Προσωπικότητες

 

Konstantinos_Kallias_Chalkida_Xalkida


Ο Κωνσταντίνος Καλλίας γεννήθηκε στην Χαλκίδα στις 9 Ιουλίου 1901 και πέθανε στην Αθήνα στις 7 Απριλίου 2004, ήταν πολιτικός (διετέλεσε υπουργός, βουλευτής και ευρωβουλευτής), συγγραφέας και συνδικαλιστής. Ήταν μέλος του Φιλολογικού Συλλόγου «Παρνασσός», της Δημοκρατικής Νεολαίας και διευθύνων σύμβουλος του Συνεταιρισμού Αμπελοκτημόνων Χαλκίδας και του Εθνικού Ωδείου.


Κάθοδος στην πολιτική

Στις 15 Δεκεμβρίου 1935, υπήρξε συνιδρυτής του Εθνικού Ενωτικού Κόμματος μαζί με τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο. Το 1946 εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής Εύβοιας. Την περίοδο 1946-1951, διετέλεσε κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος και αναπληρωτής του αρχηγού του ΕΕΚ, Παναγιώτη Κανελλόπουλου. Το 1949, έγινε μέλος της Συμβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης. Αργότερα συμμετείχε στη Διεθνή Κοινοβουλευτική Διάσκεψη του Λονδίνου. Ήταν Υφυπουργός (1952) στην κυβέρνηση Παπάγου και Υπουργός Δικαιοσύνης (1958). Το διάστημα 1975-1976 διετέλεσε αντιπρόεδρος, αναπληρωτής του Κωνσταντίνου Καραμανλή, στη ΝΔ. Τον Οκτώβριο του 1981, εξελέγη ευρωβουλευτής με το ψηφοδέλτιο της ΝΔ. Το 1982 εξελέγη πρώτος αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος.


kallias-2Τιμές

Την 1η Νοεμβρίου του 1995, ακριβώς 50 χρόνια από τότε που ανέλαβε για πρώτη φορά αξίωμα υπουργού, τιμήθηκε από τον πρόεδρο της Βουλής, Απόστολο Κακλαμάνη,
με το αργυρό μετάλλιο της 150ετίας του πολιτεύματος της χώρας. Τον Ιούλιο του 1997, του απονεμήθηκε από τον πρόεδρο της Δημοκρατίας το παράσημο «Μεγαλόσταυρος Τάγματος Φοίνικος».
Συνέγραψε πολλά βιβλία και άρθρα.


Πέθανε πλήρης ημερών, το 2004, και έχοντας μπει στο βιβλίο των ρεκόρ Γκίνες, ως ο γηραιότερος συγγραφέας που εξέδωσε την αυτοβιογραφία του. Κηδεύτηκε στο Πρώτο Νεκροταφείο Αθηνών.


Γραφείο Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας Δήμου Χαλκιδέων

 

Kallia_Chalkida_Xalkida


portrait1highΗ Ελένη Καλλία , νομικός, ηθοποιός και συγγραφέας έλκει την καταγωγή της από τη Χαλκίδα (ανηψιά του Κωνσταντίνου Καλλία, πρώην υπουργού Εύβοιας). Είναι πτυχιούχος της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, απόφοιτος της Δραματικής Σχολής Πέλου Κατσέλη και μέλος της Εθνικής Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών. Εργάζεται ως ηθοποιός στο θέατρο και στην τηλεόραση από το 1972 και διδάσκει τη Θεατρική και Ρητορική Τέχνη από το 1997. Eχει εκδώσει τα βιβλία “Θέλω να μάθω περισσότερα για σας” (Εκδόσεις Παπαζήση), “Η ζωή ενός θεάτρου είναι σαν παραμύθι” (Εκδ. ΑΜΜΟΣ), “Τα φωτισμένα παράθυρα διηγούνται ιστορίες” (Εκδ. Καστανιώτη), “Οι Δέκα Λέξεις που θεμελίωσαν τον Δυτικό Πολιτισμό” (Εκδ. Παπαζήση), “Η Ρητορική Τέχνη στην καθημερινή ζωή ή οι αγαπημένοι της Πολύμνιας” (Εκδ. Παπαζήση).


Έλαβε μέρος στα σήριαλ:
“Μεθοριακός σταθμός” (1974-1976), “Καταδίωξη” (1977), “Άννα Χ” (1984), “Χωρίς φλας” (1986), “Φανή” (1989), “Λίστα γάμου” (2003), “Μετράω στιγμές” (2004), “Μου λείπεις” (2005),
“Μαργαρίτα” (2006),”Singles” (2006-2007), “Εξαφάνιση” (2007-2008), “Steps” (2010-2011).
“Βασιλιάδες” (2012-2013).


stathmoshighΣυμμετείχε στην ταινία “ΟΧΙ”,του Ken McMullen ,που προβλήθηκε στην Ταινιοθήκη της Ελλάδας τον Οκτώβριο του 2013.
Στην ταινία αυτή που αναφέρεται στην σημερινή θέση της Ελλάδας αλλά και στην διαχρονική της πνευματικότητα,ερμήνευσε μονολόγους από τραγωδίες του Σοφοκλή και ποιήματα του Καβάφη.
Οι ηθοποιοί που έλαβαν μέρος ήταν κυρίως από την Αγγλία και τη Γαλλία ( Jhon Shrapnel ,Lex Shrapnel ) κ.α.


Στο Θέατρο Έπαιξε πρώτος ρόλους πλάι στο Μάνο Κατράκη, τον Πέτρο Φυσσούν, την Άννα Συνοδινού, την Έλσα Βεργή, το Μίμη Φωτόπουλο, το Νίκο Χατζίσκο σε έργα Λόρκα, Γκόρκυ, Πρίσλεϋ, Ράττιγκαν, Νόελ Κάουαρντ, Ρόμπερτ Πάτρικ.

Συμμετείχε σε παραγωγές του Σύπου Ευαγγελάτου και του Σωκράτη Καραντινού με το Εθνικό Θέατρο στην Επίδαυρο.


sizigoihighΈχει εκδώσει πέντε βιβλία που έχουν κυρίως διδακτικό περιεχόμενο και αναφέρονται σε παιδιά αλλά όχι μόνο. Έχουν σαν αφετηρία το την τέχνη, την ελληνική ιστορία, το θέατρο και την μυθολογία.
“Θέλω να μάθω περισσότερα για σας”
Περιέχει συνεντεύξεις από 50 προσωπικότητες των Γραμμάτων και της Τέχνης.
Εκδόσεις ΠΑΠΑΖΗΣΗ, 1990

“Η ζωή ενός θεάτρου είναι σαν παραμύθι”
Αναφέρεται στην ιστορία του νεοελληνικού θεάτρου με άξονα το Εθνικό Θέατρο.
Εκδόσεις ΑΜΜΟΣ, 1995


theatro3b“Τα φωτισμένα παράθυρα διηγούνται ιστορίες”
Διακρίθηκε με το ΚΡΑΤΙΚΟ ΒΡΑΒΕΙΟ 1999.
Απευθύνεται σε παιδιά και περιγράφει την ελληνική ιστορία όπως την “είδε” το κτίριο της Βουλής από την εγκατάσταση του Όθωνα έως την ψήφιση ενός νόμου στην Ολομέλεια της Βουλής.
Εκδόσεις ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ, 1998

“Οι δέκα λέξεις”
Αναφέρεται στη γέννηση και τη σημασία των ελληνικών λέξεων που θεμελίωσαν τον Δυτικό Πολιτισμό: Μύθος, Έρως, Χάος, Αρμονία, Μυστήρια, Τραγωδία, Φιλοσοφία, Δημοκρατία, Ιστορία, Θεραπεία.
Εκδόσεις ΠΑΠΑΖΗΣΗ, 1998

“Η Ρητορική τέχνη στην καθημερινή ζωή”
Είναι ένα βιβλίο που φιλοδοξεί να σε κάνει να μπορεί ο λόγος σου να διεκδικεί, να συγκινεί, να πείθει.
Εκδόσεις ΠΑΠΑΖΗΣΗ, 2004


Γραφείο Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας Δήμου Χαλκιδέων

Hatziargyri_Eleni_Chalkida_Xalkida


Hatziargyri_Eleni_Chalkida_Xalkida_2Η Ελένη Χατζηαργύρη, το γένος Γαρυφαλλίδου, ήταν Ελληνίδα ηθοποιός του θεάτρου, αλλά και του κινηματογράφου και της τηλεόρασης. Γεννήθηκε στη Χαλκίδα στις 9 Νοεμβρίου 1923 και η οικογένειά της καταγόταν από την Κωνσταντινούπολη. Αν και δραματική ηθοποιός του Εθνικού Θεάτρου για μια ολόκληρη εικοσαετία, πρωτοεμφανίστηκε στο θέατρο Τέχνης, στο έργο Ρόσμερσχολμ του Ίψεν, όταν ακόμα σπούδαζε, με δάσκαλο τον Κάρολο Κουν. Σε όλη τη διάρκεια της καριέρας της ο αυτοσεβασμός, η συνέπεια και το πάθος για γνώση και εξέλιξη, ήταν αυτά που τη χαρακτήριζαν, και δεν είναι τυχαίο ότι εργάστηκε δίπλα στα μεγαλύτερα ονόματα του ελληνικού θεάτρου.


YE1962_08_PH015_scΣτον κινηματογράφο πρωτοεμφανίστηκε το 1946, ενώ το 1952 πρωταγωνίστησε στην «Αγνή του Λιμανιού» του Γιώργου Τζαβέλλα, με συμπρωταγωνιστή τον Αλέκο Αλεξανδράκη και παραγωγή της Φίνος Φιλμ. Οι κριτικές που απέσπασε ήταν εξαιρετικές, αλλά ουσιαστικά παρέμεινε ηθοποιός του θεάτρου. Μετά το χωρισμό της με τον συγγραφέα Κώστα Χατζηαργύρη, συνδέθηκε με τον δραματικό ηθοποιό Νίκο Τζόγια, με τον οποίον έγιναν καλλιτεχνικό ζευγάρι, με εξαιρετικά δείγματα ερμηνείας δίπλα στην Παξινού και τον Μινωτή. Το 1966 παντρεύτηκε με τον επιχειρηματία Κώστα Λίβα.


Hatziargyri_Eleni_Chalkida_Xalkida_3Από τη δεκαετία του ‘50 έπαιζε κατά καιρούς στο Εθνικό Θέατρο, αλλά από το 1962 και ως το 1981 έγινε η μόνιμη πρωταγωνίστρια του Εθνικού θεάτρου, συνεργαζόμενη για πολλά χρόνια με τον μεγάλο δάσκαλο Δημήτρη Ροντήρη, σε εξαιρετικές ερμηνείες, ιδιαίτερα στο αρχαίο δράμα. Οι θεατρικοί τύποι μέσα από τους οποίους η Ελένη Χατζηαργύρη διέπρεψε και καθιερώθηκε ως κορυφαία δραματική ηθοποιός ήταν το αρχαίο δράμα και το κλασικό ρεπερτόριο. Από τους πρώτους της ρόλους ήταν της Ιούς με τον Αλέξη Μινωτή στον Προμηθέα Δεσμώτη και της Masha στις Τρεις Αδελφές του Τσέχωφ (Anton Chekhov), το 1951, που αποτέλεσαν σταθμούς στην καριέρα της. Εκτός της μεγάλης κρατικής σκηνής, θα συμπρωταγωνιστήσει ως Αλίνα Σόλνες με τον Δημήτρη Χορν στο Αρχιμάστορας Σόλνες του Ιψεν, το 1983, και ως Άτοσσα με τον Αλέξη Μινωτή στη τραγωδία Πέρσες του Αισχύλου, το 1984. Από το 1987 συμμετείχε στο θίασο του Αμφιθέατρου του Σπ. Ευαγγελάτου, όπου η παρουσία της κορυφώθηκε με τον ρόλο της Κλυταιμνήστρας στην κατά Ευαγγελάτον ερμηνεία της τραγωδίας Ορέστεια του Αισχύλου, το 1990.


Hatziargyri_Eleni_Chalkida_Xalkida_4Δίδαξε με αφοσίωση και για πολλά χρόνια σε δραματικές σχολές και προσπάθησε να μεταδώσει το καλλιτεχνικό ήθος στους μαθητές της. Το 1985 εμφανίστηκε με την ίδια συνέπεια και στην τηλεόραση σε ποιοτική τηλεοπτική σειρά.


Ένα χρόνο πριν από το τέλος της ζωής της, στις 17-5-2003, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κωστής Στεφανόπουλος, την ανακήρυξε σε επίσημη τελετή, επίτιμο διδάκτορα του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Επίσης, ο Δήμος Χαλκιδέων την τίμησε με έκθεση φωτογραφίας της Ε. Χατζηαργύρη από το θέατρο και τον κινηματογράφο και, σε ειδική τελετή το Σάββατο 19 Ιουλίου 2003, με ομιλία από τη δημοσιογράφο Ροζίτα Σώκου με θέμα «Η προσφορά της Ε. Χατζηαργύρη στο Ελληνικό Θέατρο και τον Κινηματογράφο».


Πηγές: Αρχείο του Εθνικού Θεάτρου, ΕΡΤ
Γραφείο Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας Δήμου Χαλκιδέων

101160Hatziargyri_Eleni_Chalkida_Xalkida_5Hatziargyri_Eleni_Chalkida_Xalkida_6Hatziargyri_Eleni_Chalkida_Xalkida_8

Mixalis_Aslanis_Chalkida_Xalkida


aslanis-1-460x345Γεννήθηκε στη Χαλκίδα το 1951 ενώ οι γονείς του κατάγονταν από τη Σμύρνη. Σπούδασε στη σχολή Βακαλό στην Αθήνα σχέδιο και διακόσμηση. Ήταν από τους πρώτους Έλληνες σχεδιαστές που έφτιαξαν ατελιέ στο Κολωνάκι, το οποίο αργότερα μετέφερε στην Πλάκα. Είχε ιδιαίτερη προβολή από τα ελληνικά μέσα μαζικής ενημέρωσης τις δεκαετίες του ’80 και του ’90 και ιδιαίτερα την τηλεόραση καθότι ήταν ο πρώτος Έλληνας σχεδιαστής με διεθνή αναγνώριση καθώς είχε κάνει επιδείξεις στο εξωτερικό όπως στο Παρίσι, τη Νέα Υόρκη, τη Μόσχα, το Μονακό, την Κύπρο και αλλού. Ξεκίνησε την καριέρα του το 1974 τελείως αυτοδημιούργητος. Οι δημιουργίες του πόζαραν σε όλα σχεδόν τα εξώφυλλα των τότε ελληνικών περιοδικών και κέρδισαν τις καλύτερες κριτικές χάρη στις πετυχημένες και πολύ έθνικ επιρροές τους.


Mixalis_Aslanis_Chalkida_Xalkida_1Γρήγορα η δουλειά του πέρασε τα σύνορα της Ελλάδας με ατομικές ή ομαδικές επιδείξεις μαζί με σημαντικούς ξένους σχεδιαστές στο Παρίσι, το Μονακό, τη Μόσχα, την Κωνσταντινούπολη, την Κύπρο, το Μιλάνο, την Ρώμη, το Μπάρι, τον Καναδά. Στο Παρίσι αντιπροσώπευσε την Ελλάδα στο μεγάλο show, στην Avenue FOS, όπου συμμετείχαν οι καλύτεροι σχεδιαστές από όλο τον κόσμο, για τον εορτασμό των 25 χρόνων του Γαλλικού Pret a Porter.


Η έγκυρη και μεγάλης κυκλοφορίας γαλλική εφημερίδα «Liberation» παρουσίασε την εμπνευσμένη από το Βυζάντιο collection του, στη μεγάλη έκθεση μόδας IGEDO στο Dusseldorf, αποσπώντας τα πιο κολακευτικά σχόλια όλου του διεθνούς τύπου, ταυτόχρονα με τα εκτενή αποσπάσματα του CNN. Προσκεκλημένος του Δημάρχου της Φρανκφούρτης, παρουσίασε και εκεί τις μοναδικές του δημιουργίες, πλημμυρισμένες από Ελλάδα. Προσκεκλημένος της Πριγκίπισσας Καρολίνας του Μοναχό, συμμετείχε σε φιλανθρωπικό gala για τον Ερυθρό Σταυρό, παρουσιάζοντας και εκεί τη δουλειά του μαζί με παγκοσμίου φήμης σχεδιαστές.


Mixalis_Aslanis_Chalkida_Xalkida_2Στο Μπάρι της Ιταλίας του απονεμήθηκε το χρυσό κλειδί της πόλης, ενώ την collection του μετέδωσε απευθείας το γνωστό τηλεοπτικό κανάλι RAI. Προσκεκλημένος του Τουρκικού Υπουργείου Πολιτισμού παρουσίασε την collection του στην Κωνσταντινούπολη και στην Άγκυρα. Σχεδίασε τα ρούχα για τους υπαλλήλους του Αττικό Μετρό και του αερολιμένα «Ελ. Βενιζέλος».


Εκτός από ρούχα, ο σχεδιαστής συνεργάστηκε με μεγάλες εξαγωγικές μονάδες που πωλούν στην ελληνική και ξένη αγορά είδη σπιτιού, αξεσουάρ μπάνιου, ομπρέλες, εσώρουχα, αντρικά και παιδικά ρούχα με την υπογραφή του.

Απεβίωσε στις 28 Αυγούστου 2013.


Πηγή: protothema.gr
Γραφείο Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας Δήμου Χαλκιδέων

 

aslanis_30 1prjrxdktrnpmk--9

Malvina_Karali_Chalkida_Xalkida


malvina_dctvgr_430Αρθρογράφος, συγγραφέας, αρχισυντάκτρια, παρουσιάστρια σατυρικών δελτίων ειδήσεων, ακόμη και ρεμπέτισσα σε πάλκο για λίγους μήνες, η Μαλβίνα Κάραλη υπήρξε μια σαρωτική προσωπικότητα που αποτέλεσε σχολή για δημοσιογράφους και όχι μόνο. Γεννήθηκε στις 2 Φεβρουαρίου του 1954 στη Χαλκίδα ως Μαρία Ελένη Σακκά, φοίτησε στο Αρσάκειο όπου είχε επεισοδιακά μαθητικά χρόνια, σπούδασε κυβερνητική στο Παρίσι. Κείμενα της φιλοξένησαν η Απογευματινή, η Ελευθεροτυπία, το Φαντάζιο, τα Επίκαιρα, η Γυναίκα, το Κλικ, το Ο1, το Symblo του Επενδυτή.Τηλεοπτικά έχει αφήσει ιστορία κυρίως με τις απολύτως προσωπικές και ιδιοσυγκρασιακές συνεντεύξεις επωνύμων που έκανε στο Seven και βέβαια με τα σατυρικά δελτία ειδήσεων Malvina Line (ΣΚΑΪ), Malvina Hostess (Mega), Μalvina Rixten.


1malvina_doctvgr_430Παράλληλα, ως σεναριογράφος, τιμήθηκε με δύο κρατικά βραβεία σεναρίου για τις ταινίες «Ξένια»του Πατρίς Βιβάνκος και «Κρυστάλλινες Νύχτες» της Τ. Μαρκετάκη, ενώ συνεργάστηκε στα σενάρια των ταινιών «Αρχάγγελος του Πάθους»του Ν. Βεργίτση και «Ζωή Χαρισάμενη» του Π. Βιβάνκος.


Έγραψε τα βιβλία «Αθώος σαν αγαπημένος» (εκδ. Καστανιώτη), «Τα κορίτσια της Σαβάνα» (εκδ. Νεφέλη), «Πιο πολύ, πιο πολλοί» (εκδ. Αστάρτη), τη συλλογή δημοσιευμάτων «Ο έρωτας και άλλες πολεμικές τέχνες» από την περίοδο 1989-1996 (εκδ. Κάκτος) και σειρά πέντε βιβλίων μαγειρικής υπό τον γενικό τίτλο «Η κουζίνα της Μαλβίνας-Μαλβινέζικα» (εκδ. Αστάρτη). Επίσης, έγραψε την μυθιστορηματική βιογραφία της Αλίκης Βουγιουκλάκη («Γλυκό κορίτσι»).

Πέθανε στην Αθήνα τον Ιούνιο του 2002 .


πηγή: iefimerida.gr, star.gr
Γραφείο Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας Δήμου Χαλκιδέων

Malvina_Karali_Chalkida_Xalkida_1Malvina_Karali_Chalkida_Xalkida_2Malvina_Karali_Chalkida_Xalkida_3

 

sotiria_mpellou_Chalkida_Xalkida


epbelouΚορυφαία τραγουδίστρια του λαϊκού και ρεμπέτικου τραγουδιού. Γεννήθηκε στις 22 Αυγούστου 1921 στη Δροσιά (Δημ. Ενότητα Ανθηδόνας του Δήμου Χαλκιδέων). Ήταν μέλος εύπορης οικογένειας και η μεγαλύτερη από τα τέσσερα αδέλφια της. Είχε το όνομα του αγαπημένου της παππού, Σωτήρη Παπασωτηρίου, που ήταν παπάς στο Σχηματάρι. Στο πλευρό του, «ζυμώθηκε» από μικρή με τους εκκλησιαστικούς ήχους και τη βυζαντινή μουσική.


Τραγουδίστρια αποφάσισε να γίνει όταν είδε στον κινηματογράφο την ταινία «Η Προσφυγοπούλα» με τη Σοφία Βέμπο. Οι γονείς της, όμως, είχαν αντιρρήσεις κι έτσι σε ηλικία 17 ετών αποφάσισε να κατεβεί μόνη στην Αθήνα. Εκεί παντρεύτηκε τον Βαγγέλη Τριμούρα, ελεγκτή στα λεωφορεία, με τον οποίο είχε γνωριστεί όσο ήταν ακόμη στη Χαλκίδα. Ο γάμος τους κράτησε μόνο έξι μήνες και η Σωτηρία βρέθηκε στις φυλακές «Αβέρωφ», όταν στον τελευταίο τους καβγά του έριξε βιτριόλι στο πρόσωπο. Στο Εφετείο η ποινή της μειώθηκε από 3,5 χρόνια σε 6 μήνες και αφέθηκε ελεύθερη.


BELOU2Το μαρτύριο της συνεχίστηκε όταν επέστρεψε στο πατρικό της στη Χαλκίδα, καθώς οι δικοί της θεωρούσαν ότι τους ντρόπιαζε. Μην αντέχοντας το καθημερινό ξύλο, αποφάσισε να ξαναδοκιμάσει την τύχη της στην πρωτεύουσα. Καθώς η μέρα αυτού του ταξιδιού της συνέπεσε με την 28η Οκτωβρίου 1940, πέρασε όλη την περίοδο του πολέμου και τα χρόνια της Κατοχής κάτω από δύσκολες συνθήκες και κάνοντας διάφορες δουλειές. Ανάμεσα στα άλλα τραγουδούσε για ένα χαρτζιλίκι σε διάφορα ταβερνάκια, με μια κιθάρα που είχε αγοράσει στο μεταξύ.


Μετά την απελευθέρωση και αφού γνώρισε από κοντά την αγριότητα και τις διώξεις του Εμφυλίου, όντας ενεργό μέλος του αντάρτικου, την ανακάλυψε σε μια ταβέρνα των Εξαρχείων ο θεατρικός συγγραφέας Κίμων Καπετανάκης και τη σύστησε στο φίλο του Βασίλη Τσιτσάνη. Ο βάρδος του ρεμπέτικου ενθουσιάστηκε από τη φωνή της και της πρότεινε να μπουν μαζί στο στούντιο.Η επιτυχία των πρώτων της ηχογραφήσεων με τον αξέχαστο Τσιτσάνη («Συννεφιασμένη Κυριακή», «Τα Καβουράκια», «Όταν πίνεις στην ταβέρνα», «Κάνε λιγάκι υπομονή») την καθιέρωσε ως λαϊκή τραγουδίστρια, ενώ τα χρόνια 1948 – 1955 ήταν περιζήτητη ανάμεσα στους κορυφαίους συνθέτες. Μεταξύ άλλων, συνεργάστηκε με τους Γιάννη Παπαϊωάννου («Γύρνα στη ζωή την πρώτη», «Κάνε κουράγιο καρδιά μου», «Άνοιξε, άνοιξε»), Γιώργο Μητσάκη («Ο ναύτης», «Το σβηστό φανάρι»), Απόστολο Καλδάρα («Είπα να σβήσω τα παλιά»), Απόστολο Χατζηχρήστο, Μανώλη Χιώτη κ.ά.


Η καριέρα τηTsitsanis-Mpellouς γνώρισε μία κάμψη στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας ’60. Από το 1966, όμως, κέρδισε ξανά τη θέση της κορυφαίας ερμηνεύτριας του είδους, προχωρώντας σε πρωτοποριακές συνεργασίας με σύγχρονους έντεχνους συνθέτες: Μούτσης («Το φράγμα»), Σαββόπουλος («Το βαρύ ζεϊμπέκικο»), Ανδριόπουλος («Λαϊκά προάστια»), Κουνάδης («Δεν περισσεύει υπομονή»), Λάγιος («Λαός»), Ανδριόπουλος κ.ά. Παράλληλα, ξανατραγούδησε παλιά λαϊκά και ρεμπέτικα τραγούδια, από τα οποία την αγάπησε η νέα γενιά και τη στήριξε στις αδιάκοπες εμφανίσεις της στα λαϊκά κέντρα, στις μπουάτ της Πλάκας, καθώς και σε μεγάλες συναυλιακές και άλλες πολιτιστικές εκδηλώσεις.


Το Μάρτιο του 1993 ήρθε αντιμέτωπη με τα πρώτα σοβαρά προβλήματα υγείας, όταν εισήχθη επειγόντως στο νοσοκομείο «Σωτηρία» με βαριά αναπνευστική ανεπάρκεια και πνευμονικό εμφύσημα. Λίγο αργότερα, διαγνώστηκε ότι έπασχε από καρκίνο του φάρυγγα. Έχασε τη φωνή της και δύο ημέρες πριν τα 76 γενέθλιά της, στις 27 Αυγούστου 1997, άφησε την τελευταία της πνοή στο νοσοκομείο «Μεταξά» του Πειραιά.


Πηγή: sansimera.gr
Γραφείο Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας Δήμου Χαλκιδέων

Orestis_Makris_Chalkida_Xalkida


Orestis_Makris_Chalkida_Xalkida_4Γεννήθηκε στη Χαλκίδα το 1899 και πέθανε στην Αθήνα το 1975. Υπήρξε ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου. Στη αρχή της καριέρας του, ευδοκίμησε ως τενόρος της ελληνικής οπερέτας, μετά την παρακμή της όμως, μεταπήδησε στην επιθεώρηση. Διαθέτοντας μια θαυμάσια φωνή, έπλασε τον τύπο του μεθύστακα που στα νούμερά του κατέληγε να τραγουδάει καντάδες. Ο τύπος του μεθύστακα, του λαϊκού ανθρώπου που πίνει για να ξεχνά τους καημούς και τα βάσανα του κόσμου, προϋπήρχε ως παράδοση στο είδος αλλά ο Μακρής του έδωσε βάθος και κοινωνική καταγωγή.


Ο πατέρας του ήταν νηματουργός. Ο Ορέστης Μακρής εγκαταστάθηκε νεαρός στην Αθήνα και καθώς διέθετε μια πολύ ωραία φωνή, τενόρου, γράφτηκε στο Ωδείο Αθηνών, σπούδασε φωνητική μουσική και πρωτοτραγούδησε στην χορωδία Οικονομίδη στην γενέτειρά του. Ξεκίνησε την καλλιτεχνική ενασχόληση του το 1921 στη Νικομήδεια της Μικράς Ασίας, όπου βρέθηκε υπηρετώντας τη στρατιωτική του θητεία, ως οπλίτης της 11ης Μεραρχίας, και τραγούδησε για πρώτη φορά μπροστά σε ακροατήριο, που το αποτελούσαν συνάδελφοί του. Η πρώτη του εμφάνιση στη σκηνή, σαν λυρικός τραγουδιστής, έγινε το 1925 στο θίασο οπερέτας της Ροζαλίας Νίκα στην οπερέτα «Τρεις αγάπες» του Λέχαρ και συνέχισε στο θίασο του «Παπαϊωάννου». Το 1926 πήρε μέρος σε παραστάσεις του θεάτρου «Λούνα Παρκ», κοντά στους στύλους του Ολυμπίου Διός, μαζί με την Αλίκη Βεργοπούλου, το Μίμη Κοκκίνη και το Δημήτρη Βενιέρη. Το καλοκαίρι του 1929 συμμετείχε σε θίασο που πραγματοποίησε περιοδεία στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, μαζί με τους Αιμίλιο Βεάκη, Αλίκη και Κώστα Μουσούρη, Χριστόφορο Νέζερ και άλλους, όπου εμφανίστηκε για πρώτη φορά «μεθυσμένος» στη σκηνή.


Orestis_Makris_Chalkida_Xalkida_1Το 1931 πρωτοεμφανίστηκε στον κινηματογράφο στην ταινία «Ο μάγος της Αθήνας» του Αχιλλέα Μαδρά, ενώ το 1932 μεταπήδησε στο θέατρο πρόζας όπου εξελίχθηκε και διέπρεψε σαν ηθοποιός μεγάλης ερμηνευτικής γκάμας, ένας απ’ τους σπουδαιότερους ρολίστες» του εικοστού αιώνα, καθιερώνοντας το ρόλο του «Μεθύστακα» το 1932 στην επιθεώρηση «Ο Παπαγάλος». Το 1941 συμμετείχε σε θίασο με τον Κυριάκο Μαυρέα, το 1943 με τον Μάνο Φιλιππίδη και τις αδελφές Καλουτά, ενώ το 1946 συμμετείχε στο θίασο των Πέντε άσσων, μαζί με τους Σοφία Βέμπο, Κυριάκο Μαυρέα, Μίμη Κοκκίνη, Μάνο Φιλιππίδη και Βασίλη Αυλωνίτη, όμως στη συνέχεια σχημάτισε προσωπικό θίασο και περιόδευσε σε ολόκληρο την Ελλάδα. Στην ταινία «Το νησί της σιωπής» της Λίλας Κουρκουλάκου που γυρίστηκε το 1958, πρωταγωνιστούσε στο ρόλο ενός δασκάλου ο οποίος βοηθά τον γιατρό που φροντίζει χανσενικούς στη Σπιναλόγκα. Η ταινία συμμετείχε τον ίδιο χρόνο στο φεστιβάλ της Βενετίας και αποτέλεσε την αφορμή να κλείσει η Σπιναλόγκα. Η αμεσότητα που είχε να «μπαίνει» στο πετσί του δραματικού στοιχείου με την ίδια ευκολία που έμπαινε και στην κωμωδία, ήταν ανεπανάληπτη. Εξ αυτού και η ικανότητά του να ερμηνεύει, πάντα με την ίδια επιτυχία, διάφορους λαϊκούς και καθημερινούς τύπους της κοινωνίας. Το 1955 πρωταγωνίστησε, ενσαρκώνοντας με εξαιρετική πειθώ, στο ρόλο ενός ανάλγητου ιδιοκτήτη και αργότερα έγινε στόχος επεισοδίου σε κεντρικό δρόμο των Αθηνών από πολίτες που τον θεωρούσαν ως πραγματικό ιδιοκτήτη.


Orestis_Makris_Chalkida_Xalkida_5Συμμετείχε σε τριάντα πέντε κινηματογραφικές ταινίες, ενώ ήταν μοναδική στα χρονικά του θεάτρου το 1932 κι αργότερα και του κινηματογράφου το 1950, η ερμηνεία του στον γνωστό τύπο του «Μεθύστακα», στην ομώνυμη ταινία του Γιώργου Τζαβέλλα, η οποία αποτέλεσε σταθμό στην καριέρα του και τον καθιέρωσε σε ηθοποιό πρώτου μεγέθους, αν και δεν έπινε ποτέ αλκοόλ, γεγονός που προσδιορίζει το τεράστιο μέγεθος του ταλέντου του. Ο Ορέστης Μακρής, δεν υπήρξε μόνο ένας ηθοποιός του πεζού λόγου, υπήρξε και ηθοποιός της επιθεωρήσεως, πάντα με την ίδια ευελιξία και ικανότητα. Μέσα από τη σοβαρότητα του ύφους του, ανάβλυζε όλο το κωμικό ταμπεραμέντο που διέθετε. Τελευταία κινηματογραφική του εμφάνιση ήταν το 1968 στη ταινία «Ένα Κορίτσι Αλλιώτικο Από Τα Άλλα» και στη συνέχεια αποσύρθηκε από τη θεατρική και κινηματογραφική σκηνή.


Στις επισκέψεις του στη Χαλκίδα, όπου το Δημοτικό Θέατρο φέρει το όνομα «Ορέστης Μακρής», σύχναζε στην ταβέρνα του Σπύρου Κατσίκη το σημερινό «Κρύσταλ» ή στην ταβέρνα των Αδελφών Βελισσαρίου, το σημερινό «Κλειδί» . Είχε τιμηθεί με το παράσημο του «Τάγματος του Φοίνικα» ενώ διατέλεσε πρόεδρος του Σωματείου Ηθοποιών Κινηματογράφου καθώς και μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου στο Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών, [Σ.Ε.Η.]. Έζησε τα τελευταία χρόνια της ζωής του σε βαθιά φτώχεια και πέθανε λίγο μετά την εκπομπή «Αλάτι και Πιπέρι» του Φρέντυ Γερμανού στην οποία ήταν προσκεκλημένος και πρωταγωνιστής.


Orestis_Makris_Chalkida_Xalkida_3Ως το θάνατό του έντυσε τον τύπο αυτό με ποικίλματα και τον κωδικοποίησε στον κινηματογράφο στην ταινία του Γ. Τζαβέλλα «Ο μεθύστακας».Τον εμπλούτισε με τα σημαντικά χαρακτηρολογικά μοτίβα του γκρινιάρη, του πικραμένου, του αγανακτισμένου λαϊκού ανθρώπου, που με το κρασί ισορροπεί μέσα στον ανισόρροπο κόσμο μας.


Στον κινηματογράφο διέπλασε και έναν αμέθυστο τύπο αλλά κοινωνικά και ψυχολογικά παράλληλο, το συντηρητικό πατέρα, το φιλάργυρο γρουσούζη και «ανάποδο» γέροντα, που όμως στο βάθος είναι αγαθός και ευαίσθητος και βρίσκει το προσωπείο του γκρινιάρη και του απρόσιτου ως άμυνα για να επιβιώσει. Οι σημαντικότερες ταινίες του Μακρή είναι «Ο μεθύστακας», «Το αμαξάκι», «Ο γρουσούζης», «Η Χιονάτη και τα επτά γεροντοπαλίκαρα», «Η θεία από το Σικάγο», «Η κάλπικη λίρα». Ηθοποιός σπάνιου ήθους και υψηλής επαγγελματικής συνείδησης, ο Μακρής σφράγισε με την υποκριτική του λιτότητα την επιθεώρηση και με τη στερεότητα του το σινεμά.


πηγή: www.livepedia.gr
Γραφείο Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας Δήμου Χαλκιδέων

Orestis_Makris_Chalkida_Xalkida_2i_kalpiki_lira_5

Ιδιόχειρο σημείωμα του Δημήτρη Χόρν, προς τον Ορέστη Μακρή…

πηγή:www.peopleandideas.gr

makris2 peopleandideas.gr

 

 

 

Mytaras_Chalkida_Xalkida


Γεννήθηκε το 1934 στη Χαλκίδα. Σπούδασε ζωγραφική στην ΑΣΚΤ της Αθήνας (1953-1957) με τον Γιάννη Μόραλη και τον Σπύρο Παπαλουκά. Συνέχισε τις σπουδές του στο Παρίσι, με υποτροφία του Ι.Κ.Υ. (1961-1964, σκηνογραφία και εσωτερική διακόσμηση, École Nationale des Arts Decoratifs και École des Arts et Métiers).


Η πρώτη του ατομική έκθεση έγινε στην Αθήνα (1961, Ζυγός). Η στροφή του προς τον κριτικό ρεαλισμό με χρήση φωτογραφικών ντοκουμέντων, περιορισμένη χρωματικότητα και πολιτικό περιεχόμενο, ήταν μια χαρακτηριστική φάση πρώιμης ζωγραφικής του, στα χρόνια της δικτατορίας. Ωστόσο στη συνέχεια της πορείας του θα κυριαρχούσαν τα εξπρεσιονιστικά στοιχεία και το έντονο χρώμα. Στο μεγαλύτερο μέρος του έργου του τα θέματα είναι ανθρωποκεντρικά και συχνά προσωπογραφικά. Η αφαιρετική διάθεση, η ελευθερία της γραμμής και οι χρωματικές εντάσεις συνυπάρχουν με την οξύτητα της παρατήρησης, είτε πρόκειται για απεικονίσεις προσώπων είτε άλλων θεμάτων. Σε όλο του το έργο, η έμφαση στις εικαστικές ποιότητες φανερώνει τη βαθύτερη σχέση του με τις παραδοσιακές αξίες της ζωγραφικής.


Ως mit708_2σκηνογράφος και ενδυματολόγος επιμελήθηκε δεκάδες θεατρικές παραστάσεις, συνεργαζόμενος με σημαντικά ελληνικά θέατρα (Εθνικό, ΚΘΒΕ, Θέατρο Τέχνης, Ελληνικό Χορόδραμα, κ.ά.). Επίσης ασχολήθηκε με την εικονογράφηση και με διάφορες εικαστικές εφαρμογές. Έχει διακοσμήσει με τοιχογραφίες πολλά δημόσια και ιδιωτικά κτίρια (ξενοδοχεία, τράπεζες, κλπ). Το έργο του Δεξίλεως τοποθετήθηκε πρόσφατα στο σταθμό «Δάφνη» του αθηναϊκού μετρό. Το συγγραφικό του έργο περιλαμβάνει θεωρητικά κείμενα και μελέτες για την τέχνη που έχουν εκδοθεί και σε βιβλία, αρθρογραφία στον Τύπο για διάφορα θέματα, καθώς και ποίηση.


Δίδαξε εσωτερική διακόσμηση στο Αθηναϊκό Τεχνολογικό Ινστιτούτο (1964-72) και από το 1969 άρχισε να διδάσκει στην ΑΣΚΤ της Αθήνας, όπου εξελέγη καθηγητής το 1977 και διετέλεσε Πρύτανης από το 1982 έως το 1985. Το 1978, με την αρωγή του Δήμου Χαλκιδέων, ίδρυσε στη γενέτειρά του το Εργαστήρι Τέχνης Χαλκίδας, το οποίο, υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση της συζύγου του Χαρίκλειας Μυταρά, αναπτύσσει σημαντική διδακτική και πολιτιστική δραστηριότητα έως σήμερα.


Το έργο του παρουσιάστηκε σε πολλές ατομικές και ομαδικές εκθέσεις, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Βραβεύτηκε για τη συμμετοχή του στην Έκθεση Νέων Ζωγράφων (Ζυγός, 1958) και στην Πανελλαδική Έκθεση Νέων (1961). Συμμετείχε στις Μπιενάλε της Αλεξάνδρειας (1958, 1966), Μπιενάλε Νέων (Παρίσι, 1960), Μπιενάλε Sao Paulo (1966) και Μπιενάλε Βενετίας (1972). Αρκετές είναι και οι αναδρομικές του εκθέσεις: 1989 (Πινακοθήκη Πιερίδη και Βελλίδειο Πολιτιστικό Κέντρο Θεσσαλονίκης), 1992 (Château de Chenonceau, Loire, Γαλλία), 1993 (Expo 93, Τόκυο, Ιαπωνία), 1995 (Εθνική Πινακοθήκη, Αθήνα), 1998 (Millesgarden Museum, Στοκχόλμη), 2001 (Palazzo Vecchio, Φλωρεντία,) και 2006 (Δημοτική Πινακοθήκη, Θεσσαλονίκη).


Το 2008 εξελέγη τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών και τιμήθηκε με τον Ταξιάρχη του Τάγματος του Φοίνικα. Την ίδια χρονιά, ο Δήμος Χαλκιδέων του απένειμε το χρυσό μετάλλιο της πόλης. Ο Δημήτρης Μυταράς “έφυγε” από τη ζωή στις 16 Φεβρουαρίου 2017.

1073134


Πηγή: Ινστιτούτο Σύγχρονης Ελληνικής Τέχνης
Γραφείο Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας Δήμου Χαλκιδέων

mytaras8 351544220155116_b_mitaras3 assets_LARGE_t_420_1732909

Skarimpas_Chalkida_Xalkida


Τα αυτοβιογραφικά σημειώματα του Σκαρίμπα αλληλοαναιρούνται ως προς τις πληροφορίες γύρω από τον τόπο και το χρόνο γέννησής του. Βάσει ερευνών μετά το θάνατο του λογοτέχνη ο Γιάννης Σκαρίμπας γεννήθηκε το 1893 στο Αίγιο της Αχαΐας, γιος του Ευθύμιου Σκαρίμπα και της Ανδρομάχης το γένος Λιάκου Σκαρτσίλα. Ο πατέρας του ήταν πληβείος, η μητέρα του όμως καταγόταν από αρχοντική γενιά και ήταν μορφωμένη. Είχε μια μικρότερη αδερφή την Καλλιόπη (γεν. το 1915) που ασχολήθηκε με την ποίηση.


skarimpas_xalkida_chalkida_2Το 1906 αποφοίτησε από το αλληλοδιδακτικό Δημοτικό σχολείο της Ιτέας. Μετά από παρακίνηση του δασκάλου του λόγω των υψηλών επιδόσεών του ο μικρός Γιάννης γράφτηκε στο Ελληνικό Σχολείο του Αιγίου, όπου ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του (τέλειωσε το 1908) και παράλληλα πήρε πτυχίο από τη μέση δασική σχολή της πόλης. Το 1912 εργάστηκε ως διευθυντής λογιστηρίου στο υποκατάστημα της γερμανικής εταιρείας Singer στην Πάτρα. Στο τέλος του επόμενου χρόνου στρατεύτηκε για να πολεμήσει στον Β΄ Βαλκανικό Πόλεμο, όπου πήρε το βαθμό του δεκανέα. Μετά την έκρηξη του πρώτου παγκοσμίου πολέμου το τάγμα του Σκαρίμπα μεταφέρθηκε στο μακεδονικό μέτωπο. Εκεί διακρίθηκε και παρασημοφορήθηκε για ένα τραύμα στο σβέρκο. Τον Οκτώβρη του 1916 πήρε άδεια και επέστρεψε στην Αγία Ευθυμία. Κατά τη διάρκεια του πρώτου παγκοσμίου πολέμου απαλλάχτηκε των στρατιωτικών του καθηκόντων καθώς είχε πετύχει σε ένα διαγωνισμό τελωνοφυλάκων.


Το 1919 τοποθετήθηκε στο τελωνείο της Χαλκίδας και γράφτηκε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Τον ίδιο χρόνο παντρεύτηκε την Ελένη Κεφαλινίτη (με την οποία απέκτησε πέντε παιδιά) και μετά το γάμο του αποσπάστηκε στο τότε νεοσύστατο τελωνείο της Ερέτριας, όπου έμεινε ως το 1922.


Μετά τη Μικρασιάτική καταστροφή επανήλθε στη Χαλκίδα, όπου και παρέμεινε ως το τέλος της ζωής του. Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στην Ερέτρια ο Σκαρίμπας είχε ολοκληρώσει τα εννιά πρώτα διηγήματά του, ωστόσο η συνειδητή του ενασχόληση με τη λογοτεχνία χρονολογείται από την επιστροφή του στη Χαλκίδα. Τότε μελέτησε νεοελληνική ποίηση και δημοτικό τραγούδι, καθώς επίσης έργα των Έντγκαρ Άλαν Πόε, Κνουτ Χάμσουν, Μιγκέλ ντε Θερβάντες, Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, Χένρικ Ίψεν και Όσκαρ Ουάιλντ, που επηρέασαν το έργο του.


Η πρώτη επίσημη εμφάνισή του στη λογοτεχνία σημειώθηκε το 1929 με τη δημοσίευση του διηγήματος του «Στις πετροκολόνες στο λιμάνι» και τη βράβευσή του στον πανελλήνιο διαγωνισμό διηγήματος του περιοδικού του Κώστα Μπαστιά Ελληνικά Γράμματα για το έργο του «Καπετάν Σουρμελής» ο Στουραΐτης, που έγινε δεκτό με ενθουσιασμό από την κριτική επιτροπή (Μπαστιάς, Φώτης Κόντογλου, Κώστας Καρθαίος και Λέων Κουκούλας). Το 1930 εξέδωσε την πρώτη συλλογή διηγημάτων του με τίτλο Καϋμοί στο Γρυπονήσι. Στροφή στην μέχρι τότε πορεία του αποτέλεσε το επόμενο έργο που εξέδωσε (1932) με τίτλο Το θείο Τραγί και εμφανείς επιρροές από το γαλλικό σουρεαλισμό. Ακολούθησε ο Μαριάμπας που αντιμετωπίστηκε από την κριτική ως αριστούργημα και το 1938 τυπώθηκε η πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο Ουλαλούμ.


Skaribas2Κατά τη διάρκεια του ελληνοϊταλικού πολέμου δημοσίευσε άρθρα στην εφημερίδα της Χαλκίδας Εύριπος και στράφηκε με ενδιαφέρον προς το ελληνικό θέατρο σκιών. Στη γερμανική κατοχή κινδύνευσε να πεθάνει από την πείνα και το 1942 σημειώθηκε η πολύκροτη δίκη που κίνησε εναντίον του Αργύρη Βαλσαμά για συκοφαντική δυσφήμηση, καθώς ο τελευταίος είχε ισχυρισθεί πως το θεατρικό έργο του Σκαρίμπα «Η γυναίκα του Καίσαρος», ήταν αποτέλεσμα αντιγραφής από το έργο του Σόμμερσετ Μωμ «Το βαμμένο πέπλο».


Στρατεύτηκε στο ΕΑΜ, ωστόσο δε διώχτηκε ούτε εξορίστηκε και το 1945 κυκλοφόρησε τη βραχύβια εφημερίδα Λευτεριά. Υποτονική ήταν η πολιτική του δραστηριότητα και κατά τη διάρκεια του εμφυλίου αλλά και αργότερα στη δικτατορία του Παπαδόπουλου.


Skarimbas6

Η συγγραφική και εκδοτική του δραστηριότητα συνεχίστηκε ως τα τελευταία χρόνια της ζωής του με ποιήματα, μυθιστορήματα, διηγήματα, θεατρικά έργα, δοκίμια και μελέτες. Τιμήθηκε από την Εταιρεία Ευβοϊκών Σπουδών (1964) και το Δήμο Χαλκιδέων (1978), καθώς και με το Α΄ Κρατικό Βραβείο Πεζογραφίας για το βιβλίο του Φυγή προς τα Εμπρός.


Πέθανε στην τελευταία κατοικία του στην οδό Κομίνη 8 της Χαλκίδας και κηδεύτηκε με δημόσια δαπάνη. Ο Γιάννης Σκαρίμπας τοποθετείται χρονικά στη γενιά του τριάντα, αποτελεί ωστόσο μια μοναχική περίπτωση και αγνοήθηκε για πολλά χρόνια από τη φιλολογική επιστήμη στην Ελλάδα. Η πεζογραφική παραγωγή του χαρακτηρίζεται από την αναγωγή της γλώσσας σε κυρίαρχο στοιχείο της, μέσω της συστηματικής εξάρθρωσης της (τεχνική που παραπέμπει στο σουρεαλισμό) και την τοποθέτηση της πλοκής στο επίπεδο του προσχήματος, ενώ παράλληλα και συμπληρωματικά στην πρωτοποριακή γραφή του κινείται και το ποιητικό του έργο. Ο Σκαρίμπας υπήρξε ένας από τους εισηγητές του παράδοξου στο χώρο της νεοελληνικής λογοτεχνίας αλλά και του θεάτρου (πολλοί μελετητές τον θεωρούν ως τον πρώτο Έλληνα θεατρικό συγγραφέα του παραλόγου).


 

Πηγή: Υπ. Πολιτισμού – Εθνικό Κέντρο Βιβλίου
Γραφείο Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας Δήμου Χαλκιδέων

untitled-16_13934238866Σκαρίμπαςskarimpas1

 

Niko_Skalkotas_Chalkida_Xalkida


9Ο Νίκος Σκαλκώτας γεννήθηκε στη Χαλκίδα στις 8 Μαρτίου 1904. Καταγόταν από την Τήνο και προερχόταν από οικογένεια μουσικών με το επίθετο Σκαλκώτος. Ο πατέρας του Αλέκος, φλαουτίστας στη Φιλαρμονική της Χαλκίδας, άλλαξε το επίθετο της οικογένειάς του σε Σκαλκώτας, χάριν ευφωνίας. Από την ηλικία των πέντε ετών άρχισε να μαθαίνει βιολί με τον θείο του και το 1910 η οικογένειά του μετακόμισε στην Αθήνα για να του προσφέρει την ευκαιρία πληρέστερης μουσικής μόρφωσης. Γράφτηκε στο Ωδείο Αθηνών και το 1918 αποφοίτησε με την ανώτατη διάκριση («Χρυσό Μετάλλιο») για την ερμηνεία του στο «Κοντσέρτο για βιολί» του Μπετόβεν. Τα επόμενα χρόνια έπαιζε βιολί σε διάφορες εκδηλώσεις, ενώ ποιήματά του δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό «Νουμάς».


Το 1921 λαμβάνει υποτροφία από το Ίδρυμα Αβέρωφ για ανώτερες σπουδές βιολιού στο Βερολίνο.

Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στο Βερολίνο έγραψε πάνω από 70 έργα, τα περισσότερα από τα οποία χάθηκαν. Παρά την εκτίμηση που έτρεφε στον Σένμπεργκ, δεν ακολούθησε τυφλά το δωδεκαφθογγικό σύστημα του δασκάλου του, αλλά ανέπτυξε μια δική του απόλυτα πρωτότυπη παραλλαγή. Το 1931, μια έντονη συναισθηματική κρίση προκάλεσε τη διακοπή της σχέσης του με την γερμανίδα σύντροφό του, τη βιολονίστρια Ματίλντε Τέμκο, με την οποία είχε αποκτήσει δύο παιδιά, την Άρτεμη και ένα βρέφος που χάθηκε στη γέννα. Ακολούθησε η δημιουργική κρίση, που κράτησε έως το 1935.


Niko_Skalkotas_Chalkida_Xalkida_2Τον Μάιο του 1933 επιστρέφει στην Ελλάδα, τον ίδιο ακριβώς μήνα που ο δάσκαλός του Άρνολντ Σένμπεργκ παίρνει τον δρόμο της εξορίας για τις ΗΠΑ, μη αντέχοντας την καταπίεση των Ναζί.

Στα μουσικά πράγματα της χώρας κυριαρχούσαν άνθρωποι συντηρητικών αντιλήψεων, που σχετίζονταν με τη λεγόμενη «Εθνική Σχολή» και δεν μπορούσαν ή δεν ήθελαν να κατανοήσουν τις νέες μουσικές προτάσεις του Σκαλκώτα. Ισχυριζόντουσαν ότι έγραφε ακαταλαβίστικη μουσική, που ήταν αντίθετη με τους κανόνες που διδάσκονταν στα ωδεία και διέδιδαν πως ήταν τρελός! Ο μουσικολόγος και βιογράφος του Σκαλκώτα Γ. Γ. Παπαϊωάννου αποκαλεί τη συμπεριφορά τους απέναντι στον Σκαλκώτα «μεγάλη συμπαιγνία» και πιστεύει ότι το πληθωρικό του ταλέντο θα τους επισκίαζε και θα τους εξοστράκιζε από τις «καρέκλες» τους.


Nikos_Skalkotas_Chalkida_Xalkida_3Όλες οι πόρτες ήταν κλειστές για τον Σκαλκώτα. Για να ζήσει καταδέχεται να παίξει βιολί σε ένα από τα τελευταία αναλόγια της Κρατικής Ορχήστρας και αργότερα στις Ορχήστρες της Λυρικής και της Ραδιοφωνίας, παρά την αναμφισβήτητη αξία του ως βιολονίστα. Ως αντίδοτο, άρχισε να συνθέτει πυρετωδώς: Από το 1935 και ως το 1945 είχε γράψει πάνω 100 έργα. Κλεισμένος στον δικό του κόσμο και αποκομμένος εντελώς από τις ευρωπαϊκές τάσεις ανέπτυξε ένα δικό του, εντελώς προσωπικό ύφος.


Το 1946 παντρεύτηκε την πιανίστρια Μαρία Παγκαλή κι ένα χρόνο αργότερα ήρθε στη ζωή ο γιος τους Αλέκος, που διακρίθηκε ως ζωγράφος. Ακολούθησε μια νέα περίοδος δημιουργικής σιωπής, αλλά από το 1949 άρχισε να συνθέτει με τους παλιούς του ρυθμούς νέα έργα και να ενορχηστρώνει παλιότερα. Πέθανε στις 20 Σεπτεμβρίου 1949 από επιπλοκές που προκάλεσε η αμελημένη περισφιγμένη κήλη του. Δύο ημέρες αργότερα γεννήθηκε ο δεύτερος γιος του, Νίκος, που τον γνωρίζουμε ως πρωταθλητή Ελλάδας στο σκάκι.


Nikos_Skalkotas_Chalkida_Xalkida_4Ο Σκαλκώτας ανακαλύφθηκε ως συνθέτης μετά το θάνατό του, χάρη στην πρωτοβουλία φίλων και θαυμαστών του (Γ.Γ. Παπαϊωάννου, Γιώργος Χατζηνίκος κ.ά.), που ίδρυσαν την «Εταιρεία Φίλων Σκαλκώτα» για να διαφυλάξουν και να διαδώσουν το έργο του, που περιλαμβάνει πάνω από 170 έργα (κοντσέρτα, συμφωνικές σουίτες, μουσική δωματίου, χορούς και τραγούδια). Το 60% των προχωρημένων έργων του ακολουθεί ένα δικής του επινόησης δωδεκαφθογγικό σύστημα, ενώ το 40% ανήκει σε άλλα, «ελεύθερα» συστήματα σύνθεσης.


Vicky-Vasileiou_Niko_Skalkotas_Chalkida_Xalkida_2016Εκτός από τα προχωρημένα (ατονικά) έργα του, που αντιπροσωπεύουν πάνω από το 85% της παραγωγής του, περίπου ένα 12% αφορά σε απλούστερα, τονικά και τροπικά έργα, όπως οι περίφημοι «36 Ελληνικοί Χοροί για ορχήστρα» και το λαϊκό μπαλέτο «Η Θάλασσα», που ενσωματώνουν στοιχεία της ελληνικής δημοτικής μουσικής με ένα τρόπο τελείως προσωπικό και πρωτοποριακό. Ο Σκαλκώτας επεδίωκε να συλλάβει την ουσία της και δεν ήθελε μόνο να αξιοποιήσει την εθνική μας κληρονομιά, όπως η πρώτη γενιά των συνθετών της «Εθνικής Σχολής».


Σήμερα, ο Νίκος Σκαλκώτας θεωρείται ένας από τους σημαντικούς συνθέτες του 20ου αιώνα. Ο αυστροβρετανός μουσικολόγος και κριτικός Χανς Κέλερ πλειοδοτεί και σε ένα κείμενό του αναφέρει ως κορυφαίους συνθέτες του 20ου αιώνα τα τέσσερα «Σ»: Σένμπεργκ, Στραβίνσκι, Σκαλκώτας και Σοστακόβιτς.


Πηγή: sansimera.gr
Γραφείο Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας Δήμου Χαλκιδέων

graphics design by citrine.gr
Powered by ΚτΠ
web development by ΕΓΚΡΙΤΟΣ GROUP