Οδός Βενέζη. ( Γηροκομείο. Από το 1988)

Βενέζης Ηλίας (1904 Κυδωνιές, το σημερινό Αϊβαλή της Μ. Ασίας – 1973 Αθήνα): Ηλίας Μέλλος ήταν το πραγματικό του όνομα. Υπήρξε πεζογράφος απ’ τους σημαντικότερους της λαμπρής της γενιάς του 1930.
Οι Τούρκοι εκπατρίζουν την οικογένειά του το 1914 κατά τον Α’ παγκόσμιο πόλεμο. Το 1922 τον εντάσσουν στα εργατικά τάγματα της Τουρκίας, τον εξαπέστειλαν στην Ανατολία, και η περιπέτειά αυτή του αποτυπώθηκε στο πρώτο του έργο, το «Νούμερο 31328». Μ όλα τα ανεξίτηλα που χαράχτηκαν στη μνήμη του, περιγράφοντας πως σώθηκε ως 23ος απ’ τους 300 συλληφθέντες, και το τι βίωσε κατά τη διάρκεια της μακράς ομηρίας του, ήταν η ταυτότητα ενός παιδιού 18 χρόνων που ο άνθρωπος ήταν ένα νούμερο τόσο στην παραφροσύνη της τούρκικης ταχτικής απέναντι στις μειονότητες, όσο και στην ζωή. Εκπατρίζεται οριστικά από τη γη της Ιωνίας το 1923 στην Μυτιλήνη. Το 1924 δημοσιεύεται το ‘’Νούμερο’’ σε τοπική εφημερίδα και γίνεται γνωστός. Εργάστηκε ως υπάλληλος της Τράπεζας της Ελλάδος από το 1930 έως το 1957. Την περίοδο αυτή γνωρίζεται με το συγγραφέα Στρατή Μυριβήλη που τον θαυμάζει Το 1932 πηγαίνει στην Αθήνα. Στην κατοχή του 1940 από τους Ιταλούς φυλακίζεται και απ’ αυτήν του την εμπειρία προκύπτει το θεατρικό έργο «Μπλόκο». Παράλληλα, έγραφε σε εφημερίδες και περιοδικά, όπου τους καυτηρίαζε. Διατέλεσε υπάλληλος στην ελληνική ραδιοφωνία, και Διευθυντής της Λυρική Σκηνής. Εκλέχθηκε μέλος της Ακαδημίας Αθηνών το 1973 που ήταν μια σημαντική θέση.
Πολλά τα έργα του, που αναφέρονται είτε στην Αιολική γη του χαμένου παραδείσου των παιδικών του χρόνων, είτε στη διαβίωσή του στην Ελλάδα. Στο πέρασμα μιας ζωής από την μια πλευρά του Αιγαίου στην άλλη όπου κάπου έγραφε ‘’το Αιγαίο που μας ένωνε τώρα μας χωρίζει’’.
Στο έργο «Γαλήνη» περιγράφει τα χιτλερικά βασανιστήρια. Σκύβει στις δυστυχίες του ανθρώπου που δυστυχεί. Πολλά τα έργα του που διασώθηκαν και έγιναν και θεατρικές επιτυχίες. Άλλα μεταφράστηκαν και σε ξένες γλώσσες. Τα, «Άνεμος», «Αιγαίο», «Αρχιπέλαγος», «Ωκεανός», «Αργοναύτες» και «Μικρά Ασία» είναι κάποια από αυτά. Για τις λογοτεχνικές του υπηρεσίες το Ελλ. κράτος του απένειμε το βραβείο λογοτεχνίας.
Στο έργο ‘’Η ζωή εν τάφω’’ περιγράφει τον φόβο ενός φαντάρου να λέει ’’…εγώ δεν μπορώ να σκοτώσω, εγώ βλέπω αίμα και πιστεύω πως είναι δικό μου κι παγώνω.’’