Οδός Ζαλόγγου.
Ζάλογγο: Ιστορικό και θρυλικό βουνό της Ηπείρου, βόρεια της Πρέβεζας, συνέχεια του Σουλίου. Η ονομασία του σχετίζεται με τη λέξη λόγγος, που σημαίνει δασώδης περιοχή.
Οι Σουλιώτες διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο στον Αγώνα της Ανεξαρτησίας κατά των Τούρκων, αρχής γενομένης το 1803 όταν ο Αλή πασάς παρασπονδώντας στην ομαλή Συνθήκη Διαφυγής, διέταξε να κλείσουν τους δρόμους διαφυγής, παρ’ ότι τους είχε υποσχεθεί το αντίθετο ότι δεν θα τους ενοχλήσει. Κάποιες φάρες κατάφεραν και έφυγαν, άλλες δυστυχώς. Και τότε, οι ανυπότακτες Σουλιώτισσες, προτιμώντας το θάνατο και την αξιοπρέπεια από την ατίμωση, λέει ο μύθος, πρώτα έριχναν τα παιδιά τους στο γκρεμό και μετά (χορεύοντας τον περίφημο χορό του ‘’Ζαλόγγου’’ με το «Έχετε γεια βρυσούλες, λόγγοι βουνά ραχούλες») έπεφταν και οι ίδιες, γράφοντας με την αυτοθυσία τους τη χρυσή ιστορία του Ζαλόγγου. Ήταν 18 Δεκεμβρίου του 1803, όταν οι σπαρακτικές τους φωνές αντιλαλούσαν στα σουλιώτικα φαράγγια, αφυπνίζοντας τους υπόδουλους Έλληνες. Στον τόπο αυτό το 1940 στήθηκε προς τιμήν των 60 γυναικών, που έπεσαν στον γκρεμό, ένα επιβλητικό μνημείο. Αυτό δείχνει ένα σύμπλεγμα γυναικών που χορεύουν, και είναι έργο του γλύπτη Γ. Ζογγολόπουλου. Ύμνος στις Σουλιώτισσες.
Έχε γεια καημένε κόσμε/έχε γεια γλυκιά ζωή/ και συ γλυκιά πατρίδα /έχε γεια παντοτινή. Στη στεριά δεν ζει το ψάρι/ ούτε ανθός στη αμμουδιά/ και οι Σουλιώτισσες / δεν ζούνε δίχως την λευτεριά.