Οδός Διονύσου. (Στο κέντρο της πόλης. Από το 1900.)
Διόνυσος: Θεός της βλάστησης, της αμπελουργίας, των πηγών της ζωής, και την οργιαστική του επιθυμία στην παρασκευή και στην ευεξία του κρασιού επονομάσθηκε Βάκχος στην μυθική αρχαία εποχή. Ήταν γιος του Δία και της Σεμέλης, δεύτερης γενιάς θεός λατρευτός και από τους Ρωμαίους. Επονομάστηκε θεός του γλεντιού και του κεφιού.
Οίνος ευφραίνει καρδία. Δεν ήταν παιδί μήτε άνδρας αλλά αιώνιος έφηβος, ο Διόνυσος.
Ενώ ήταν ακόμη έμβρυο, αποβλήθηκε από τη μητέρα του Σεμέλη και συνέχισε την ενδομήτρια ζωή του στο πατρικό σώμα. Μετά τη γέννα του τον παρέλαβαν οι νύμφες και τον μεγάλωναν ταΐζοντας σταφύλια. Όμως ήρθε σε ευθυμία εορτής και έκτοτε αναβίωναν κατά τη διάρκεια των Διονυσίων, των μεγάλων λατρευτικών και οργιαστικών τελετών της αρχαιότητας.
Οι Οινοτρόπες, Σπερμώ, Οινώ, και η Ελαίς ήταν κόρες του βασιλιά της Δήλου και εγγονές του Διόνυσου, που μετέτρεπαν – μετουσίωναν με την βοήθειά του Δυόνυσου τον σίτο σε ψωμί, τα σταφύλια σε οίνο, και τις ελιές σε έλαιο.
Υπήρξε και πανελλήνιος θεός προερχόμενος από τη Θράκη. Θεωρούνταν προστάτης της άνεσης και της μέθης, προσφέροντας περίσσεια ευδαιμονία μέσω των κτηνωδών ενεργειών του. Σήμερα τον συναντάμε στην πράξη με τις μάσκες που φορούμε στις γιορτές των αποκριών, τις διονυσιακές όπως τις αποκαλούν οι της εκκλησίας. Έτσι, ως μασκαράδες φαντάζουμε απρόσωποι και ανεύθυνοι μπροστά στο συμβατικό εγώ μας. Είναι ευκαιρία να δοκιμάσουμε κάτι το διαφορετικό ξένες συμπεριφορές. να βγούμε από τον συνηθισμένο εαυτό, η προσομοίωση μας δίνει την άδεια να πειραματιστούμε χωρίς ντροπή, μας προσφέρει ελευθερία λόγου και συμπεριφοράς της καθημερινότητας, χωρίς νάμαστε αποδεκτοί, και να δείχνουμε περίεργοι. Μας δίνει το δικαίωμα να είμαστε λιγότερο σοβαροί. Ας βάλουμε λίγο αυτοσαρκασμό στην ζωή μας, πέρα από τις Απόκριες, και να μη φοβόμαστε ότι θα μας κρίνουν, ας γίνουμε λίγο περίεργοι για χάρη του ξέφρενου καρναβάλι της ζωής. Γι’ όλα αυτά, αγαπήθηκε περισσότερο απ’ όλους τους άλλους θεούς. Φορώντας εκείνη την περίοδο –τις Απόκριες- αλλιώτικα ρούχα απ’ αυτά που συνηθίζουμε καθημερινώς, απελευθερωνόμαστε απ’ τον εαυτό μας είμαστε άγνωστοι μεταξύ γνωστών, όπως ήθελε η δυαδικότητα τ’ ανθρώπου μεταξύ ύλης και σκέψης – για να γλυτώσουμε από τον εαυτό μας, και συμπεριφερόμαστε όπως στον κόσμο των διονυσιακών τελετών, εκεί όπου ο θεός Διόνυσος φορώντας άλλο προσωπείο απολάμβανε τις χαρές της κραιπάλης. Απόκριες για τους Έλληνες, είναι μια απελευθέρωση. Εγώ θάλεγα να βγάλουμε την μάσκα που φοράμε ολόχρονα. Και από τα Διονυσιακά Μυστήρια ο Γνωστικός Χριστιανισμός (φιλοσοφικό θρησκευτική αντίληψη της πίστης στη γνώση) μυείται μεταξύ άλλων την μετουσίωση του σώματος και του αίματος του Χριστού.
Φαίνεται ως έδρα του νάναι η περιοχή της σημερινής Δράμας που λατρεύονταν πιο έντονα απ’ οπουδήποτε αλλού ως θεός της γονιμότητας, αλλά και στην Εύβοια. Πέρα από την ανθρώπινη γενειοφόρα μορφή τον βλέπουμε με τον θίασό του [σατύρους / μαινάδες /νύμφες] να κρατά το με αμφίπλευρες λαβές τον επονομαζόμενο Κάναθο αρχαίο σκεύος οινοποσίας.
Προς τιμήν του στους πρόποδες της Ακρόπολης έχει κατασκευαστεί το θέατρο Διονύσου, το οποίο διασώζεται σε καλή κατάσταση.
Ο οίνος, το κρασί στην νεοελληνική είναι το νέκταρ της ευθυμίας θεών τε και ανθρώπων. Ακούγοντας από το κόμμα -των ωραίων μεθυσμένων- των βαρελοφρόνων να ψιλοτραγουδάνε ‘’Αν έριχνες μωρέ θεέ/ μια βροχή κρασένια, χρόνια θα σού ευλόγαγα/ τα θεία σου τα γένια’’ Ένα παρόμοιο κόμμα θα ήταν χρήσιμο σήμερα, διότι χωρίς το άσμα του μπεκρή, χωρίς το βαρελίσιο χρυσαφένιο υγρό, το κεχριμπάρι είναι αδύνατο να δράσεις για την κοσμοσωτήρια ελευθερία του ανθρώπου από τα ανύπαρκτα – υπαρκτά προβλήματά του. Το θείο χάρισμα του οίνου είναι που προσφέρει με την νερωμένη γεύση του την ευτυχία που δεν βρίσκει ο άνθρωπος στην ζωή του. Οίνος ευφραίνει καρδίας, το οινόπνευμα λύνει την γλώσσα, γιαυτό καλωσορίζουμε τους μουσαφίρηδες με αλκοόλ. Και η εκκλησία ευλόγησε τον οίνον και στο γάμο της Κανά το βλέπουμε, αλλά και με μετάληψη κοινωνούμε το άχραντο σώμα του Χριστού.