Ο Κωνσταντίνος Καλλίας γεννήθηκε στην Χαλκίδα στις 9 Ιουλίου 1901 και πέθανε στην Αθήνα στις 7 Απριλίου 2004, ήταν πολιτικός (διετέλεσε υπουργός, βουλευτής και ευρωβουλευτής), συγγραφέας και συνδικαλιστής. Ήταν μέλος του Φιλολογικού Συλλόγου «Παρνασσός», της Δημοκρατικής Νεολαίας και διευθύνων σύμβουλος του Συνεταιρισμού Αμπελοκτημόνων Χαλκίδας και του Εθνικού Ωδείου.

Κάθοδος στην πολιτική

Στις 15 Δεκεμβρίου 1935, υπήρξε συνιδρυτής του Εθνικού Ενωτικού Κόμματος μαζί με τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο. Το 1946 εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής Εύβοιας. Την περίοδο 1946-1951, διετέλεσε κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος και αναπληρωτής του αρχηγού του ΕΕΚ, Παναγιώτη Κανελλόπουλου. Το 1949, έγινε μέλος της Συμβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης. Αργότερα συμμετείχε στη Διεθνή Κοινοβουλευτική Διάσκεψη του Λονδίνου. Ήταν Υφυπουργός (1952) στην κυβέρνηση Παπάγου και Υπουργός Δικαιοσύνης (1958). Το διάστημα 1975-1976 διετέλεσε αντιπρόεδρος, αναπληρωτής του Κωνσταντίνου Καραμανλή, στη ΝΔ. Τον Οκτώβριο του 1981, εξελέγη ευρωβουλευτής με το ψηφοδέλτιο της ΝΔ. Το 1982 εξελέγη πρώτος αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος.

Τιμές

Την 1η Νοεμβρίου του 1995, ακριβώς 50 χρόνια από τότε που ανέλαβε για πρώτη φορά αξίωμα υπουργού, τιμήθηκε από τον πρόεδρο της Βουλής, Απόστολο Κακλαμάνη,
με το αργυρό μετάλλιο της 150ετίας του πολιτεύματος της χώρας. Τον Ιούλιο του 1997, του απονεμήθηκε από τον πρόεδρο της Δημοκρατίας το παράσημο «Μεγαλόσταυρος Τάγματος Φοίνικος».
Συνέγραψε πολλά βιβλία και άρθρα.

Πέθανε πλήρης ημερών, το 2004, και έχοντας μπει στο βιβλίο των ρεκόρ Γκίνες, ως ο γηραιότερος συγγραφέας που εξέδωσε την αυτοβιογραφία του. Κηδεύτηκε στο Πρώτο Νεκροταφείο Αθηνών.

Γραφείο Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας Δήμου Χαλκιδέων