Οδός Σύμης. (Από το 1976}
Σύμη: Βραχώδες, άνυδρο και άγονο νησί του συμπλέγματος των Δωδεκανήσων στο Ν.Α. Αιγαίο, στον μικρασιατικό κόλπο Σεμπεκί [τουρκ], 3.7 μίλια από την μικρασιατική ακτή. Κάρες, Φοίνικες, Δωριείς, και τα περισσότερα χρόνια ανήκε στους Ρόδιους. Συμμετείχε στον Τρωικό πόλεμο με 3 καράβια με τον βασιλιά Νηρέα. Γνωστό από την αρχαιότητα ως Αίγλη και Μεταποντίδα, όπως σημειώνει και ο γεωγράφος Στράβων, και Σύμη απ’ την σύζυγο του πρώτου κατοίκου ναυπηγού της Αργούς Γλαύκου. Στα 1309 οι Ιππότες κατακτητές της την αποκαλούν Σώμα. Δύο αιώνες μετά (το 1523) καταλαμβάνεται από τους Τούρκους όπου ήταν σε ημιαυτονομία και είδε ημέρες δόξας, στα 1912 περνά στους Ιταλούς και στην αφάνεια, το 1947 υπογράφεται το πρωτόκολλο παράδοσης και το 1948 ενώνεται επίσημα με την Ελλάδα. Με πολλές νησίδες – βραχονησίδες, και με πολλά ξωκλήσια, 140 τον αριθμό να διαμορφώνουν την εικόνα της μικρής σε έκταση Σ. Από παλιά ήταν νησί με ναυπηγική παραγωγή, και με αναπτυγμένη σπογγαλιεία.
Η Χώρα -πόλη- της Σύμης είναι έδρα του ομώνυμου δήμου, διαθέτει γραφικά αρχοντικά με νεοκλασικά χαρακτηριστικά γνωρίσματα, και το κάστρο των Ιπποτών να δίνουν ένα ιδιαίτερο χρώμα στο νησί, γιαυτό και ανακηρύχτηκε προστατευόμενος χώρος. Για την Ελλάδα αποτελεί γεωστρατηγική θέση κάθ’ότι μπορεί και ελέγχει τόσο την θαλάσσια υφαλοκρηπίδα, όσο και την αποκλειστική οικονομική ζώνη [ΑΟΖ].