Οδός Πειραιώς (Κάνηθος. Από το 1959.)
Πειραιάς: Πειρεύς στην καθαρεύουσα, αρχαία Ελληνική παραλιακή πόλη στις ακτές του Σαρωνικού κόλπου, το μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας σήμερα, και επίνειο της πόλης των Αθηνών, τόπος εγνωσμένης αξίας από τα προκλασικά ήδη χρόνια, οπότε η Αθήνα ανοίχτηκε στα πελάγη και έγινε η αδιαφιλονίκητη θαλασσοκράτειρα σύμπασας της Μεσογείου θαλάσσης.
Μάλιστα, ο Πλάτωνας αναφερόμενος στον Πειραιά της εποχής του, κάνει λόγο για έναν τόπο, που φαντάζει ως νησί (‘’Πειραιεύς νήσος’’, αποκαλείται), το πέρασμα -περνώ- στο νησί ίσον Πειραιάς, καθώς τότε η θάλασσα σκέπαζε το σημερινό Μοσχάτο και την Καλλιθέα, περιβάλλοντας μια νησιωτική έκταση, που εκτεινόταν μέχρι του σημερινού Πειραιά, αλλά ο Κηφισός ποταμός με τις έντονες και συνεχείς προσχώσεις του αγκάλιασε με τα χρόνια το νησί, και το ενοποίησε με την περιμετρική ακτή του αττικού πεδίου.
Από την εποχή του Θεμιστοκλή, που κατανόησε την εξαιρετική σημασία του κοντινού στην Αθήνα λιμανιού, ο Πειραιάς έγινε ναύσταθμός της, συνδεόμενος με αυτήν δια μέσου των ονομαστών Μακρών Τειχών, στα οποία πρόσθεσε και το αποκαλούμενο Θεμιστόκλειο Τείχος. Έκτοτε, ο Πειραιάς έπεσε στην αφάνεια και είναι αναπόσπαστα δεμένος με τις τύχες των Αθηνών, με το Μακρόν Τείχος του, πολλές φορές προστάτευσε την Αθήνα από ξενικές επιδρομές.
Από τη μεγάλη ελληνική εποχή του χρυσού 5ο αιώνα του Περικλέους έχουν ανευρεθεί λείψανα των λαμπρών δημιουργιών των αρχαίων Αθηναίων: οι βάσεις του αρχαίου νεωρίου του Πειραιά, των ναών και άλλων σημαντικών κτιρίων της εποχής, τμήματα του Μακρού Τείχους, κόγχες λαξεμένες στους βράχους της Ζέας, μορφές χθόνιων θεοτήτων, καθώς και των αιγυπτιακών θεϊκών μορφών της Ίσιδας και του Άμμωνα Δία, επίσης πολυάριθμα αναθήματα, επιτύμβιες στήλες, όπως τα προσωνύμια, Ζεύς ο Μειλίχιος, Ζεύς ο Φίλιος.
Βέβαια, ο τόπος υπέστη τρομακτικές καταστροφές, καθώς πολλοί ήταν οι επίδοξοι και επίβουλοι κατακτητές του. Πρώτος και καλύτερος ο συλλίσας την πόλη του Πειραιά το -87 Ρωμαίος αυτοκράτορας Σύλλας, που άρπαξε ότι πολυτιμότερο διέθετε. και συνάμα την κατέστρεψε ολοσχερώς. Έκτοτε, στο λιμάνι στήθηκε ένα μεγάλο μαρμάρινο λιοντάρι, και ο τόπος από τους Λατίνους αποκαλούνταν Πόρτο Λεόνε, ενώ οι Τούρκοι, που τον κατέκτησαν μετά τους Ενετούς, τον αποκαλούσαν Ασλάν Λιμάν (Λιμάνι του Λιονταριού). Στα προεπαναστατικά χρόνια ο Πειραιάς ήταν παραμελημένος και σχεδόν ακατοίκητος τόπος. Μετά την απελευθέρωση όμως, ήρθαν προς εγκατάστασή τους αρκετοί Υδραίοι, Μανιάτες και άλλοι Πελοποννήσιοι, καταλαμβάνοντας συγκεκριμένες τοποθεσίες της περιοχής. Με που έγινε πρωτεύουσα η Αθήνα, πήρε επάνω του η πόλη του Π.. Το 1835 έγινε ο πρώτος διοικητικός Δήμος του Πειραιά.
Τη σημερινή του μορφή την έλαβε χάρη στα σχέδια και τις πρώτες εργασίες, που έγιναν επί Χαριλάου Τρικούπη βάσει του ιπποδάμιου ρυμοτικού σχεδίου, και όπως προβλεπόταν να δημιουργηθεί ένα μεγάλο μεσογειακό λιμάνι, ένα διεθνές εμπορικό κέντρο. Το 1940 βομβαρδίστηκε από τους Ιταλούς και που ανασυγκροτήθηκε με το σχέδιο —βοήθεια Μάρσαλ το 1949. Έτσι, γρήγορα ο σύγχρονος Πειραιάς εξελίχτηκε σε μια από τις σημαντικότερες ναυτιλιακές και εμπορικές πόλεις της Μεσογείου και χιλιοτραγουδισμένος τόπος όπου γης, μέσω κυρίως του τραγουδιού «Τα παιδιά του Πειραιά», που συνέθεσε ο Μάνος Χατζιδάκις, και τραγούδησε η Μελίνα Μερκούρη, και που βραβεύτηκε με Όσκαρ μουσικής ο Μάνος. Ο Π. ήταν και παραμένει υπό της σκιάς της άμορφης μεγαλούπολης της Αθήνας.