Οδός Πλαστήρα. (Από το 1958)
Πλαστήρας Νικόλαος (1883 Μορφοβούνι Καρδίτσας – 1953 Αθήνα): Κορυφαίος Έλληνας στρατιωτικός, ο οποίος αναμείχτηκε και στα πολιτικά πράγματα της χώρας.
Ξεκίνησε τη στρατιωτική του σταδιοδρομία ως Ανθυπολοχαγός, αλλά με τα προσόντα που διέθετε, αγωνιζόμενος ηρωικά σε πάμπολλα πεδία στρατιωτικών επιχειρήσεων, εξελίχθηκε. Στην μακρόχρονη στρατιωτική του θητεία έλαβε μέρος σόλες τις πολεμικές επιχειρήσεις και κινήματα, όπως, στον Μακεδονικό Αγώνα το 1904, στο κίνημα του Γουδί το 1909, στους Βαλκανικούς πολέμους το 1912 – 13, στο κίνημα της Εθνικής Άμυνας το 1916 στην Θεσσαλονίκη, στην εκστρατεία της Κριμαίας με τα συμμαχικά στρατεύματα της ανταντ, εναντίον της Μπολσεβίκικης Επανάστασης το 1919, και τέλος στην αμέσως μετά στη Μικρασιάτικη Εκστρατεία, όπου διακρίθηκε με το προσωνύμιο ‘‘Μαύρος Καβαλάρης’’, λόγω της μελαψότητας του δέρματός του, αλλά και της εξαίρετης ανδρείας του, Οι Τούρκοι τον αποκαλούσαν καρά πιπέρ [μαύρο πιπέρι] καθώς και διαβόλ ασκέρ. Μετά την κατάρρευση του μικρασιάτικου μετώπου πάσχισε να βοηθήσει τους χιλιάδες ομογενείς, που αλλόφρονες, τρομαγμένοι και πανικόβλητοι προσπαθούσαν να φτάσουν στα παράλια της Μικρασίας , και σώοι στις ελληνικές ακτές, γιαυτό και αγαπήθηκε πολύ, που έδιναν τ’όνομά του στα παιδιά τους, Την ίδια περίοδο, μαζί με τον πολιτικό Γονατά, εξανάγκασαν τον βασιλιά Κωνσταντίνο, σε παραίτηση, και πέρασαν από δίκη έξι από τους δήθεν κύριους υπαιτίους του δράματος. Μια δίκη, που έφερε την μοιραία εκτέλεση των έξι. Μια κατάρα μαζί με τον ξεριζωμό της τρισχιλιόχρονης ιστορικής πορείας του Ελληνικού γένους απανταχού της Μ. Ασίας, μιας δραματικής τραγωδίας που ούτε ο μοναδικός Ευριπίδης δεν θα τα κατάφερνε να την περιγράψει .
Ο ερχομός της δικτατορίας του Πάγκαλου (1925–26) τον απομάκρυνε από την πολιτική, αλλά επέστρεψε το 1933, οπότε έγινε Υπουργός στις κυβερνήσεις Τσαλδάρη και Κονδύλη.
Μετά την απελευθέρωση της Ελλάδος απ’ τους Γερμανούς το 1944 για ένα διάστημα ανέλαβε την πρωθυπουργία της χώρας, ενώ το 1950 ίδρυσε το κόμμα ΕΠΕΚ και στις εκλογές του ίδιου χρόνου αναδείχτηκε νικητής. Το 1952 ηττήθηκε εκλογικά από το Στρατάρχη Αλέξανδρο Παπάγο, ενώ την επόμενη χρονιά 23 Ιουλίου 1953 πεθαίνει πάμφτωχος. Στην κηδεία του παραβρέθηκε σύμπασα η Ελλάδα, βασιλιάς, κυβέρνηση, στρατιώτες από τα μέτωπα, και πρόσφυγες να θρηνούν τον χαμό του.
Υπήρξε ιδιόμορφη πολιτική και στρατιωτική φυσιογνωμία, διαμόρφωσε με το ήθος τον στρατό και το κράτος. Σαν άνθρωπος άγαμος αλλά ερωτευμένος με τον στρατό και την πατρίδα, τίμιος, μοναχικός, πρωταγωνιστής στα γεγονότα της εποχής του, και υπόδειγμα ανθρώπου, στρατιωτικού, και πολιτικού, Χρηματίζοντας πρωθυπουργός τρεις φορές διένειμε τα ελληνικά τσιφλίκια στους άκληρους, που δεν είχαν γη, έδωσε ψήφο στις γυναίκες.
Ξάφνιασε πολλούς με δόγμα του καταφερόμενος κατά της κήρυξης του Ελληνικού – ιταλικού πολέμου το 1940, και αντί αυτού ζητούσε συνθηκολόγηση και την κατάπαυση του πυρός με τους Γερμανούς, και αυτό φάνηκε αργότερα στον ‘’Συμμοριτοπόλεμο’’ όταν οι Βρετανοί – που ήταν πάντοτε εδώ – τον κατηγόρησαν ευθέως διότι συγκρούεται με τα συμφέροντά τους στην Ελλάδα.
Η Νομαρχία Καρδίτσας τιμής ένεκεν, για το πολιτικό και στρατιωτικό του ανάστημα και έργο έδωσε τ’ όνομά του σε δήμο, του τόπου καταγωγής του, και στην τεχνητή λίμνη, που δημιουργήθηκε στο Μέγδοβα ποταμό, την όμορφη και γνωστή ’‘Λίμνη Πλαστήρα’’. Κάθε χρόνο τελούνται στην μνήμη του τα Πλαστήρια στη γενέτειρά του.