Οδός Σκαλκώτα.(Κάστρο. Από το 1992.)
Σκαλκώτας Νίκος (1904 Χαλκίδα – 1949 Αθήνα): Κορυφαίος Έλληνας και διεθνούς ακτινοβολίας συνθέτης και βιολονίστας. Ο προπάππους του, ήταν βιολονίστας, ο πατέρας του φλαουτίστας, είχε να κληρονομήσει. Με καταγωγή από την Τήνο οι γονείς του, εκείνος γεννήθηκε στην Χαλκίδα.
Τις μουσικές του σπουδές τις ξεκινά στα πέντε του χρόνια στη Χαλκίδα. Σαν το παιδί θαύμα το 1914 εγγράφεται στο Ωδείο Αθηνών, κάνοντας σπουδές στο βιολί. Αποφοιτά το 1920, λαμβάνοντας το χρυσό μετάλλιο και μαζί υποτροφία για το εξωτερικό. Το 1921 εγγράφεται στην Ανώτατη Μουσική Ακαδημία του Βερολίνου, όπου τελειοποιεί τις σπουδές του στο βιολί, τη δωδεκατονική μουσική κλίμακα, και τη σύνθεση έργων κλασικής μουσικής. Φορτωμένος πλέον πρωτοποριακών μουσικών αντιλήψεων και γνώσεων, εγκαθίσταται στην Αθήνα το 1933, όμως το συντηρητικό κλίμα της εποχής του δεν τον αποδέχεται δεν τον βοηθάει, τον παραγκωνίζει, φροντίζοντας να του προσφέρει μια δευτερεύουσα θέση βιολονίστα στην Κρατική ορχήστρα Αθηνών. Παράλληλα, δημιουργεί μουσικές συνθέσεις κλασικού ρεπερτορίου, οι περισσότερες των οποίων δεν εκτελέστηκαν όσο ζούσε. Από το μουσικό του έργο μεγάλο σε ποσότητα και ποιότητα, αλλά δυσνόητο, λόγου του μουσικού επιπέδου, και λόγου του ότι οι προτεραιότητες της ζωής ήταν άλλες. Αριθμεί περί τις 150 συνθέσεις, να ξεχωρίζουν και γράφηκαν το 1944-45 όπως: Η Επιστροφή του Οδυσσέα, τα Δέκα Σκίτσα, για ορχήστρα εγχόρδων, 32 κομμάτια για πιάνο, και η μετασκευή σε κλασικούς μουσικούς δρόμους, τριάντα έξι παραδοσιακών ελληνικών χορών (τσάμικων, κρητικών, πελοποννησιακών),που συνέθεσε στα τελευταία χρόνια. Τα έργα του βγάζουν νεύρο, θυμό πρωτόγονα συναισθήματα.
Προικισμένος, νέος, και χαρισματικός με σπάνια πνευματικά προσόντα ο Σκαλκώτας ήταν επόμενο να μην γίνεται εύκολα αποδεκτός και αρεστός από τους ομότεχνούς του συντηρητικούς, πράγμα που δε συνέβη όμως από το διάσημο Αρχιμουσικό Δημήτρη Μητρόπουλο, που είχε το σθένος να τον στηρίξει, και ο οποίος αγκάλιασε την σημαντικότητα και μοναδικότητα του σκαλκωτικού έργου από την πρώτη στιγμή της εμφάνισής του.
Ήταν άπαιχτος, λίγοι και ανεπαρκείς για τα προχωρημένα έργα της εποχής οι εκτελεστές, αργότερα αποδόθηκαν από ανεγνωρισμένους σολίστες.
Δεν συμβιβαζόταν με την τότε πραγματικότητα, διότι ήταν δημιουργός με σπάνια διορατικότητα με άγνωστες και απρόσιτες συνθέσεις. Επειδή δεν θήτευσε στον στρατό δεν του χορηγούσαν διαβατήριο να πάει στην Γερμανία που επιθυμούσε για να αναβαθμίσει τα έργα του.
Ο Σκαλκώτας αποβίωσε το 1949 πάμφτωχος σε ηλικία 45 μόλις χρονών, από αμελημένη περιπλοκή περισφιγμένης κήλης, χωρίς να δει τις προσωπικές του φιλοδοξίες να δικαιώνονται και δίχως να αντικρίσει την ανατολή των ματιών του δευτερότοκού του γιου, που έμελλε να γεννηθεί λίγο μετά, και να πάρει, το όνομα του πατέρα του.
Αναμφίβολα, ο Νίκος Σκαλκώτας αποτελεί ένα νέο κεφάλαιο στην κλασική μουσική και το έργο του -με αμετάκλητους άξονες ήρθε σε αντιπαράθεση με το κατεστημένο- σήμερα μελετάται διεθνώς και παρουσιάζεται από τις μεγαλύτερες ορχήστρες του κόσμου. Στο Μέγαρο Μουσικής των Αθηνών υπάρχει αίθουσα πολλαπλών χρήσεων του Νίκου Σκαλκώτα με 400 θέσεις. Οι φίλοι της Εταιρείας Σκαλκώτα είναι εκείνοι που στηρίζουν το διασωθέν παγκόσμιας κλάσης έργο του, που παίζεται από διάσημους συνθέτες. Αυτή η μεγάλη παγκόσμια ιδιοφυία που αναγνωρίστηκε δυστυχώς μετά θάνατον, μετά από την σύντομη ζωή του, την πολύμορφη αυτή μορφή της μουσικής την γνωρίζουν τόσο λίγοι, τόσο λίγο. Σκαλκώτας, είναι εθνικό κεφάλαιο, και είμαστε υπερήφανοι για το έργο του.