Οδός Σκύρου. (Από το 1959)
Σκύρος: Νησί του συμπλέγματος των Βόρειων Σποράδων, που παλαιότερα λεγόταν Πελασγία, και ανήκει διοικητικά στο νομό Εύβοιας. Νησί πετρώδες –και πιθανόν Σκύρος να σημαίνει- άγονο νησί.
Αναφορές για το νησί έχουμε από την εποχή των ομηρικών επών, που γίνεται λόγος για την αμφίεση του Αχιλλέα με γυναικεία ενδύματα, γεγονός το οποίο οφείλεται στις μηχανορραφίες της μητέρας του Θέτιδας, μέσω των οποίων κρυβόταν, και θ’ απέφευγε τη στράτευσή του για τον επερχόμενο τρωικό πόλεμο. Έτσι, θα γλίτωνε από τις προβλέψεις της χρησμοδοσίας του Μαντείου των Δελφών για το τραγικό τέλος, του μετέπειτα ήρωα. Παρ’ όλα αυτά, όμως, αποκαλύφθηκε μετά από ενέργειες του πονηρού και πολυμήχανου βασιλιά της Ιθάκης Οδυσσέα, που είχε σταλεί επίτηδες, ενώ όντας ‘’γυναίκα’’ – ο Αχιλλέας – χάζευε με το δόρυ του Οδυσσέα και αυτό ήταν η αφορμή ν’ αποκαλυφθεί. Στον Νεοπτόλεμο γιο του Αχιλλέα και της κόρης του σκληροτράχηλου πειρατή βασιλιά Σκύρο Λυκομήδη –Δηιδάμειας- παρέδωσε τα όπλα του πατέρα του -η μητέρα του – για να πάει στην Τροία, αργότερα προτού τελειώσει ο πόλεμος, για να νικήσουν τους Τρώες, σύμφωνα με τους χρησμούς. Χρόνους μετά, στα -470, ο Κίμων ο Αθηναίος μετέφερε στην Αθήνα τα οστά του –δολοφονηθέντα απ’ το Λυκομήδη– Θησέα και συνάμα εγκατέστησε στο νησί Αθηναίους αποίκους. Εδώ έζησαν όπως είδαμε ο Αχιλλέας, ο Λυκομήδης, ο Θησέας, ο Νεοπτόλεμος, ο καθένας με την δική του μυθική ιστορία. Ιστορικά ευρήματα δικαιολογούν την παρουσία πέραν των Πελασγών και της ναυτοκράτηρας Κρήτης με τον Ενυέα, και των κληρούχων της Αττικής.
Κατά τους κατοπινούς χρόνους το νησί είχε τύχη ανάλογη με αυτήν των άλλων ελληνικών τόπων του Αιγαίου και οι Τούρκοι από το 1538, όλοι αυτοί οι λαοί άφησαν κάτι από τον πολιτισμό τους που ενσωματώθηκε στις παραδώσεις του νησιού. Το 1770 η Σκύρος ελευθερώθηκε από τους Ορλωφικούς Ρώσους για 4 χρόνια.
Ερείπια των κλασικών χρόνων υπάρχουν στην περιοχή του βενετσιάνικου κάστρου, τμήματα των οποίων έχουν εντοιχιστεί εν μέρη. Το προβυζαντινό φρούριο – κάστρο του δεσπόζει στην κορυφή του βράχου, εκεί όπου παλαιότερα υπήρχε η Ακρόπολη του -5ου αιώνα απ’ όπου έσπρωξε σύμφωνα με τον μύθο ο βασιλιάς Λυκομήδης τον γνωστό ήρωα της Αττικής Θησέα διότι πίστευε ότι συνωμοτούσε για τον θρόνο του.
Φημισμένο είναι το νησί για τα περίτεχνα σκυριανό κεντήματα και τα ξυλόγλυπτα χειροποίητα έπιπλα.
Η Σκύρος είναι έδρα του ομώνυμου δήμου του νομού της Εύβοιας σύμφωνα με το περιφερειακό σχέδιο Καλλικράτης, διαθέτει αξιόλογο αρχαιολογικό μουσείο με ευρήματα Πρωτοελλαδικής Μυκηναϊκής περιόδου, επίσης φιλοξενεί το ενδημικό είδος των μικρόσωμων ιππαρίων – πόνι που είναι προς εξαφάνιση. Τα μοναδικά πόνι, είναι σήμα κατατεθέν της Σ. Οι κάτοικοί του από παλαιά να μην πω απ’ τα χρόνια του Νεοπτόλεμου που βοσκούσαν πρόβατα όταν συνάντησε ο Οδυσσέας τον Αχιλλέα, αλλά και οι τσοπαναραίοι που ντύνονται τις Απόκριες με τα πολλά κουδούνια μαρτυρούν την τσελικάτο = σκάρος [νυχτερινή βοσκή προβάτων ] επονομαζόμενη = σκύρο. Σήμερα πρωτίστως ασχολούνται με την κτηνοτροφία την αλιεία και τη γεωργία. Έχει παρατηρηθεί πως η Χώρα είναι κτισμένη σε απάγκιο μέρος και χωρίς πόρτες, να μη τις βλέπει ο βοριάς, όπως βέβαια συμβαίνει σ’ όλα τα αιγαιοπελαγίτικα νησιά, και φυσικά να μη βλέπεται από την θάλασσα, από τους πειρατές, του εξωμότη γενίτσαρου Μπαρμπαρόσα. Επίσης όλα τα αιγαιοπελαγίτικα νησιά δεν έχουν σκεπές με κεραμίδια, λόγω των σφοδρών ανέμων. Ο τουρισμός είναι πιο πολύ με ντόπιους περιηγητές. Είναι τυχαίο που τα νησιά των Σποράδων αρχίζουν από σίγμα; Σκιάθος, Σκόπελος, Σκύρος;