδες: Νύμφες- με γυναικείες ιδεατές μορφές των γλυκών νερών, πηγών, ποταμών λιμνών της Ελληνικής μυθολογίας, θυγατέρες του Δία και κατά τον Όμηρο ενδιάμεσες ζωογόνες δυνάμεις μεταξύ θεών και ανθρώπων, που διακαώς ενδιαφέρονταν για τη ροή των υδάτων, των πηγών και των ιαματικών λουτρών, όπου οι θεές έπαιρναν τα μπάνια τους. Γνωστότερη εξ αυτών ήταν η Αρέθουσα, που λατρευόταν και στη Χαλκίδα, με την ομώνυμη πηγή της με αναβλύζον ύδωρ, παρόμοια πηγή υπήρχε και στην ιταλική νήσο Ορτυγία κάτι που ονόμασαν οι άποικοι της Χαλκίδας παίρνοντας το όνομα απ’ την μυθολογία τους.
Καθώς τα χερσαία ύδατα οι πηγές, τα ποτάμια οι λίμνες ήταν πηγή ζωής, οι Ναϊάδες νύμφες είχαν την ευθύνη της ύπαρξης και της καθαρότητάς τους, βοηθώντας τις γονιμοποιούς δυνάμεις της φύσης για την οργανική βλάστηση. Πρόσφεραν ελεύθερα τον έρωτά τους σε θεούς και όμορφους νέους για να προκύψουν άτομα ανώτερης πνευματικής διανόησης [φιλόσοφοι ,ποιητές.] Συνόδευαν με τους σάτυρους τον Διόνυσο στις γιορτές του, όπως την Άρτεμη, τον θεό Πάνα, όπου με τις αλληγορικές εκπροσωπήσεις των ήταν κάτι σαν πνεύματα θα λέγαμε να ελέγχουν την ύπαρξη ζωής, γονιμότητας, που ήταν επιφορτισμένες από τους θεούς του Ολύμπου.
Οι Ναϊάδες ενέπνευσαν ποιητές και καλλιτέχνες, που τις υμνούσαν και τις καλόπιαναν, καθώς πιστευόταν πως έπαιρναν τις τρυφερές ψυχές των παιδιών, όπως σήμερα στη θέση τους έχουμε τις Νεράιδες.
Οι Ρωμαιοκράτες συνεχιστές υποχρέωναν τις Ναιάδες με τα νερά τους να σβήνουν τις πυρκαγιές.