Οδός Ποσειδώνος. (Συνοικία Κάνηθος. Από το 1959.)
Ποσειδώνας: Απ’ τους ισχυρότερους και γνωστότερους θεούς του δωδεκάθεου των αρχαίων Ελλήνων, και αυτό λόγω της περιβάλλουσας τον ελλαδικό κορμό θαλάσσιας επιφάνειας. Ήταν γιος του Κρόνου και της Θέτιδος, αδελφός του Δία, της Ήρας, του Πλούτωνα, της Δήμητρας και της Εστίας. Λογιζόταν θεός των υπόγειων και υπέργειων υδάτων, μα κυρίως της θάλασσας και προπαντός του θαλάσσιου βυθού. Γι’ αυτό, θεωρούνταν υποχθόνιος θεός και ανάλογα με τις ορέξεις του, με αυστηρό βεβαίως ύφος, δημιουργούσε τρικυμία, θαλασσοταραχή και φουρτούνα, ενώ σαν ήταν γαλήνιος, προσέφερε ηρεμία και γαλήνη σε όσους του έκαναν τα χατίρια. Χαρακτηριστικό σύμβολό του ήταν η τρίαινα, ενώ με το άρμα του κουβαλούσε τις Νηρηίδες, και τις Σειρήνες, που συνοδεύονταν από πρόσχαρες συντροφιές δελφινιών. Στην περίφημη διαμάχη του με τη θεά Αθηνά έχασε την κυριαρχία των Αθηνών, παρ’ ότι με το σύμβολο της ισχύος του, την τρίαινα, έκανε να αναβλύζει αλμυρό – θαλάσσιο ύδωρ από μια πηγή στο χώρο του Ερεχθείου. Όμως, οι Κριτές προτίμησαν την προσφορά της θεάς Αθηνάς, την ελιά, και εκείνος απ’ τον θυμό του πλημμύρισε όλο το – παρά την Ελευσίνα – Θριάσιο πεδίο.
Στην υπηρεσία του είχε τους πιστούς προς αυτόν θεούς: Νηρέα, Πρωτέα και Λαύκωνα. Λατρευόταν σε παραθαλάσσιες περιοχές του οικουμενικού ελληνισμού και βεβαίως στις αποικίες, όπως στην Ποσειδώνια της Κάτω Ιταλίας, αλλά και στα Ίσθμια, των οποίων λογιζόταν προστάτης θεός.
Άλλοι ξεχωριστοί μύθοι για τον Ποσειδώνα είναι η διαμάχη με τον αδελφό του τον Δία, ο οποίος διαχώρισε τον Όλυμπο από τον Κίσαβο, διότι αυτοί οι περήφανοι ορεινοί όγκοι διαρκώς φιλονικούσαν, οπότε σε αντιδιαστολή ο Ποσειδώνας δημιούργησε τα στενά των Τεμπών. Αυτό βεβαίως το έπραξε για χάρη του Πηνειού, που ήταν γιος του, και έτσι θέλησε να ικανοποιήσει τη μεγάλη του επιθυμία να βλέπει την πολύμορφη θαλάσσια επικράτεια του κραταιού πατέρα του Ποσειδώνα. Αλλού λέγεται πως ο Δίας δεν μπορούσε να ακούει τους κάθε τσακωμούς των δύο παρακείμενων βουνών και με βροντή τους χώρισε, κάνοντας έτσι την χάρη στον Ποσειδώνα και να απαλλαγεί παράλληλα από την γκρίνια του Όλυμπου και του Κίσσαβου για το ποιός ρίχνει το χιόνι και ποιός τη βροχή.
Από την άλλη, η Αμφιτρίτη ήταν η γυναίκα του και συνάμα βασίλισσα της θάλασσας, την οποία ερωτεύτηκε και την έκλεψε από τον πατέρα της, το βασιλιά Βασάλτη, μεταμορφώνοντάς την σε προβατίνα, και από τη συνεύρεσή τους προέκυψε το Κριάρι με το περίφημο χρυσόμαλλο δέρας.
Ο Ποσειδώνας, σύμφωνα με τους μύθους, είχε περιπέτειες απ’ τα γεννοφάσκια του, από τότε δηλαδή που τον γέννησε η μάνα του η Ρέα και κινδύνευε από τον πατέρα του τον Κρόνο, ο οποίος λυσσωδώς κατασπάρασσε τα παιδιά του. Η Ρέα για να τον προστατέψει από την μανία του πατέρα του Κρόνου κάλεσε τους Κουρήτες που με τις κραυγές τους κάλυπταν το κλάμα του. Έχοντας ο Ποσειδώνας ψυχικά – ψυχολογικά ταραγμένα τα παιδικά χρόνια, από τις κακίες που υπέστη, τις έβγαλε μεγάλος, δημιουργώντας προβλήματα στους περί αυτόν και σ’ όσους δεν τον αποδέχονταν.
Την τρίαινα, το περίφημο σκήπτρο της μεγάλης του δύναμης, του την χάρισαν οι Κύκλωπες κατά την Τιτανομαχία. Στη μοιρασιά του κόσμου μεταξύ των Ολύμπιων θεών, ο Δίας κληρώθηκε τον Ουρανό, ο Άδης – Πλούτωνας πήρε τη διοίκηση του βασιλείου του Κάτω Κόσμου, και ο Ποσειδώνας το παλάτι της θάλασσας, στο οποίο οι παλαιοί υδάτινοι θεοί Νηρέας, Πρωτέας και Λαύκωνας έγιναν υπάλληλοι και υποχείριά του. Άλλοι μύθοι θέλουν την Εύβοια να σχηματίζεται από το οργισμένο ποσειδώνιο χτύπημα της τρίαινας στη ράχη της Λυκανίας γης, οπότε ξεχώρισαν από αυτήν η Εύβοια, η Κύπρος και η Σαρδηνία…
Το ότι ο Ποσειδώνας οργιζόταν εύκολα και επέβαλε σκληρές τιμωρίες, φαίνεται και στην περίπτωση του βασιλιά της Κρήτης Μίνωα, όταν αυτός αθέτησε την υπόσχεσή του για τη θυσία ενός λευκού ταύρου, και έκαμε τη βασίλισσα συμβία του για τιμωρία να γεννήσει ένα τερατόμορφο ον, τον τρομερό Μινώταυρο. Όμως, και τα παιδιά του ήταν κακά, όπως ο Κύκλωπας τον οποίο τύφλωσε ο Οδυσσέας, τιμωρώντας τον και για τη συμπεριφορά του προς τους συντρόφους του, αλλά και για τα οργισμένα κύματα του πατρός Ποσειδώνα, και η μνησικακία του, που επί δέκα έτη ταλαιπωρούσαν τον Οδυσσέα, στις πολυκύμαντες θάλασσες της Μεσογείου.
Κι άλλη μεγάλη του οργή, που του αποδίδεται, ήταν αυτή για τον καταποντισμό της Ατλαντίδος, έπειτα από τη μεγάλη έκρηξη του ηφαιστείου της Σαντορίνης.
Ένας άλλος αξιομνημόνευτος μύθος είναι αυτός της ένωσής του, με την απελπισμένη Δήμητρα, που ο Πλούτωνας της είχε κλέψει την κόρη και την είχε μεταφέρει στον Άδη. Δηλαδή εκείνη, για να τον αποφύγει, μεταμορφώθηκε σε φοράδα, ενώ ο χθόνιος θεός σε άλογο. Που προέκυψε η κόρη τους γέννημα της ένωσής του και αποκαλυπτόταν μόνο σε όσους μετείχαν στα Μυστήρια, όπως το βλέπουμε και στα Ελευσίνια με μάνα και κόρη Δήμητρα – Περσεφόνη να πρωταγωνιστούν και αυτή ήταν η Δέσποινα που την βρίσκουμε σε ναό στα Λυνόσουνα της Αρκαδίας.
Θεός με ανθρώπινα χαρίσματα και κακίες ο Ποσειδώνας κυρίαρχος των θαλασσών, και με αρμοδιότητες να προσφέρει ισορροπία στην θάλασσα, στη φύση και να ελέγχει την δράση των σεισμών και των ηφαιστείων.
Ο Ποσειδώνας λατρευόταν καθ’ όλη τη μακραίωνη ελληνική αρχαιότητα, αλλά και κατά τη ρωμαϊκή εποχή. Αντιθέτως, οι Βυζαντινοί τον δαιμονολόγησαν, λέγεται πως για θεμέλια του χριστιανικού ναού της προστάτιδας της πόλης της Χαλκίδας της Αγίας Παρασκευής υπήρχε ναός του Ποσειδώνα.
Ποσειδώνας ο όγδοος πλανήτης του ηλιακού μας συστήματος.