Οδός Παπανδρέου.
Παπανδρέου Γεώργιος (1888 Καλέντζι Αχαΐας – 1968 Αθήνα): Δεσπόζουσα μορφή του πολιτικού κόσμου της νεώτερης πολιτικής ιστορίας του 20ου αιώνα, μέγας ρήτορας της πολιτικής. Διετέλεσε τρεις φορές πρωθυπουργός, με το προσωνύμιο ‘’Γέρος της Δημοκρατίας.’’
Διετέλεσε Νομάρχης Λέσβου στα 1915, Υπουργός Εσωτερικών και Οικονομικών επί κυβερνήσεως Γονατά, Υπουργός Παιδείας, συμμετείχε σαν μέλος επί Ελευθερίου Βενιζέλου στην κυβέρνηση Εθνικής Άμυνας της Θεσσαλονίκης το 1916, ιδρυτής πολιτικού Σοσιαλιστικού κόμματος στα 1935. Το 1944 ανέλαβε στην Αίγυπτο την Πρωθυπουργία της εξόριστης Ελληνικής κυβέρνησης, και τον Οκτώβρη του ιδίου έτους σχημάτιζε στην ελεύθερη πλέον Αθήνα την πρώτη μετακατοχική κυβέρνηση εθνικής ενότητας, η οποία αντιμετώπισε τον κυκεώνα των Δεκεμβριανών, και το Φλεβάρη του 1945 υπόγραφε τη συμφωνία της Βάρκιζας. Μια συμφωνία ανατροπής των ισορροπιών της εποχής, του αφοπλισμού των αντιστασιακών οργανώσεων, της υπαγωγής τους στα εγγλέζικα συμφέροντα με παράλληλη αμνηστία των ανομιών της σκληρής φιλοκατοχικής μερίδας του δύσμοιρου ελληνικού έθνους. Την ίδια χρονιά, ως στενός συνεργάτης των Εγγλέζων, συγκατατίθεται στην παλινθρόνηση του βασιλιά Γεωργίου.
Το 1961 ως αρχηγός του κόμματος της Ενώσεως Κέντρου, αμφισβητεί το εκλογικό αποτέλεσμα των εκλογών – «της βίας και νοθείας», όπως χαρακτηρίστηκαν οι εκλογές που ανέδειξαν Πρωθυπουργό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, και έκτοτε κηρύσσει τον Ανένδοτο Αγώνα. Έτσι, στις εκλογές του 1964 αναδεικνύεται νικητής με ποσοστό 53% και προχωρά σε τολμηρές διοικητικές και εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις, πασχίζοντας να φέρει στον τόπο μας τη Δημοκρατία και τη συναδέλφωση του λαού, μετά και την τραυματική εμπειρία του Εμφυλίου και των διώξεων που υπέστησαν κατά τη μεταπολεμική περίοδο οι αγωνιστές των χρόνων της Κατοχής. Οι προσπάθειές του αυτές έφεραν την αιχμηρή αντίδραση του συντηρητικού κατεστημένου, και κυρίως της βασιλικής αυλής με πρωτεργάτισσα τη βασίλισσα Φρειδερίκη, απαιτώντας με αυθαίρετο τρόπο να διορίζουν τα ανάκτορα και τους Υπουργούς της κυβέρνησης ακόμη. Έτσι, τον Ιούλιο του 1965 αντιστεκόμενος με παρρησία οδηγείται στην παραίτηση, είχε και την Αποστασία των Ιουλιανών αλλά δίχως στιγμή να υποστείλει τον αγώνα του Ανένδοτου. Εκείνο τον καιρό προέκυψαν δύο παράνομες οργανώσεις -ΑΣΠΙΔΑΣ και Ελικών- δήθεν προστασίας της Δημοκρατίας με πρωταγωνιστή τον γιο του Ανδρέα. Ήρθε σε σύγκρουση και με τον Αρχιεπίσκοπο και πρόεδρο της Κύπρου Μακάριο πάνω σε θέματα και απόψεις επίλυσης του Κυπριακού. Με τον ερχομό της χούντας τον Απρίλη του 1967 είναι από τους πρώτους, που συλλαμβάνεται. Πεθαίνει το Νοέμβρη του επόμενου έτους/1968 και η κηδεία του αναδεικνύεται σε πάνδημη αντιχουντική διαμαρτυρία και με παλλαϊκό φόρο τιμής προς το Γέρο της Δημοκρατίας. Φανατικός αντιβασιλικός, αν και το 1945 αποδέχθηκε την επιστροφή του βασιλιά Γεωργίου που επέστρεψε με την εντολή των Άγγλων. Είχε πολλά δικηγορικά προσόντα ρητορείας ευγλωττίας ετοιμολογίας πολιτικολογίας. Έζησε σε δικτατορίες βασιλείες δημοκρατίες. Eγωκεντρικός πέρα από τα όρια της φιλοδοξίας, που πίστευε πως ήταν περισσότερο αναγκαίος για την Ελλάδα από οποιονδήποτε. Κι όμως χαρακτηρίστηκε τυχοδιωκτική η πολιτική του, και όχι προς όφελος της χώρας. Είχε πολλούς φίλους αλλά και πολλούς εχθρούς, Λόγω του κατεστημένου πολιτικού συστήματος, και με τα κοινωνικά φρονήματα να φρενάρουν την δημοκρατία στην Ελλάδα, δεν μπορούσε να βοηθήσει την Ελλάδα που τόσο τον ταλαιπώρησε και την κούρασε με τα καμώματά του.