Οδός Πολέμη. (Από το 1993)
Πολέμης Ιωάννης (Αθήνα 1862 – 1924): Γόνος μεγάλης Βυζαντινής οικογένειας που εγκαταστάθηκε στην Νάξο. Πρωτοπόρος Δημοτικιστής ποιητής λυρικός, δραματικός, θεατρικός συγγραφέας, από την πρώιμη ηλικία των 13 ετών θεωρήθηκε ποιητική ιδιοφυία. Κάτοχος πτυχίου Νομικής, με σπουδές στην Αισθητική και την Ιστορία της Τέχνης, μέλος των θεατρικών συγγραφέων Παρισιού, εργάσθηκε ως υπάλληλος του Υπουργείου Παιδείας καθώς και γραμματέας στη Σχολή Καλών Τεχνών.
Αρχικά (το 1880), ξεκίνησε να γράφει στην καθαρεύουσα, δημοσιεύοντας κείμενά του στο περιοδικό «Αι Μούσαι», γρήγορα όμως κατέληξε στη ζώσα δημοτική γλώσσα, όπως ξεκάθαρα δηλώνεται στις ποιητικές του συλλογές «Ποικίλη στοά» (1883), «Ερείπια» (1890), «Αλάβαστρα» (1900), «Σπασμένα Μάρμαρα» (1917), «Παλιό Βιολί» (που αγαπήθηκε πιο πολύ απ’ όλα τα έργα του και επανεκδόθηκε πολλές φορές), «Χειμώνανθοι» κ.τ.λ. Από τα θεατρικά του έργα ξεχωρίζουν «Ο Βασιλιάς Ανήλιαγος» (στο οποίο πρωταγωνίστησε η Μαρίκα Κοτοπούλη και έδωσε την ευκαιρία στους θεατρόφιλους να γνωρίσουν τις ευαισθησίες του ποιητή), «Το όνειρο», «Στην άκρη του κρημνού», «Καλλιγούλας», «Γυναίκα», κ.ά. Παράλληλα, προχώρησε στη μετάφραση έργων αρχαίων Ελλήνων τραγωδών και φιλοσόφων, αλλά και ξένων συγγραφέων, προσφέροντάς τα στην παράδοση και σε στρωτή κατανοητή δημοτική γλώσσα αναμοχλεύοντας τις παιδικές αναμνήσεις.
Το 1918 για το ποιητικό του έργο «Σπασμένα μάρμαρα» τιμήθηκε με το ‘‘Αριστείο των Γραμμάτων και Τεχνών’’ ενώ πολλά ποιήματά του, μεταξύ των οποίων «Η νύχτα φεύγει ολόχαρη» και τα «Καταραμένα καπέλα» μελοποιηθήκαν και αγαπήθηκαν ιδιαιτέρως.
Χαμηλών τόνων ερωτικός ποιητής, με πατριωτική γλώσσα ερέθιζε την ιστορία μας και τις αναμνήσεις μας.
Tι κι’ αν ο άχαρος γκιώνης λαλεί
και τα’ άγρυπνο αηδόνι κελαηδεί
Εγώ παλιώνω χρόνο με τον χρόνο
και τα σπλάχνα μου τρώει το σαράκι. Ιωάννης Πολέμης.