Οδός Παλαιών Πατρών Γερμανού.
Παλαιών Πατρών Γερμανός (1777 Δημητσάνα – 1826 Ναύπλιο): Μητροπολίτης Πατρών, κατά κόσμο Γεώργιος Γκοτζιάς, πρωτεργάτης και εμψυχωτής της Ελληνικής Επανάστασης.
Αρχικά, φοίτησε στη σχολή της Δημητσάνας, στη συνέχεια πορεύτηκε στη Σμύρνη, όπου γνωρίστηκε με το συμπατριώτη του Μητροπολίτη Κωνσταντινούπολης και Πατριάρχη από το 1797 Γρηγόριο τον Ε.’ Το 1806 χειροτονείται μητροπολίτης της μητρόπολης Παλαιών Πατρών, το 1818 μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία. Αργότερα, μαζί με οπλαρχηγούς της Πελοποννήσου και ορισμένους Προκρίτους συμμετείχε στη Σύναξη της Βοστίτσας (σημερινό Αίγιο), όπου αποφασίστηκε η έναρξη της Επαναστάσεως να γίνει στις 25 Μαρτίου του 1821 ισχυριζόμενος πως η ταυτόχρονη μέρα του Ευαγγελισμού θα μπορούσε νάχει προσδοκίες η εξέγερση. Σε αυτή τη σύσκεψη ο Παλαιών Πατρών, όπως και πολλοί από τους Προκρίτους, ήταν παντελώς αντίθετοι με το παράτολμο και αβέβαιο εγχείρημα, καθώς έλειπαν τα μέσα και η καλή οργάνωση, Όμως η Επανάσταση ξεκινά από τη Μολδοβλαχία (το Φλεβάρη του 1821) και στα μέσα Μαρτίου επεκτείνεται στην Πελοπόννησο με πρωτεργάτες τους Αρχιμανδρίτη Παπαφλέσσα, τον Πρόκριτο Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη και τον Στρατάρχη Θεόδωρο Κολοκοτρώνη.
Κατά τη διάρκεια του Αγώνα ο Παλαιών Πατρών Γερμανός ενεπλάκη στις πολιτικές διαμάχες, που οδήγησαν στους αδελφοκτόνους εμφύλιους πολέμους, πήρε το μέρος των πατριωτών του των Αχαιών, και για αυτό τιμωρήθηκε από τον Γκούρα, για ένα διάστημα (1822-1824) βρέθηκε στην Ιταλία προς αναζήτηση της παπικής βοήθειας προς τους αγωνιζόμενους Έλληνες. Επιστρέφοντας στο Μοριά, συνέχισε τις πολιτικοθρησκο διπλωματικές του δραστηριότητες ιδιαίτερα μ’ εκείνες των εσωτερικών διενέξεων, ως το θάνατό του το Μάιο του 1826, πού έχασε τη ζωή του από λοιμική (πανώλη), που μάστιζε εκείνη την περίοδο την περιοχή του Ναυπλίου.
Στ’ απομνημονεύματά του, που καλύπτει με αμεροληψία τα πρώτα χρόνια του Αγώνα, πουθενά δεν κάνει λόγο περί υψώσεως του λαβάρου της Αγίας Λαύρας, αλλά για ένα μύθο που διασώζει κάποια ιστορική αλήθεια, θέλοντας έτσι να προσδώσει θρυλικό μανδύα, στα γεγονότα της έναρξης του Αγώνα σε εκείνη την δοξολογία του Αγίου Αλεξίου ενώπιον κοτζαμπάσηδων και επισκόπων του Μοριά. Ο ιστορικός Κ. Παπαρρηγόπουλος μνημονεύει την συγκέντρωση αυτή σαν συνάντηση ‘’φοβισμένων, σα να μη θέλουσι να δώσουσι αφορμή τινά στους Τούρκους’’. Πολλά ειπώθηκαν για το λάβαρο και την ευλογία του Αγώνα όλα ήταν ένας έντεχνος θρησκευτικός θρύλος, που θα εμψύχωνε με την πίστη, τους οπλαρχηγούς.
Πάντως είτε έτσι είτε αλλιώς μ’ αυτήν την ημερομηνία ευαγγελισθήκαμε από παιδιά με την γέννηση του Νέου Ελληνικού Έθνους μέχρι τότε ήμασταν μόνο χριστιανοί για να ξεχωρίζουμε από τους Τούρκους – μουσουλμάνους που μας αποκαλούσαν άπιστους – Ρωμιούς, μετά βαπτισθήκαμε Έλληνες.
ΥΣ : Την Πάτρα προ επαναστατικά την αποκαλούσαν Παλαιαί Πάτραι εξ’ ού και ο Παλαιών Πατρών επίσκοπος Γερμανός.